Eindelijk kon ik hem vertellen dat ik zwanger was.

Het vervolg van mijn vorige blog:

Eindelijk na die veeeeel te lange dag kwam hij thuis. Voor mijn gevoel heeft die dag eeuwen geduurd. Ik had op een kaartje een lief bericht geschreven en een doosje chocola gekocht.  Ik zat namelijk ziek thuis en kon dus niet heel veel kanten op. En helaas als je op jezelf woont is er geen kaboutertje die even boodschappen in huis haalt. (Woon je nog thuis dan gebeurd dit wel en word dit kaboutertje ook wel mama genoemd). Afijn voordat ik zwanger werd had ik altijd het idee dat ik dit heel groots en geweldig zou aan pakken. Balonnen, slingers, ik die uit een doos zou springen met een positieve zwangerschaps test. Ik zag het helemaal voor me. Helaas jor, chocola en een afgezaagd kaartje it is. Maar goed, in de kaart had ik helemaal aan het einde neergezet: Nou lieverd eet dit doosje chocola maar lekker op want dan ben ik teminste niet de enige zonder summerbody deze zomer. (Ik had namelijk even snel uitgerekend wanneer ik ongeveer zou moeten gaan bevallen en ik kwam uit op Juli 2019). Niet dat ik nou gezegend ben met maatje 36 en een slanke taille maar bij zwanger zijn hoort zwaarder worden. Dus na die zoveelste dieet pogingen de afgelopen jaren zat zo’n instagrambody er ook dit jaar niet in. Jammer joh. Vriendlief dacht dat we weer zoveel maanden samen waren, en lachte een beetje onverschillig. Ik zag zijn hersenen overuren maken want het was die dag 1 november en we zijn samen sinds 09-01-2015. De datums kwamen natuurlijk niet overeen. Ik zag hem nadenken en nog meer nadenken en langzaam aan vertrok zijn gezicht een beetje. Ik stond ondertussen bijna te springen en dacht WAAROM VALT HET KWARTJE NIET ?! Het duurte me veel te lang dus trok ik de positieve zwangerschapstest achter mijn rug vandaan en douwde die vol trots onder zijn neus. (Gelukkig besefte hij niet dat ik er die ochtend heel elegant over heen gepiest had). En ja lieve mensen het enige wat deze vriendelijke jongeman kon uitbrengen was: Nee toch ?. Nou jullie snappen wel dat mijn romantische-elkaarindearmenspringende-tranenoverdewangenmoment lichtelijk werd vergald. Ik schreeuwe het uit: JA echt, we krijgen een mini mensje. Ik knuffelde hem ,en het enige wat ik dacht was ik kan hem zo aan de beademing hangen want hij trok witter en witter weg. Hij kon niet veel uitbrengen en liep naar het raam. (Een zielig muziekje erbij en het kon zo een jank scene uit een hele verdrietige film zijn.)(Mochten er filmmakers mee lezen, Jordy is your man). Ik dacht laat het allemaal maar even bezinken want het is natuurlijk niet niks, na een paar minuten draait hij zich om en zegt ik ben kotsmisselijk. Nou je begrijpt wel dat ik ondertussen toch wel wat anders wilde horen dan dit. Ik zeg ik vertel je dat ik zwanger ben en jij word misselijk ? Jaja stamelde hij, het kon nog 1 a 2 jaar duren had je gezegd. Maar ik ben wel echt heel blij maar moet het even een plekje geven. En dat snapte ik, dat jochie net 22 met zijn ziel onder zijn arm. Hij werd papa. En ik wist toen al dat hij de allerbeste-allerliefste-allerleukste papa ooit zou worden. Hij pakte me eindelijk vast en vanaf toen wist ik: dit gaat helemaal goed komen. Wij worden ouders. Wij kunnen dit. Wij gaan zoveel van dit mensje houden. En alle paniek die ik die hele dag gevoeld had viel in een keer weg. En toen beloofde ik dit ini mini mensje in mijn buik dat dit helemaal goed zou komen ❤️.

Hoe mijn zwangerschap verder verliep vertel ik de volgende keer.

Liefs Nikki.