Een vruchtwaterpunctie? Een bijzondere ontmoeting in het EMC...

Onlangs ging ik op bezoek bij Geertje. Zij lag ook in het Erasmus-MC toen ik was opgenomen met zwangerschapsvergiftiging in oktober 2019. Tijdens mijn korte wandeling op de gang kwam ik haar tegen. Ze bleek uit Middelburg te komen. Dat vond ik zo leuk! Dat voelde een beetje als 'thuis'. Ze was opgenomen omdat ze veel vloeide. Toen Geertje voor de twintigwekenecho ging, liet deze geen specifieke afwijkingen zien, maar artsen stelden toch een vruchtwaterpunctie voor om een en ander uit te sluiten. Zij dacht; ' Als de arts dit adviseert moet ik het maar doen'. Maar daarna begon ze te vloeien en niet zo’n klein beetje ook. Uit de punctie was niks gekomen, haar kindje leek helemaal gezond. Door het ziekenhuis in Goes was ze weer naar huis gestuurd, terwijl ze nog vloeide en even later werd ze in het EMC in Rotterdam opgenomen. Ik vertelde mijn man toen van de ontmoeting met Geertje en dat ik het bijzonder vond dat er nog een Zeeuwse vrouw bij mij op de afdeling lag. We zeiden toen tegen elkaar, dat dit dus de reden is dat wij geen punctie wilden. We wilden geen risico’s. Tijdens onze eerste ontmoeting hadden Geertje en ik een gezellig babbeltje op de hal en we gingen ook allebei naar het creatieve uurtje voor de aanstaande mama’s. Op een dag dacht ik; 'Ik ga even bij haar langs'... Het bleek niet goed te gaan met haar, want de weeën waren begonnen. Op de valreep heb ik kort met haar gebeden. Ze was zo bang dat haar kindje al zou komen, ze was 25 weken zwanger. Een dag later werd Rachel gehaald. De dag na Rachel haar geboorte is Geertje bevallen van hun zoon, ze was 25 weken en 4 dagen zwanger. We hebben contact gehouden via de app en even later kwamen we elkaar weer tegen in het Ronald Mac Donald Huis. Hier verbleven wij toen, omdat Rachel op de Kinderen IC lag en ik ontslagen was uit het ziekenhuis. Zij verbleef daar ook en haar man was thuis bij de andere kinderen. Hun zoon lag op de neonatologie, hij was kwetsbaar maar deed het goed. 

Nu een paar weken geleden hadden we afgesproken. Het leek me zo fijn om haar en hun zoontje te zien. En dat was het ook. Voor mij was het emotioneler dan voor haar denk ik. Zij herinnert me aan een speciale tijd, de tijd dat Rachel nog bij me was. Inmiddels is ze nog een keer moeder geworden en nu van een mooi meisje. Met haar mocht ik even knuffelen en met hun kleine man gaat het super goed. Hij heeft er niks aan over gehouden en maakt een normale ontwikkeling door. Ze vertelde dat de arts vroeg, toen haar kleine man eraan kwam; 'Wilt u dat we alles voor hem doen?' Daar was ze heel helder in. Natuurlijk had ze gezegd! Hem mankeert niks en dit is een gezond jongetje. Artsen wijzen er altijd op wat er allemaal mis kan gaan en wat een kindje er aan over kan houden als het zo vroeg geboren wordt. Maar Geertje had geloof voor hun zoon dat hij hier helemaal door zou komen. Heel bijzonder en zo is het gegaan. Hij is een blij en gezond jongetje wat een normale ontwikkeling doormaakt. Ik vond het fijn om haar te zien en met haar te praten over toen we in het EMC lagen, over hoe alles is gegaan bij haar en ook bij mij. Ik vond het fijn om over Rachel te vertellen en alles wat we hadden meegemaakt. Toen ik thuiskwam, had ik het moeilijk... De confrontatie dat ik zonder onze Rachel thuiskom. Dat doet dan misschien wel extra pijn en dat kost me dan even tijd om doorheen te komen. Mijn man is lief, hij luistert naar mijn verhaal en geeft me alle ruimte om gewoon te zijn en er te laten zijn wat er is...