Snap
  • Baby
  • zwangerschap
  • mama
  • zwanger
  • liefde
  • zijn

En dan ben je zwanger

Was jullie zwangerschap zorgenloos?

De mijne namelijk niet. Jammer, ik had er zo naar uitgekeken, om gesmeekt en gehuild. Ik wou dit zo graag en nu voelde ik mij zo rot en ondankbaar om, maar het lukte me niet om me goed te voelen. 

Fysiek dan. De fase van het overgeven hield niet op. Never. Die werd later nog vergezeld door een portie maagzuur. -En rot even op met die " maagzuur wil zeggen dat je kindje een mooie bos haar heeft bij de geboorte, wees gelukkig!! "-theorie, toegegeven het was zo, maar godverdomme had ik graag een kale baby gebaart in dat geval. Elke autorit duurde standaard 3 keer zo lang, vanaf het moment dat de motor opstartte zei mijn maag " oh hell no, girl " en hing ik in tranen met mijn hoofd in een plastic zak.

Met 23 weken zwangerschap was mijn buik op korte tijd flink gegroeid, hier was ik dan wél blij om. Eindelijk uit die twijfelfase van " is ze zwanger of gewoon een beetje losgegaan met pizza? ". Duidelijk zwanger (en een beetje losgegaan met pizza). Maar net na kerst kreeg ik een vreselijk pijnlijk gevoel in mijn rug. Het straalde uit naar mijn schouders en ik voelde mij alsof alle lucht uit mijn lichaam werd gezogen. Ik kon amper ademen en kon niet stilzitten van de pijn. Ik was bij mijn moeder, die meteen mijn vriend de auto liet voor rijden en mij erin propte. 

Op geen 10 minuten tijd stond ik in het eerste ziekenhuis bij de spoedgevallen. " is normaal, u bent zwanger, daar horen ongemakken bij ". 

20 minuten later, ziekenhuis 2, dienst spoedgevallen. " bekkeninstabiliteit "

Ondertussen schreeuwde ik van de pijn en reed Nicky op instinct 30 minuten door naar het dichtsbijzijnde universitaire ziekenhuis. 

Hier werd geluisterd, gekeken en onderzocht. Beide eerdere diagnoses werden herhaald. Tot er per toeval een chirurg mijn verhaal ter oren kreeg en toch een mri-scan wou. 

Scanner in, scanner uit. 

Ik had mij net voorbereid op een uurtje, minstens, afwachten toen diezelfde chirurg lijkbleek op het bed kwam zitten. Ik keek meteen naar Nicky " dit klopt niet" en raakte nog meer in paniek toen hij mij diezelfde blik terug gaf. 

Wat de chirurg exact zei weet ik niet meer. Dat ik binnen de 5 minuten geprept was voor de OK wel. Binnengerold met de woorden "ze is nog maar 23 weken, als het misloopt is ze nog niet levensvatbaar" en ik die schreeuwde " EERST ZIJ EERST ZIJ ". Ik ben NIET zover gekomen om haar nu te verliezen. 

Een darm gekneld tussen een scheur in mijn middenrif, klaar om te barsten. Een letterlijke bom in mijn lijf die ervoor wilde zorgen dat ik, dat zij, niet hier zouden zijn. 

Snap

Maar we zijn er. Beide. Dankzij die ene dokter. 

Ik werd wakker en hervatte meteen mijn schreeuwen alsof er geen 5 uur in mijn buik gepord werd intussen, ik weigerde morfine, ik moest helder blijven om haar te zien. 

Gelukkig hadden ze mijn reactie verwacht en stond er een team klaar met een echo apparaat waar ik meteen een spartelend boontje op kon bewonderen. Mijn spartelend boontje. Opnieuw beating all the odds, sterker dan ik ooit was geweest nog voor ze geboren was. 

Snap
4 jaar geleden

Wat heftig! Super van jullie om naar een ander ziekenhuis te gaan, en halleluja voor die chirurg!

4 jaar geleden

Wouw heftig

4 jaar geleden

Wat bijzonder om te lezen. En goed ook dat die dokter gehandeld heeft. Lang verhaal; Ik heb nagenoeg hetzelfde mee gemaakt. Alleen bij mij was het met 15 weken en is er niks mee gedaan door medisch personeel. Ik heb een maagverkleining en in de richtlijnen voor artsen staat duidelijk dat vrouwen die dat hebben en zwanger zijn grotere kans hebben op een darmhernia. Ik kreeg om 6 uur 's ochtends een zelfde soort pijn als die jij beschrijft. Alleen bij mij zat het hoger en meer vooraan. Triage gebeld, moest het afwachten en wellicht een omeprazolletje nemen. Toen om 2 uur weer gebeld, huilend van de pijn deze keer. (Ik durf te zeggen dat dit meer pijn deed dan de weeën.) En ik mocht langs komen. Vervolgens heb ik van half 3 tot 8 uur op een kamertje gezeten, wachtend op een chirurg. Meerdere malen gezegd tegen verschillende leden van het medisch personeel wat ik dacht dat er aan de hand was (ik had namelijk diezelfde richtlijnen gekregen om door te lezen van de kliniek), om vervolgens te horen te krijgen (van een echoscopiste) dat ik maar beter niet mee moest denken want ik had er niet voor geleerd... Gelukkig voelde ik op een gegeven moment een soort van *plop* toen ik ging verliggen. En de pijn was ineens weg. Foetsie. Waarschijnlijk de darm die terug geschoten was. Toen er voor de laatste keer een gynaecoloog langs kwam zei ik dat het weg was en toen vroeg ze of ik nog steeds op de chirurg wilde wachten. Ik heb vriendelijk bedankt gezien ik daar al uren lag en de pijn nu toch weg was. Later heb ik nog mijn relaas kunnen doen tegen diezelfde gynaecoloog en zij beaamde dat het waarschijnlijk inderdaad was wat ik dacht. Verder heb ik het nog 1 keer gehad toen ik te ver uitrekte om iets in de hoogte te pakken. Toen heb ik herhaald wat ik in het ziekenhuis gedaan heb; eerst een paar uur rechtop in bed gelegen en toen omgedraaid. En plop, het was weer weg. Als ik jouw verhaal zo lees, besef ik dat ik geluk heb gehad. Het had zo anders af kunnen lopen.

4 jaar geleden

? ♡