En toen was je opeens 18 weken zwanger..

Mijn allereerste blog die ik schreef bij Michelle van Momoftherebels, een blog welke ik nooit zal vergeten. Toen mij werd gevraagd of ik voor mamaplaats wilde schrijven leek het mij de perfecte blog om mee te beginnen, lezen jullie mee?

Erachter komen met bijna 18 weken en dat na 2 kinderen, is dat überhaupt mogelijk? Nou en of! Gelukkig heb ik al veel meer gehoord en gelezen dat ik zeker niet de enige ben! Maar hoe kwamen wij er nu precies achter? Ik neem jullie graag mee in mijn rollercoaster van gedachten en gevoelens van de afgelopen weken. Ik zal jullie hierbij ook een stukje voorgeschiedenis vertellen vanaf onze wens om ouders te worden tot nu..

PCOSVoor velen die mij volgen op instagram is het bekend dat ik PCOS (Poly Cysteus Ovarium Syndroom, https://www.stichtingpcos.nl/alles-over-pcos/wat-is-pcos/ ) heb en dat wij Mailiyah via de kliniek hebben mogen krijgen. Een periode van verdriet, onzekerheid en hormonale fratsen werd uiteindelijk in 2013 beloond met een prachtige dochter! Hiervoor zijn wij tot op de dag van vandaag nog steeds onwijs dankbaar voor! In maart 2016 werd mijn partner met spoed opgenomen in het ziekenhuis en is hij uiteindelijk op de OK beland vanwege een verstopping in zijn hersenkamers. Ook hier kan ik boeken over schrijven maar dat zal ik jullie besparen. Na de operatie hebben wij samen besloten dat ik zou stoppen met de pil, niet voor een broertje of zusje voor Mailiyah maar meer om mijn lijf weer even hormoonvrij te maken. Voordat wij de stap naar een 2e zouden zetten hadden wij namelijk eerst de wens voor een grotemensen huis.

En daar was weer duidelijk de PCOS, ik werd namelijk 7 mnd niet ongesteld. Hierop volgde een geweldige 3 weken volop feest (lees:ongesteld) en geloof me dat was alles behalve grappig! Ik besloot aan te kloppen bij de huisarts om de ongesteldheid te stoppen. Ze vroeg ons nog of we wellicht weer een kinderwens hadden zodat ze een verwijsbrief naar de kliniek voor ons kon maken. Volmondig en met volle overtuiging zeiden wij NEE! Hier waren we gewoon nog niet aan toen, opnieuw die mallemolen in en daarbij hadden we de ruimte ook niet. Ik kreeg een kuur van 10 dagen voorgeschreven en daarna zou alles weer “normaal” zijn. Jullie raden het al, dat “normaal” eindigde in een klein wondertje die vond dat wij er heus wel klaar voor waren!

Een pittige zwangerschap met o.a. bekkeninstabiliteit volgde, maar in augustus 2017 is onze zoon Maeyson geboren en hebben wij ons nog nooit zo rijk gevoeld

Een knup erin, ja of nee?Maanden gaan voorbij en we genieten volop van onze 2 prachtige kinderen. We hebben ons nog nooit zo compleet gevoeld en dat hebben we ook zeker wel een paar keer naar elkaar uitgesproken. Voor ons was er geen wens voor een 3e en voelden wij ons meer dan gezegend met 2 gezonde kinderen. Wel moet ik hierbij aangeven dat ik niet opnieuw ben begonnen met de pil, mijn hormoonhuishouding is een puinhoop en we hadden besloten dat mijn partner er “een knup” in zou leggen. We hadden gehoord dat je voor een definitieve of een tijdelijke kon kiezen en in die discussie zijn we blijven hangen.

Na de bevalling bleef ik klachten van bekkeninstabiliteit houden, ik denk dat ik in totaal nog geen maand pijn vrij ben geweest. Vreemd genoeg kwamen de klachten weer terug en dit sprak ik ook uit naar oa mijn moeder. Ze zei nog, ja misschien heb je verkeerd gelegen? Inderdaad dat zou het wel eens kunnen zijn. Daarbij kreeg ik ook weer zwangerschapsvlekken in mijn gezicht, iets waar ik bij Maeyson ook last van had maar ik gaf deze keer de zon de schuld. Het is vast nog een nasleep van Maeyson, net zoals sproetjes op komen bij zon dacht ik dat dit hier ook door kwam. En daarbij de welbekende hormonen, ik weet van mezelf dat ik en hormonen geen goeie combi is. Kort lontje en niet lekker in mijn vel hadden de overtoom, maar (hoe naïef ook) gaf ik de ongesteldheid de schuld. Na de bevalling was ik namelijk nog maar 1x ongesteld geweest en verder niet meer. Ik had wel de buikpijnen maar het kwam maar niet door (dacht ik).

Vanaf december was ik volop bezig met mijn gewicht, gezond eten was voor mij heel belangrijk en ik wilde er graag wat kilo’s af hebben. De teller in maart stond dan ook op -12kg. Totdat ik in april met de meisjes op vakantie ging en ik alle teugels los heb gelaten. Niet dat je denkt oh een keer een drankje hier en een koekje daar, nee los was deze vakantie ook echt los! De knop was dus ook weer om bij thuiskomst en steeds minder lette ik weer op mijn eten. Balen, maar ik was er van overtuigd die knop wel weer te vinden. De combi met mijn hormonen zei gewoon “nu even niet”! Ik kwam plaatselijk aan, maar ja ik lette ook niet op mijn eten en waar gaat het dan bij mij zitten? Juist, bij mijn buik! Een lekker corrigerend broekje en een oversized jurkje deed wonderen en niemand die het ziet.

Zou het dan toch?En toen, toen was daar de lift in ons appartement. De lift waar ik in de afgelopen maand iets te vaak grapjes maakte over mijn buik. “Kijk mam, haha ik lijk wel 3 maand zwanger” of “nou meid, neem nog een lekker koekje”. Die grapjes begonnen toch wel iets aan me te knagen en sprak dit ook uit naar mijn partner. Toch maar even een test halen? Gewoon om uit te sluiten dat dát het iig niet is. Diezelfde dag haal ik nog een test en ik wacht niet eens tot de volgende ochtend. Zou het namelijk zo zijn zou het ook al wel eens heel ver kunnen zijn, mijn laatste ongesteldheid was in januari en we leven alweer in juni. Ik scheur de verpakking open en mik op mijn allerbest, er verschijnt direct een plus. Geloof het of niet maar ik zit nog steeds in de ontkenningsfase en zei nog tegen mezelf dat het plusje het teken was dat de test goed gelukt was. Nou dat was hij ook, want ik was zwanger! Vol ongeloof liep ik naar mijn partner die door mijn blik al voldoende wist. En eerlijk? We waren op dat moment alles behalve blij!

RollercoasterHet was zondag maar ik moest en zou de verloskundige bellen, het voelde voor mij als spoed want ik wist even niet meer wat ik moest doen. Ze stelde me gerust en afgesproken de volgende dag weer te bellen om een spoedecho in te plannen. Een nacht van bijna niet slapen volgde en ik kon het wel 09.00 kijken om te bellen voor een afspraak. Gelukkig kon ik die zelfde dag nog terecht en was daar het moment van de echo aangebroken. De warme gel gaat op mijn buik en de echo werd gemaakt! En ja hoor, daar was het dan toch echt, een mini mensje met alles er al op en er aan. Bizar!

Leeg, ik voelde me leeg. Ik wist niet wat ik moest voelen. Verdrietig voelde ik me vooral. Het besef dat we bijna 18 weken zwanger zijn en dat wij opnieuw papa en mama gaan worden zonder dat dit eigenlijk op onze planning stond, überhaupt, ooit! Een rollercoaster van gemengde gevoelens volgen dagenlang. Hoe gaan we het doen, kunnen wij dit wel, wij een gezin van 5 en nog steeds zonder grote mensenhuis? Ik geen werk, mijn partner bezig met zijn opleiding en hoe zal iedereen reageren?Na een paar goeie gesprekken met elkaar, familie en vrienden zijn we gelukkig in een ander stadium beland. Want hoe gezegend zijn we eigenlijk wel niet met nog zo’n mooi wonder van ons samen erbij? We hebben tenslotte ook de andere kant gezien en weten als geen ander dat het niet voor iedereen vanzelfsprekend is.

We hebben vertrouwen in de natuur en wat deze ons schenkt. Alles heeft naar ons idee een reden en wij zijn er van overtuigd dat HIJ (Yup its a BOY) ons veel moois te bieden heeft!Liefde is tenslotte het allerbelangrijkste & hoe mooi is het dat wij dit nog meer mogen delen!

Inmiddels is onze zoon Maeve met 37 weken zwangerschap in goede gezondheid geboren. Het is een onwijs vrolijk en lief mannetje van alweer 7 maand oud. Ons wonder welke wij, en zijn grote broer zus, voor geen goud willen missen! 

Liefs,

Marisa