Emoties, spanning, angst en uiteindelijk groot geluk.

Dit is een vervolg op de twee blogs die ik hiervoor heb geschreven. Vanaf het moment dat onze kleine krummel geboren was.

Na dat speciale moment, het moment waarop ik mijn kleine mannetje voor het eerst zag, was het tijd om weer afscheid te nemen. Niet alleen van dat kleine mooie mannetje, maar ook van mijn grote man. Zoals ik in mijn vorige blog al vertelde, werd hij namelijk na de bevalling alleen naar huis gestuurd.

Wat een ontzettend moeilijk en pijnlijk moment was dat. En hoe moet dat moment wel niet voor hem zijn geweest? Hij had immers net als ik al 2 nachten niet geslapen en waar ik de adrenaline had om de bevalling door te komen, moest hij het doen met de emoties die deze bevalling en 2 nachten niet slapen met zich meebrachten. Hij moest zijn vrouw en zijn net geboren zoon achterlaten, niet wetend hoe we de nacht zouden doorkomen, simpelweg omdat er geen ruimte voor hem was in het ziekenhuis.

Die hele nacht heb ik wakker gelegen, ten eerste van de pijn, want helaas was ik de bevalling niet zonder kleerscheuren doorgekomen. Maar zeker ook vanwege de angst en de spanning die ik had. De adrenaline was inmiddels als sneeuw voor de zon weer verdwenen en de koorts was ook gezakt, hierdoor kwam ik weer volledig terug op aarde en kwamen alle emoties keihard binnen. "Wat was er allemaal gebeurd de afgelopen dagen? En hoe zullen de aankomende dagen verlopen?" De angst om mijn zoontje te verliezen nam steeds de overhand en hoe moe ik ook was, ik kon maar niet in slaap komen.

Gelukkig was er een lieve verpleegkundige die, ook midden in de nacht, naar mij wilde luisteren. Naar mijn verhalen, naar mijn angst en naar mijn wil om te horen hoe het met mijn kleine mannetje ging. Dat laatste vond zij op dat moment het belangrijkste, ze pakte gelijk de telefoon om de couveuse afdeling te bellen. Gelukkig ging alles goed en was inmiddels ook zijn koorts gezakt. Hij lag lekker te slapen in zijn warme couveusebedje. Vervolgens nam ze de tijd voor mij om ook te horen hoe het met mij ging en niet te vergeten met mijn emoties en vragen. 

De bevalling was één vaag moment in mijn gedachten en het feit dat mijn zoontje in de couveuse lag, snapte ik daarom ook niet zo goed. "Wat was er nou gebeurd tijdens de bevalling dat dit het resultaat was?" Zij vertelde mij dat ik uiteindelijk toch een infectie had opgelopen vanwege mijn langdurig gebroken vliezen en dat mijn zoontje het daarom uiteindelijk toch niet meer zo goed had in de buik. Maar dat hij nu in goede handen was en dat ze er alles aan zouden gaan doen om hem zo snel mogelijk beter te maken. Wat een opluchting gaf mij dat om zo met iemand te kunnen praten. Uiteindelijk gaf ze mij een pil om toch nog even lekker te kunnen slapen, want die nachtrust zou ik immers nog meer dan nodig hebben de komende tijd.

De volgende morgen mocht ik gelukkig weer naar mijn zoontje om te kijken hoe het met hem ging en om proberen te starten met de borstvoeding. Wat een prachtig mannetje hadden we toch op de wereld gezet. Gelukkig kwam mijn man ook weer snel naar het ziekenhuis, zodat ons gezinnetje compleet was en we toch langzaam (al was het in het ziekenhuis) te gaan genieten van elkaar. Toen we ons mannetje aan het voeden waren, of in ieder geval een poging tot voeden deden (hij was immers nog erg misselijk), kwam de kinderarts naar ons toe. Hij vertelde ons hoe kantje boord het was geweest met de bevalling en dat we van geluk mochten spreken dat het op deze manier was afgelopen.

BAM, dat kwam als een klap in mijn gezicht bij mij aan, want wat ik hiervoor ook al beschreef, was de bevalling voor mij iets wat ik heb doorlopen, maar niet bewust heb meegemaakt. De tranen die ik in mijn man zijn ogen had gezien, de ernst daarvan die werden net keihard door de kinderarts bevestigd. Het had niet veel gescheeld of we waren ons mannetje verloren. En waarom? Omdat het ziekenhuis 24 uur daarvoor vol lag! 

Wij hadden hier geen ervaring mee en gingen klakkeloos af op wat de mensen om ons heen ons vertelden en dirigeerden, een volgende keer zouden wij bij langdurig gebroken vliezen gewoon naar het ziekenhuis rijden en een plekje eisen. En natuurlijk snap ik dat dit niet altijd mogelijk is, maar een mensenleven is kostbaar en daar maak je plek voor, is het niet?