En toen had je opeens een huilbaby

Ik heb deze blog voor het eerst geschreven toen mijn dochter 2 jaar werd. Komend weekend wordt mijn dochter 3 jaar. Het is nu tijd om mijn verhaal met jullie te delen. Ik heb ook nog een deel 2 en deel 3 geschreven, ook die zal ik met jullie gaan delen. 

Nova is ons 2e kindje. Onze zoon was niet zo een beste slaper. Ik ging er wel 8 keer uit per nacht om zijn speen te geven, en dat was het goed. Erger dan dit kan niet dacht ik nog toen mijn dochtertje geboren werd.... Het eerste half jaar ging het super, Nova kwam nog wel 2 keer per nacht voor een fles maar ze sliep verder door, tot die ene nacht in november, waarin alles veranderde.

De nachtfles.

Voor mij was het niets meer dan normaal dat Nova nog elke nacht voor een flesje kwam. Ze huilde gemiddeld 2 keer per nacht en ik gaf haar dan een flesje. Om mij heen hoorde ik andere moeders waarbij hun kind doorsliep en was daar stiekem best jaloers op maar ik was allang al blij dat het bij 2 keer per nacht bleef. Voor mijn oudste zoon ging ik er gemiddeld 8 keer uit per nacht voor een speen, dat was echt slopend, dus ja, ik was blij met Nova en die 2 flesjes nam ik voor lief.

En dan heb je opeens een huilbaby.

Tot dat ze 8 maanden was. Langzaamaan werd ze vaker wakker s’nachts. Tot dat ik een dag op uitje was van mijn werk. Ik kwam thuis en Nova zat beneden bij mijn man op de bank. Ze wilde niet meer slapen. Als we haar in bed legde ging ze hysterisch huilen, gillen was het bijna, het ging door merg en been. Hoewel ik altijd het hardst schreeuwde “mijn kind komt nooit bij mij in bed” besloten we als snel Nova bij ons in bed te leggen, zo sliep en zij, en wij, en onze oudste zoon. Maar ook dat werkte voor korte tijd. Als Nova s’nachts wakker werd leek ze wel boos. Ze schopte hard met haar benen en was ontroostbaar. Ze wilde niet vast gehouden worden maar als we haar weglegde ging ze keihard door met huilen en schoppen.

Tijd voor hulp.

De huisarts was het eerst waar we heen gingen. Ik was bekaf en wist niet meer wat ik moest doen. Echter was dat bezoekje van korte duur. Haar oren zagen er goed uit, haar longen klonken goed. De dokter zei letterlijk : “Ik zie een gezonde baby voor me”. Daar stond ik dan, naja zat, met een mond vol tanden.

Toen zijn we het alternatieve circuit ingegaan. Eerst een osteopaat. Maar meer dan haar hoofd vasthouden en haar buik en haar op de behandeltafel laten huilen deed hij niet. Sterker nog, het huilen s’nachts werd alleen maar erger. Nu zo zelfs dat ze niet meer in bed sliep, avonden lang heeft ze bij ons op de bank gezeten, tot we haar uit wanhoop in de kinderwagen legde en met haar gingen rijden. Heel soms, viel ze dan na 3 kwartier heen en weer rijden in slaap. Vaak een klein uurtje en dan begon het hele circus weer opnieuw. Dat resulteerde erin dat ik op de bank lag, en Nova in de kinderwagen. Mijn man wilde wel helpen maar waar ze bij mij nog enigszins rustig werd, bleef ze maar huilen als hij met haar zat. De energierekening schoot omhoog want de tv was mijn beste vriend in die tijd s’nachts. Op het diepte punt sliep ik gemiddeld 3 uurtjes per nacht. Ik heb heel wat uurtjes huilend doorgebracht met een huilend kind in mijn armen. Hopeloos, machteloos, moe en verdrietig.

Tot mijn collega/vriendin een tip gaf om naar een babyfluisteraar te gaan. Op het moment dat je alles al geprobeerd hebt, een lulla doll, licht aan, licht uit, een lamp met Himalaya zout (schijnt de lucht te zuiveren of iets dergelijks), bedje omhoog, bedje draaien, in een andere kamer slapen, wel/geen slaapzak aan, een hoofdkussen, noem het maar op, dan sta je echt open voor alles.

De intake.

Het eerste consult was een verademing, alles wat ik meemaakte kon zij benoemen zonder dat ik iets zei. Ik had eindelijk het gevoel alsof iemand mij begreep. Ik dacht altijd maar dat ik iets verkeerds deed, maar zij gaf mij het gevoel dat ik alles goed deed. Ook kreeg zij van Nova door dat ze het zo fijn vond dat ik zoveel geduld had met haar, ondanks dat ik haar niet begreep. Met een goed gevoel, hoop en 2 flesjes met speciale druppels ging ik de deur uit.

Na een week zag ik verbetering! Nova werd rustiger, schopte niet meer zoveel en leek niet meer zo boos s’nachts. Doorslapen zat er nog lang niet in maar ze sliep weer in bed! Weliswaar naast mij maar ze sliep weer, en ik dus ook! De nachten waren alsnog kort hoor, maar de nachten dat ik beneden tv keek waren beperkt tot een aantal nachten per maand. Ook overdag kreeg ik een levendigere baby. Nova wreef altijd maar in haar oogjes, zelfs als ze net wakker was.

Het werk gaat door…

Ondertussen werkte ik gewoon nog hele dagen. Mijn collega’s zagen dat ik moe was, maar niemand had er een idee van dat ik zo weinig sliep. Ja, dat heb ik een tijd vol kunnen houden maar op een bepaald moment was mijn batterij leeg, en werd ik kortaf, chagrijnig en vertelde ik op het werk wat er thuis speelde. Niet lang daarna heb ik mij ziek moeten melden. Ik kon niet meer en het was niet meer verantwoord om mijn werkzaamheden uit te voeren.

Het is nu tijd om aan mijzelf te denken, voor mezelf te zorgen en zorgen dat mijn batterij weer oplaad en ik mijn geduld terug krijg.

Hoe gaat het nu?

Nova is er nog lang niet met doorslapen, al heeft ze in december vorig jaar voor het eerst een nacht doorgeslapen, maar het gaat langzaamaan vooruit.

Ik heb geleerd om eerder aan de bel te trekken, ik zeg altijd tegen iedereen “je kan pas voor een ander zorgen als je goed voor jezelf kan zorgen”. Maar dit heeft bijna 2 jaar geduurd voordat ik daar zelf naar ging handelen. 

Voor het vervolg, en meer blogs verwijs ik jullie graag naar mijn persoonlijke pagina: www.mommyfriends.nl 

Hier kun je terecht voor vriendschappen met andere moeders, deze vind je via een uniek matchingsysteem !