Een plopje of knakje, het was zo gebeurd

Na de verhuizing en overdracht van onze oude woning was de rust redelijk wedergekeerd. Nog een op te ruimen doos hier en daar maar verder voelde het al echt als thuis. Ik zat nog steeds vaak aan de kolf vast geplakt en mijn dag bestond uit voeden, baby troosten en kolven. We hadden afgesproken dat ik door de week de nachtdiensten zou draaien omdat Martijn gewoon moest werken en ik nog verlof had. Het brak me op, de hormonen waren nog niet uit mijn lijf en elke keer als Benthe een keel opzette deed ik mee. Van ellende wist ik niet meer waar ik het moest zoeken. Regelmatig bespraken we dit onderwerp, maar ik kon het maar niet los laten. Benthe gaf ontzettend veel terug en ik voelde me een slechte moeder dat ik haar af en toe achter het behang wilde plakken als ze weer een huildag had. Inmiddels waren we deels ook al begonnen met het geven van kunstvoeding. Gedeeltelijk omdat mijn voeding in een rap tempo terug liep en niet meer genoeg was. Het voelde als falen. 

De eerste keer bij het Consultatiebureau ging allemaal goed. "Maak je geen zorgen, dat teruggeven doen ze allemaal wel een beetje. Met 4 maanden gaat dit weer over dan is alles goed ontwikkeld in het buikje." Met die hoop ging ik weer naar huis. Ze groeide verder goed en zag er perfect uit. 

Die avond gebeurde het, hetgeen wat je nooit wil dat er gebeurd. Ik stond in de badkamer mijn tanden te poetsen terwijl Martijn, Benthe in haar wiegje legde. Ze lag nog niet ingestopt, ik was bijna klaar toen ik een oorverdovend gekrijs hoorde. "Je moet nu komen! Ze wil niet stoppen met huilen!" Ik nog met de tandenborstel in mijn mond liep naar de slaapkamer. Martijn had Benthe vast, ik dacht dat ze gewoon overstuur was en liep terug naar de badkamer. Toen ik klaar was liep ik terug en vroeg waarom hij nou zo in paniek was. "Ik haalde haar uit de wieg omdat ze zo overstuur was, je weet wel, om haar naar mijn borst te brengen. Het ging zo snel, ik hoorde een plopje of knakje en nu wordt ze niet meer stil." Gelijk kreeg ik zo'n paniek gevoel. We mochten niet meer aan haar linker beentje komen en keken elkaar aan met een blik van, wat nu? Ik belde de huisartsenpost. We mochten gelijk komen, dus terug aangekleed, Benthe in de maxi cosi en naar het ziekenhuis gereden. Gelukkig zat ze redelijk stabiel in de maxi cosi dat ze er niet veel last van had. We hebben daar een uur in de wachtkamer gezeten voordat we naar binnen geroepen werden. "Zo wat is er aan de hand?" De dienstdoende arts zag er erg verveeld uit en dit werd niet beter toen we ons verhaal vertelde. "Het zal allemaal wel meevallen, die baby's zijn ontzettend flexibel." Hij kleedde haar half uit op de onderzoeksbank en liep wat met dat been te sleuren. Benthe huilde alweer vanaf het moment dat ze uit de warme maxi cosi getild werd.  "Ik voel zo niets, een foto maken heeft bij die kleintjes geen nut, daar zie je toch niets op. Stop er straks maar een zetpil paracetamol in en kijk morgen maar verder. Als ze er dan nog last van heeft zou ik even naar de huisarts gaan." Ontsteld maar knikkend pakte we Benthe weer terug in. Hij zal het immers wel weten, hij heeft er voor geleerd toch?

Eenmaal thuis ging er een zetpil in en legde we haar weer in het wiegje, ditmaal goed ingestopt. De volgende ochtend heb ik gelijk de dokter gebeld. Ik vertrouwde het voor geen meter en dat is maar goed ook. Om half 10 waren we aan de beurt. Ook hij heeft aan dat been lopen sjorren en trekken, wel iets minder hard als de dienstdoende arts van de avond ervoor maar het brak m'n hart om mijn meisje zo te zien liggen en pijn te hebben. "Ik vertrouw het niet, misschien is het haar heupje. Ga maar naar het ziekenhuis om foto's te laten maken. Als het dan echt mis is ben je gelijk bij de eerste hulp." Dat laatste zinnetje vond ik maar niks. Echt iets mis? Wat dan? Eerst terug naar huis om voedingen te pakken. Eenmaal bij de röntgen afdeling, mocht ik haar op de tafel leggen. Ze had nog steeds duidelijk pijn, maar ze was ook zo moe omdat ze amper had geslapen. De persoon die de foto's had gemaakt kwam terug met de uitslag. "Haar bovenbeentje is gebroken, dus pak haar maar in, dan breng ik je naar de eerste hulp." Ik stond met mijn bek vol tanden. Gebroken? Die kerel gisterenavond zei dat er niks te zien zou zijn en dat ze zo flexibel waren. 

Om 11 uur zat ik samen met een 4,5 weken oude baby op de eerste hulp. Mijn tieten stonden op springen, mijn kind had pijn en ik wist niet wat ik er mee moest. Een verpleegkundige kwam langs om het een en ander uit te leggen. Ze nam wat gegevens op en vertelde dat de Chirurg bezig was met zijn ronde en zo wel zou komen. Anderhalf uur later was hij er eindelijk. Ze lieten me de foto zien. "Zo recht door midden, dat zien we niet bij zulke jonge baby's. Ze moet in een tractie, dat weten we zeker." Ik stond vol ongeloof naar de foto te staren. "En moet dat hier of op de andere locatie?" Er was nog een ziekenhuis, het ziekenhuis waar ik ook bevallen was, deze had een volledige kinderafdeling gespecialiseerd in kleine kindjes, dat had dit ziekenhuis niet. "Dat weten we nog niet helemaal zeker, maar ik denk dat ze wel hier kan blijven. Als we meer weten komen we weer even langs." Ondertussen moest Benthe natuurlijk eten dus heeft de verpleegkundige wat warm water gehaald voor de voeding. Kolfapparaten hadden ze niet, dus mijn borsten moesten maar wachten. "Ik heb net te horen gekregen dat ze een plekje voor jullie op de afdeling klaar gaan maken, ik kom jullie zo halen." Het was inmiddels half 2 en was blij dat er schot in de zaak zat. Maar een uur later zaten we nog steeds in dat ene eerste hulp kamertje. "Ik ben bang dat jullie toch naar de andere locatie moeten." Vertelde de verpleegkundige toen ik vroeg wat nu eigenlijk zo lang moest duren. "We hebben hier niet de spullen om haar goed warm te kunnen houden." Ik vond het allemaal prima, als ze maar geholpen werd. Ondertussen kreeg ze nog paracetamol tegen de pijn en was het veel wiegen om het een beetje dragelijk te maken. 

Om vier uur ben ik zelf maar gaan vragen wat de bedoeling was. Ik was het helemaal zat, mijn kind had pijn en moest geholpen worden. Bij de eerste hulp balie kreeg ik te horen waar ze zo lang mee bezig waren geweest. "Ze moet misschien naar het Sophia in Rotterdam." Verdomme! Hadden ze dat niet eerder kunnen zeggen? Ik moest mezelf heel erg in houden om niet iedereen daar verrot te schelden. De kinderafdeling was al bezig geweest met het contact te leggen, alleen hadden ze dit niet doorgegeven aan de eerste hulp post. Ik belde manlief weer met de nieuwste updates, mijn tranen kon ik inmiddels niet meer inhouden. "Kan ik jullie dalijk niet gewoon mee naar huis nemen?" Ik hoorde de angst in zijn stem. "Nee schat, dat gaat niet. We moeten naar Rotterdam." Daarna belde ik mijn vriendin met de vraag of ze Martijn een lift kon geven naar het ziekenhuis. Ze leefde ontzettend met ons mee en wilde dit graag doen. Om 5 uur was Martijn bij ons en vertelde ze dat er een opdracht gegeven was aan de ambulance om ons op te halen. Er mocht maar één ouder mee, de ander moest zelf rijden. Gelukkig hadden ze van thuis het kolf apparaat meegenomen, mijn borsten deden al zo pijn dat het niet eens meer opluchtte om te kolven. 

"Hoe lang duurt het voor die ambulance komt?" Het was een simpele vraag waar ze geen antwoord op kon geven. "Ik weet het niet, jullie zijn geen spoedgeval, dus zodra er één vrij is komt hij deze kant op." Ook dat nog, de dag kon niet erger worden. Voor we ingeladen werden, vertelde de verpleegkundige die al de hele dag op ons had gepast dat ze melding moesten maken bij Veilig Thuis. "6% Van alle kindjes die binnen komen is vanwege kindermishandeling, dus we zijn het verplicht." Niet wetende waar ze het over had knikte ik maar. Om half acht waren we dan eindelijk in Rotterdam. Gelijk toen we aankwamen werd ze in de tractie gelegd. Haar beentjes ingezwachteld en met katrollen naar boven gehesen. Aan de onderkant hingen gewichten, dit om ervoor te zorgen dat de breuk recht zou blijven. We hebben allebei gehuild, onze kleine frummel zag er zo kwetsbaar uit, ze had zo'n pijn. Voor de vierde keer konden we ons verhaal vertellen. Dat ze vermoedelijk met haar beentje achter één van de spijltjes van het wiegje was blijven haken, dat we naar de huisartsenpost waren geweest en "we er maar een paracetamol in moesten doen". Hoe lang we op de eerste hulp hebben gewacht en hoe lang het duurde voor het duidelijk was waar we nu heen mochten. "Dat is raar, wij wisten om drie uur al dat ze hier heen zouden komen." Vertelde één van de verpleegkundige. Dat was de laatste druppel. "Waarom heb ik dan verdomme zelf moeten vragen wat nou de bedoeling was als jullie het al wisten?" Ik wilde het liefste schreeuwen, schoppen en slaan. Martijn probeerde me te kalmeren, ze legde daarna uit dat het een communicatie fout was tussen de kinderafdeling die dit geregeld had en de eerste hulp. Eenmaal op haar kamertje (ze lag niet alleen) werd ons weer gevraagd door weer andere doktoren en chirurgen wat er was gebeurd. Je werd behandeld als een crimineel, ze keken je aan alsof je een doodzonde had begaan. "Het was een ongeluk, dat kan toch gebeuren?  Ik ga mijn kind toch niet expres zoveel pijn doen?" Martijn vertelde wanhopig hoe hij zich voelde. "Jullie krijgen nog bericht van veilig thuis, maar eerst blijven jullie slapen?" We keken elkaar aan en we wisten het even niet meer. Martijn had al zoveel vrije dagen gebruikt met de bevalling en verhuizing dat het voor hem geen optie was om niet te gaan werken de volgende dag. En wat moest hij hier doen? Elke seconde van de dag naar zijn kind staren? Wat hij haar had aangedaan? Ik kwam tot de conclusie dat ze meer aan ons zou hebben als we thuis zouden slapen en elke dag op bezoek zouden komen. Het was maar drie kwartier rijden, nog te overzien. 

Dit was het moeilijkste wat we ooit hebben moeten doen, ons kindje moederziel alleen met pijn achterlaten in een ziekenhuis. Dit wens je niemand toe..