Eigenlijk vind ik het maar eng...

Misschien heb je mijn vorige post wel gelezen. Daar had ik het over de PCOS waar ik mee ben geconfronteerd en het gevoel van falen als vrouw, wat ik voelde. Nu vandaag bedenk ik me dat ik het maar eng vind om de hele medische molen in te gaan. Ik hoor van zoveel andere (wens)mama's dat het zwaar is, mentaal. Dat het zelfs leiden kan tot een stevige depressie. Iets waar ik echt niet op zit te wachten. En hormonen kunnen ook wat extra gewicht met zich meenemen. Niet iets waar ik blij mee ben. Ik weet dat ik moet denken aan wat het doel is en dat ik moet afwegen wat er nu zwaarder weegt voor mij. Maar ik weet ook dat het flink fout kan gaan, mentaal. Dat het zwaar is om alsnog in onzekerheid en spanning af te wachten. 

Ik wil wel even kwijt dat ik het heel erg lief vond van degenen die mij hier en op Instagram volgen (mama_ineke_stout) dat er zoveel lieve berichtjes van steun en herkenning werden gestuurd. Het voelt fijn om te weten dat je niet enige bent die hier zo mee vecht, al is het moeilijk voor iedereen die hiermee zwoegt. Maar als je elkaar kunt steunen en zo nu en dan van de vloer kunt vegen, is dat mooi! Het is goed om elkaar bij te staan. Zo nu en dan heeft een vrouw andere vrouwen nodig, ook al is er een super lieve partner aanwezig. Ja toch? Sommige dingen snappen vrouwen beter. Vriendinnen heb je nodig. Helemaal in moeilijke tijden. 

De medische molen gaat beginnen. Ik ga er met een knoop in mijn maag aan starten en durf geen hoop te hebben. Als ik zie hoeveel vrouwen hiermee worstelen (echt heel erg veel, over de hele wereld verspreid) zakt me de moed in de schoenen. Ja, ik ben al moeder. Moeder van een prachtig meisje. Ik moet tevreden zijn met dat wat ik heb. En dat ben ik. Echt. Ik heb zoveel meer dan zoveel andere vrouwen. Maar dat maakt de wens niet kleiner, de zorg niet kleiner en het verdriet of de onzekerheid niet minder. 

To all the moms who struggle with PCOS: hou vol!