9 jaar geleden
Een nieuwe plek, een nieuw begin....
Na maanden klussen is het eindelijk zover ... We zijn verhuisd.........!!!
Toen Eva en Bente geboren werden woonden we nog verderop in dezelfde straat, drie hoog, zes trappen, 33 treden .... Je wordt vanzelf creatief (en krijgt sterke arm - en beenspieren) met het op en neer sjouwen van een tweeling...
Ondanks ons heerlijke huisje vonden wij het toch verstandiger om te gaan verhuizen gezien onze gezinsuitbreiding.
Met een beetje pijn in mijn hart heb ik mijn huis te koop gezet waar ik twaalf jaar heb gewoond en zoveel mooie herinneringen heb opgebouwd.
Mijn vrijheid en onafhankelijkheid waar ik twaalf jaar geleden zo trots op was, heb ik vier jaar geleden geruild voor samenwonen met de liefde van mijn leven...
We hebben in 'ons huis' gelachen, intens genoten maar ook verdriet gekend, toen bleek dat mijn partner een agressieve vorm van kanker had...
Ik was amper acht weken zwanger ... van een tweeling...
Mijn huis heeft mij in de periode van de chemo's geborgenheid en troost geboden....Ook heeft mijn partner zich altijd veilig gevoeld als hij dagenlang doodziek op bed lag van de chemo's.... De wezentjes in mij groeiden gestaag door....
Toen het verlossende woord kwam dat hij genezen was, braken een maand later 's nachts thuis mijn vliezen (35 weken). Omdat ik een tweeling kreeg moest ik naar het ziekenhuis om daar te bevallen. Liever was ik thuis gebleven, in mijn eigen omgeving, in mijn fijne huisje...
Toen Eva en Bente thuis kwamen, 2 weken later, hebben we een heerlijke zomer beleefd op onze 55m2 vrede...
Toen kwam er een serieuze koper...
Met de maxicosi's in de auto en om de arm zijn we op zoek gegaan naar een nieuwe plek....Maar nergens kreeg ik datzelfde gevoel wat ik thuis had. Ik heb zelfs getwijfeld om de koop niet door te laten gaan, maar realiseerde me ook wel dat we geen toekomst hadden daar...
Tijdens het uitlaten van ons hondje wees een buurvrouw mij op een huis in onze eigen straat: begane grond met tuin! Ik was meteen verkocht! Er moest nog wel veel aan gebeuren maar ik kon blijven wonen in mijn geliefde en veilige buurt. En dat was heel belangrijk voor mij.
Nu, 3 maanden verder, zijn we eindelijk verhuisd! Eva en Bente hebben allebei hun eigen slaapkamertje, we hebben een bad, een lichte woonkamer en een tuin! En dat op 70m2! Onze oppas woont aan de overkant en ons hondje is blij met zijn oude vriendjes.
En Eva en Bente: die zijn helemaal in hun sas hier! Ze slapen heerlijk door, zijn vrolijk, kruipen, eten, drinken ... Alles doet het. Wonderlijk hoe flexibel kinderen zijn! Ze vinden het gewoon fijn als papa en mama blij zijn ... Zo simpel is het dus...
Kinderen leren hun ouders leven.
...op een nieuwe plek, een nieuw begin
Anouck
Ben er dus achter dat je eigen gedrag dat van je kinderen bepaalt... Herkenbaar? Vast...:) maar niet altijd even gemakkelijk door dat individu (of in mijn geval -tjes).... Verhuizen kost tijd en energie. Dacht dat als we de spullen hadden neergezet het wel ok zou zijn, maar merk dat dit juist de zware tijd is: er moeten nog wat deuren geverfd worden, lampjes ophangen, de tuin.... En niet te vergeten alle spullen (pffft) een nieuwe plek geven.... Dat kost soms wel wat energie die ik op de kids botvier door een kort lontje... Toch leren zij mij weer keer op keer dat als mama 'relaxed' in haar vel zit, zij dat ook zijn.... En dat geldt denk ik voor alle mama's ...;)
Anouck
Dankjewel! Afgelopen weekend weer hard geklust.... En de girls waren zo lief! Hele dag Teletubbies en Nijntje gekeken, zodat wij konden doorwerken....niet pedagogisch verantwoord wellicht, maar wel fijn....;)
Anouck
Dankjewel! Uiteindelijk blijken kinderen zo flexibel te zijn ! Ik ben zelf 15 keer verhuisd als kind en iedere keer kreeg ik weer nieuwe vriendjes en vriendinnetjes. En ruimte? Die creëer je in je hart...;) lekker genieten dus van jullie 80m2 vrede...
braamn
Geniet van jullie nieuwe woning en gezinsgeluk! Wat een schattige foto trouwens...