En dan moet er weer gewerkt worden

Gister moest ik, na precies 6 maanden, weer aan het werk. Stiekem zag ik er wel tegenop om mijn lieve dochter ‘zomaar’ te dumpen bij vreemde mensen. Femke gaat 3 dagen per week naar de opvang. Haar vader is touringcar chauffeur, dus heeft geen vast rooster. Daarom hebben we ervoor gekozen om de dagen dat ik werk, opvang te regelen. 

Ik weet nog dat ik 31 oktober vorig jaar ziek thuis kwam te zitten. Eigenlijk had ik me al een maand eerder ziek moeten melden, maar ik was eigenwijs. Die dag werd mijn verloskundige heel erg boos op mij, want ik zette het leven van de kleine op het spel volgens haar. Dat wilde ik uiteraard niet, dus vanaf die dag heb ik niet meer gewerkt. 

Dat half jaar is voorbij gevlogen, en gister was dus de dag. Aangekomen bij de opvang werden we gelukkig heel goed ontvangen. Maar toch, het deed wel een beetje pijn toen we naar buiten liepen! We mochten bellen als we wilden, maar dat durfde ik niet zo goed. Stel ze zou haar flesje niet goed drinken, of alleen maar huilen... Nou dan vertrok ik meteen van mijn werk en zou ik haar weer ophalen. 

Mijn man heeft haar opgehaald bij de opvang, en alles ging gelukkig gewoon goed! En dan voel je je toch wel een hele trotse mama ?