Eerste onderzoeken in het ziekenhuis

Eindelijk is het dan zo ver de afspraak bij de vruchtbaarheidspoli en de fertaliteitsarts. Optijd naar het ziekenhuis om een pasje aan te maken om daarna naar de poli te lopen. Netjes aangemeld bij de bali en de gewenste lijsten inleveren en dan hup de wachtkamer in. En da wachten we even de gynaecoloog loopt een kleine 40 minuten uit. (Ag wachten zijn we goed in dus die 40 minuten redden we ook nog wel?)

Eenmaal door onze arts binnen geroepen raak ik mijn zenuwen een beetje kwijt. We vertellen ons verhaal kort en bondig lopen de lijsten even door. Maar beginnen met de echo? Dan is het spannende gedeelte geweest. Wat fijn dat ze me goed aanvoeld. Heel even zijn we een eierstok kwijd maar die is ook zo weer terug gevonden. Voor nu ziet dit er prima uit. Terug aan tafel komt daar het mapje te voorschijn met alle ovulatietesten en tempratuur lijsten. Ze moet lachen om daarna te vertellen dat we hier mee gaan stoppen. Ik moet me zelf die rust gunnen. We hebben echt ons best gedaan.

Voor nu gaan we eerst bloed prikken om mijn eisprong vast te stellen en nog wat andere waardes en dan mogen we in oktober terug komen. Eerst gaan we op vakantie.

Nou dat bloedprikken doen we even. Na 4 zusters 12 pogingen verdeeld over 2 dagen hebben we eindelijk 3 buisjes bloed. Ag je moet er wat voor over hebben.

In oktober mocht ik voor de uiyslag. Manlief moest werken en kon daardoor niet mee. Maar liefje dat geeft niet het is maar een bloed uitslag. Het ergste wat ik kan horen dat er wat aan de hand is en hoe we verder moeten. Maak je niet druk ik. Bel je wel als ik wat weet. 

In het ziekenhuis ben ik vrij rustig. Klets wat in de wachtkamer en met een kleine uitloop van een kwartiertje ben ik aan de beurt.

Nou daar komt het dan denk ik. Maar nee alle uitslagen waren goed. Alleen mijn eisprong hebben ze niet vast kunnen stellen dit kan ook wel kloppen ik zit ondertussen op cyclus dag 38. Ze maakt hier zich ook geen zorgen om. Maar wat nu? Nu even niks dus. We gaan het nog even een halfjaartje aan kijken.

Ik weet dat ik blij moet zijn dat ik gezond ben. En dat er eigenlijk niks aan de hand is. Maar toch voel ik me onrustig. Als ik dan gezond ben waarom lukt het dan niet? Eigenlijk ben ik bijna teleurgesteld. Want als er een oorzaak was geweest dan hadden we er wat aan kunnen doen. Voor nu betekend dit weserom afwachten.

Zo flink als we zijn zeggen we de dokter met een lach gedag. de tranen duwen we weg. Eenmaal man lief aan de lijn moet ik toegeven dat het aller ergste wat er kon gebeuren eigenlijk was dat ee niks aan de hand is.

Nog even een beetje meer geduld. Samen kunnen we dat wel.