Een roze wolk met krampjes

Na een keizersnede moest ik een paar dagen in het ziekenhuis blijven, oké, accepteren hoort erbij. Ik was best vlot met alles en moest ook geremd worden. 's Avonds natuurlijk helemaal gesloopt door al het bezoek dat langs kwam. Tussendoor moest ik namelijk ook steeds kolven om de voeding op gang te brengen, dit leek supergoed te gaan. Uiteindelijk blijkt toch dat je het niet zo goed in kaart kunt brengen.

Na een drukke dag lekker slapen...NOT! Poeh Mila schreeuwde bijna de hele nacht. Tja, ik moest haar maar steeds aanleggen, vervolgens sliep mevrouw nog geen uur en kon ik weer. De volgende dag werd ze steeds gewogen, logischer wijs viel ze wat af. Na weer een drukke dag kregen we opnieuw een nacht vol geschreeuw. Potdorie wat is dat vervelend, je wilt zo graag dat ze tevreden is. Ik legde haar dan maar steeds weer aan. Zo ging dat bijna elk uur!!

Op een gegeven moment kwam de nachtzuster en die haalde Mila bij me weg. Ik moest nu echt slapen anders zou ik dit zo niet lang volhouden. Tegen 6 uur kwam ze terug ze moest nu toch maar haar voeding hebben. Ze waren de hele nacht met haar in de weer geweest. Een soort speen in elkaar geflanst met een washandje, tegen het aanzuigen van lucht, ze waren wel creatief. Daarnaast hadden alle zusters haar wel even vast gehouden want slapen wilde ze niet echt, ik voelde me toch wel een beetje schuldig. Gelukkig waren deze zusters echt superlief!

Nou happy Kingsday, iedereen lekker de hort op, maar ik lag in het ziekenhuis met als troost een leuk oranjegebakje #Ikrekenhetgoed! Opnieuw een vermoeiende dag maar ook wel gezellig al dat volk, maar mijn middagdutjes schoten er zo mooi in. 's Nachts bleef Mila weer schreeuwen, ik belde en vroeg de zuster of ze niet weer even mee mocht aangezien ze dat de vorige nacht ook hadden gedaan. Een andere zuster dit keer, ze reageerde nogal geïrriteerd en vroeg me hoe ik dat dan straks thuis wel niet zou doen. Ik zei dat ik daar mijn man had die me kon aflossen. Nou na even aandringen nam ze haar mee, maar goed ook want ze had opnieuw de hele nacht gehuild. Ze konden haar niet stil krijgen, ze hadden mijn afgekolfde voeding gegeven. daarnaast, zonder overleg, nog kunstvoeding zonder succes. Dit maar geaccepteerd, was blij dat ze alles uit de kast gehaald hadden. Dezelfde zuster van de eerste nacht was er weer en die had gezegd dat ik er goed aan had gedaan Mila even 'uit te besteden'.

In al die tijd reageerde iedereen positief op mijn vlotte herstel en was me ook beloofd dat ik na drie dagen wel met Mila naar huis kon. De volgende ochtend dus een flinke tegenslag, Mila was bijna 10% afgevallen ten opzichte van haar geboortegewicht. Pff oke toen brak ik, mij was toegezegd dat we naar huis konden. Zagen ze deze daling dan niet aankomen de afgelopen dagen?
Vervolgens moest ik veel kolven en werd Mila bij gevoed met een sonde. Ondanks dat ik geen Koningsdag had gevierd zat ik met een dikke kater, ik was gesloopt en wilde dolgraag naar huis. Na elke voeding kwam de weegschaal er aan te pas en na flink bijvoeden en flink afkolven ging het de goede kant op en mochten we de volgende ochtend naar huis. Met een blaasontsteking weliswaar.

Eenmaal thuis even een paar uur voor onszelf genomen voordat we de kraamhulp inschakelde. Een lieve meid die goed hielp!
Het was best een gedoe blijven afkolven naast het voeden, je weet gewoon niet wat er in gaat en als je kind dan blijft huilen wordt je best radeloos. Ja! ook zo'n nuchter persoon als ik! De eerste paar dagen thuis waren 's nachts echt een ramp, iedere keer na de voeding bleef ze spugen. Dit was zo demotiverend, gezien je al niet weet wat ze binnen krijgt. Je weet het op voorhand, ze krijgt de hik, ze spuugt, ze huilt, ik was gesloopt. Ook als de kraamhulp kwam ging dit riedeltje door. Het gewicht werd steeds gemeten en soms was het kiele kiele. Het heeft me echt veel tijd en energie gekost! Dat bleek want vervolgens werd ik bedankt met een borstontsteking en de blaasontsteking was opgeschaald naar een nierbekkenontsteking. Pff en ja weg was mijn energie, ik mocht voor het eerst naar beneden en ging vervolgens met koorts weer naar boven. Daarna liep ik de hele dagen met Mila in de draagdoek anders schreeuwde ze alles bij elkaar. En o wee als ik haar dan weg probeerde te leggen.

Na al het gedoe besloten om steeds op voorhand te kolven en het met de fles te geven om te zien of Mila genoeg binnen kreeg. Gelukkig kwam er schot in de zaak. Ze hapte met de borstvoeding zoveel lucht mee, ondanks verschillende houdingen. Ik kon niet zien wat ze binnen kreeg en ze had altijd de hik en schreeuwde van de krampjes. Zo vervelend om te zien hoe ze helemaal in elkaar kruipt. Met de medela fles bleef het eigenlijk hetzelfde gedoe, schreeuwen van de krampjes verschrikkelijk!
Uiteindelijk op advies eens de Dr Browns fles aangeschaft en wow wat een uitkomst! Mila had hier duidelijk baat bij en de krampjes namen af. Niet helemaal weg maar stukken beter! Ik zweer erbij!! Na 5 dagen sliep mevrouw 's nachts door en dat was een opluchting. Door de antibiotica had ik gewoon geen energie meer ik was kapot en dan is elk huiltje even te veel.
De kraamhulp zei zelfs dat de kleine eigenlijk niet zo lang door mocht slapen. Nou wij vonden het wel prima! Wij onze rust en de natuur doet de rest, ze meldt zich wel voor de voeding. We hebben er op advies niet meer dan tien uur tussen gelaten, anders kunnen de bloedsuikers dalen met vervelende gevolgen.

Oke het was een week afzien, maar wow wat krijg ik er een makkelijk meisje voor terug en heb ik echt niets te klagen!! het was pittig, omdat ik zelf gesloopt was, poeh wat was ik lamlendig. Ik kan van geluk spreken dat ze tot op heden (6 maand) heerlijk de nachten doorslaapt en ik de wekker moet zetten voor de eerste voeding. Nogmaals ik mag absoluut niet klagen!!
Na de eerste week kwam voor ons de roze wolk. Na 4 maanden overgestapt op kunstvoeding. Ik kon het met mijn wisselende diensten niet goed combineren, ik moest te lang kolven om er een fatsoenlijke hoeveelheid uit te krijgen. Erg jammer, want als het aan mij lag ging ik door tot een jaar. Achja wat had ik me wel allemaal niet voorgenomen de afgelopen tijd, wat toch allemaal anders liep ;-)