Een onmogelijke opdracht

Een week nadat we ons liefste meisje hadden begraven, kregen we de sleutel van ons nieuwe huis. Een onmogelijke opdracht voor ons. We zaten in diepe rouw. Het 'gewone' leven, was soms al overleven...

Eind 2018 hadden we de handtekening gezet bij de notaris en in 2019 is ons huis gebouwd. Regelmatig liep ik langs ons nieuwe huis. De bouw van ons huis liep goed en ik groeide mooi door. Als ik dan even bij ons huis ging kijken, dan vertelde ik aan Rachel dat we hier zouden gaan wonen en dat ze hier haar kamertje zou krijgen, haar eigen kamertje. Een nieuw huis, een nieuw seizoen, een nieuwe fase kwam er aan. Ik keek hier erg naar uit. 

In december 2019 lagen we met Rachel in het ziekenhuis in Goes. We hadden toen al een keer een eindinspectie gedaan in ons huis om de laatste punten op de i te zetten. De zorg om Rachel werd steeds groter. En eigenlijk kon het hele nieuwe huis me gestolen worden. We moesten er ons soms mee bezig houden, maar het stond zo ver van me weg. 

Het ADRZ ziekenhuis is maar 20 minuutjes van ons oude huis vandaan en trouwens ook van ons nieuwe huis. Het fijne was dat ik af en toe even naar huis ging, om onze was te wassen, even lekker onder onze eigen warme douche te staan of eventjes op bed te liggen. De douche in het ADRZ viel echt tegen, het water was lauw warm. Zo teleurstellend vond ik dat. Ik hou zo van een warme douche. Helemaal om even te ontspannen en dat kon ik toen zeker wel gebruiken. Dus onze eigen douche was zo nu en dan heerlijk. Ook was het fijn om gewoon even thuis te zijn in mijn eigen omgeving. Vanaf 18 oktober 2019 woonde ik er al niet meer. Alhoewel er ook weer niks gewoon aan was, want Rachel was er niet en mijn man ook niet. Ik voelde me vaak gehaast, de tijd was kostbaar en kort. Het was vaak even tussen twee kolfbeurten door. Ik weet nog het moment dat ik dacht aan ons nieuwe huis en dacht aan onze zieke dochter. Ik vroeg me af: 'Wat is een nieuw huis waard, nu Rachel zo ziek is?' Het kon me echt gestolen worden, ik zou dolgraag op 2 hoog in een klein appartement willen wonen als mijn dochter dan gezond zou zijn. Maar ja dat was niet de keuze. Wat is de waarde van nieuw huis, zonder de gezondheid van ons meisje? 

Maar dat huis, dat was er en daar moesten we mee verder, want ons oude huis was ook verkocht en daar moesten we eind februari 2020 uit zijn. Lieve vrienden, Sander en Lizette de Jonge hebben toen aangeboden om dit hele project te gaan draaien. Echt geweldig. Rachel was toen nog bij ons. Zij was natuurlijk onze grootste zorg en zij had het meeste aandacht van ons nodig. In december 2019 zijn we met haar naar Vila Vivre gegaan in Goirle. Daar zouden we blijven tot eind januari 2020, want dan hadden ze de thuiszorg voor ons geregeld. We hadden al bedacht dat ik met Rachel tijdens het klussen en verhuizen in Goirle zou zijn en mijn man zou helpen bij het klussen en het verhuizen.

Toen veranderde alles, Rachel overleed... Ze is met ons mee naar huis gegaan, nu ons oude huis. Een week na haar begrafenis kregen we de sleutel. Sander en Lizette hebben die in ontvangst genomen. Ze hadden al een heel team bij elkaar die ging klussen en een rooster gemaakt wie wanneer zou helpen. Ongelofelijk LIEF. Ook iedereen die ons heeft geholpen in die tijd, zo ongelofelijk LIEF. Voor ons was het een onmogelijke opdracht om uit te voeren. Door alle liefde, hulp, steun, is ons huis klaar gemaakt om te bewonen en heeft een heel team ons helpen verhuizen. Vorig jaar rond deze tijd zijn mijn man en ik er even tussen uit geweest naar Frankrijk, terwijl het klussen in ons nieuwe huis doorging. We zijn iedereen zo dankbaar die ons toen heeft geholpen op wat voor manier dan ook. Zonder alle hulp was dit totaal onmogelijk.

Ik weet het nog, ik was alleen maar opgelucht dat we over waren. Dat ei was gelegd. Ik vond het moeilijk. Het zou zo mooi moeten zijn, samen een nieuw huis betrekken, een nieuw seizoen. Maar we gingen niet met zijn drietjes in dit nieuwe huis wonen, maar met zijn tweetjes. Dit legde voor mij een grote schaduw over deze nieuwe stap. Naar mate de tijd verder gaat kan ik meer genieten in ons nieuwe huis. Niet dat ik het niet mooi vond of... wat dan ook maar... Maar het feit dat Rachel niet meer bij ons is, dat doet hartstikke pijn. Haar kamertje heb ik ingericht. Ik had alle spulletjes gekocht. Haar eigen bedje staat er waar ze in Goirle in heeft geslapen. Ik had het Rachel beloofd dat ze haar eigen kamertje zou krijgen. In onze woonkamer hangt een prachtig schilderij van haar. Zo is Rachel altijd zichtbaar om ons heen. 

En nu wonen we hier alweer bijna een jaar op 22 februari 2021. Wat gaat de tijd snel. Tijd is iets raars... Op een dag als vandaag, terwijl ik dit schrijf, heb ik zelfs soms niet door wat me zo dwars zit. Door het schrijven heen, komende de tranen naar boven. Rouw komt vaak onverwacht. Soms kan ik het gewoon niet vinden en dan zitten er me dikke tranen dwars, die dan gewoon moeten stromen, omdat van wie ik zoveel hou niet meer bij me is en ik haar zo ongelofelijk mis... mijn moppie, mijn allerliefste meisje Anna Rachel.