Even terug naar rust en regelmaat

"Daag liever, veel plezier" Dat is wat ik zei tegen mijn dochter terwijl ze met mijn vader mee liep. Pff wat deed het pijn en wat heb ik gehuild. Maar de beslissing moest gemaakt worden, zij verdiende de aandacht en ik probeer op deze manier een goed ritme te creëren voor Eline.

Met mijn oudste dochter erbij kan ik me niet volledig richten op haar en ik heb het gevoel dat dit nu even nodig is om weer wat rust te krijgen in huis. Maar dat maakt de beslissing niet makkelijker natuurlijk. Het grote schuldgevoel dat je in tweeën splitst, het gevoel dat je een slechte moeder bent want die andere mama's kunnen het toch ook?

Tot je om je heen reacties hoort van andere mama's, en hoort dat die ook hun oudste ook wel eens een nachtje laten logeren zodat deze ook de nodige aandacht krijgt en omdat de jongste zoveel huilt. En dan dat ene lieve berichtje van de vriendin die al heeft ze geen kinderen je zegt dat je een hele goede moeder bent en je je zeker niet schuldig moet voelen. Natuurlijk weer een huilbui rijker want ow wat is dat wat we allemaal graag willen horen toch? En je weet meteen weer waarom je haar als vriendin hebt uitgekozen.

Maar goed het dilemma in je hart blijft want stiekem blijf je je toch schuldig voelen. Af en toe even een traantje, slikken en weer naar je jongste dochter die wederom aan het huilen is. Ow kijk het is alweer bijna tijd voor haar volgende voeding! Wie weet is dit wel de beste beslissing die ik met pijn in mijn hart heb gemaakt.