Een kindje op de NICU afdeling tijdens de eerste lockdown

Allereerst wil ik graag uitleggen waarom ik deze blog schrijf. Ik ben boos. Boos op de wereld. Boos omdat dat makkelijker is dan verdrietig zijn. Boos op niemand en toch word ik om het minste boos. Moeder worden in corona tijd is heftig. Ik ben voor de tweede keer moeder mogen worden op 31 maart. Mijn zwangerschapsverlof begon op de dag waarop Rutte de lockdown aankondigde. De toon was gezet.

Mijn partner en ik hebben een prachtige dochter van bijna 3 en inmiddels is onze prachtige zoon bijna 7 maanden. Mijn zwangerschap verliep vlekkeloos. Op het einde had ik het zwaar, maar dat hoort er bij. Zeker als je nog een kleine van 2,5 hebt rondlopen, toch? Inmiddels weet ik dat mijn lijf toen al signalen gaf dat er iets niet goed was. Dat het niet goed ging met mijn lichaam. Ik had - zo bleek na de bevalling - beginnende HELLP. Gelukkig is dat niet doorgezet. 

Op 31 maart hadden mijn partner en ik een echo in het ziekenhuis. Ik was toen ruim 38 weken zwanger. We brachten onze oudste dochter naar mij schoonouders en reden samen naar het ziekenhuis. Omdat ik vlak bij de Belgische grens woon, stond ik onder controle bij een ziekenhuis in België. Daar is het normaal om elke 4/5 weken een echo te hebben. Deze controle was onderdeel van de standaard controles. 

De dag voor de afspraak had ik naar het ziekenhuis gebeld met de vraag of mijn partner mee mocht. Voor echo’s mocht dat werd me vertelt. Bij aankomst bij de gynacoloog (In België sta je als zwangere vrouw onder controle bij een gynaecoloog ipv een verloskundige) bleek dat mijn partner niet mee naar binnen mocht. Hij bleef op de gang wachten en ik ging alleen naar binnen en hoopte op bericht dat onze baby niet lang meer op zich zou laten wachten. Toen de gynaecoloog de echo maakte schrok ik van de opmerking ‘er zit ineens vocht in zijn buikje, dat zat er twee weken geleden nog niet. Hoe kan dat nu’. Mijn gedachten sloegen op hol. Hoe kan dat nu? Jij bent de specialist. Wat is er met onze baby aan de hand en wat nu? De gynaecoloog stuurde ons met spoed door naar een groter ziekenhuis. Gelukkig nam hij het heel serieus. We merkten wel dat hij zich grote zorgen maakte. Dit is niet goed.

Aangekomen bij het volgende ziekenhuis werd er door 2 gynaecologen een echo gemaakt. Inderdaad veel vocht in zijn buik te zien. Verschillende scenario's mogelijk. Hij zou een gaatje in zijn darm kunnen hebben waardoor er ontlasting in zijn buikholte zit maar ze konden hem pas goed onderzoeken na de geboorte. Omdat ik al ruim 38 weken zwanger was en al 4 cm ontsluiting had werd ik meteen aan de weeën opwekkers gelegd. In de tussentijd werd de conditie van onze baby in de gaten gehouden. Kon hij een natuurlijke bevalling aan of werd het alsnog een keizersnede? Na een uur werd de beslissing genomen dat het een natuurlijke bevalling zou worden. We wisten al dat ons kindje aan de grote kant was. En dat was hij met ruim 4 kilo en 52 cm inderdaad. De bevalling was heftig. Niet alleen door de spanning rondom zijn gezondheid al zal dit zeker niet geholpen hebben. Mijn eerste bevalling heb ik zonder ruggenprik of andere pijnstilling gedaan. Ik zal niemand vertellen dat bevallen en pretje is, maar een bevalling zoals die van mijn dochter wens ik iedereen toe. De bevalling van mijn zoon daarentegen niet. Dit was - zelfs met een ruggenprik - heftig. 

Nadat hij geboren was werd hij kort op mijn buik gelegd en knipte papa de navelstreng door. Ik zeg kort. Het waren hooguit 2 minuten, het voelde als een paar seconden. Toen werd hij meegenomen door een verpleegster van de NICU afdeling zodat de kinderarts hem kon onderzoeken. Mijn partner mocht een kwartier later bij hem kijken en maakte een foto voor mij. Blauw rond zijn mond van het beademen, zijn buikje strak gespannen van het vocht. Wat een akelig zicht om je eigen zoon zo te moeten zien. 

Na 10 minuten werd ik met bed en al naar hem toe gebracht. Hij lag in de couveuse rustig rond zich te kijken. In zijn ene hand een infuus en een boel plakkers op zijn lijfje om alles in de gaten te houden. Hij zag er rustig uit. Gezond ook wel. Niet meer blauw maar mooi roze. Wat had ik hem graag vastgehouden. Helaas kon dit niet. De kinderarts gaf ons wat uitleg en vertelde dat ze nog wat onderzoeken gingen doen en hij daarna  naar de NICU afdeling zou worden gebracht. Hierna zou ze langs ons komen en zouden we nog even samen naar hem toe mogen. 

Compleet overmand door emoties wachtte we op de kinderarts. Deze kwam, ging zitten en deed haar mondmasker af. Een klein gebaar maar ik vind dit achteraf zo'n prettig gebaar. Zonder mondmasker werd het toch een stuk persoonlijker. Onze zoon had een SVT gehad, oftewel Supraventriculaire tachycardie. In jip en janneke taal - een veel te hoge hartslag. Een hartslag van rond de 300 slagen per minuut. Dit zou hij in mijn buik uren of misschien wel dagen hebben gehad waardoor zijn lijfje vocht is gaan vasthouden. Dit komt door een aanlegfout in de ontwikkeling van zijn hartje. Onze zoon heeft dus een aangeboren hartafwijking. Heftig, maar wel een van de betere hartafwijkingen die er zijn en doorgaans goed te behandelen met medicijnen. 

Na dit gesprek mochten we naar onze zoon toe op de NICU afdeling. Vanwege het corona virus mocht er maar 1 ouder, 1 uur per dag op de afdeling. Omdat hij nu net was geboren mochten we nog even met zijn tweeën.  1 ouder, 1 uur per dag.

1 uur per dag..

Het feit dat onze zoon op de NICU afdeling lag was zwaar. Dat wij hem niet hebben kunnen vasthouden toen hij net was geboren was zwaar. Maar beide komt niet door corona en is iets van alle tijden. Helaas hebben velen ouders die een kindje krijgen die niet helemaal gezond is hier mee te maken. Maar mijn eigen vlees en bloed, mijn eigen zoon 1 uur per dag kunnen zien is vreselijk.  Ik heb enorm veel bewondering voor de verplegers en kinderartsen die binnen deze afdeling werken. Ze hebben ons onwijs goed opgevangen en ons het gevoel gegeven dat we welkom waren. We konden dag en nacht bellen om te vragen hoe het met onze zoon ging. Ze hebben foto's en video's gemaakt van zijn eerste flesje (waar wij zelf niet bij waren), en van de eerste keren dat hij wat langer wakker was. Ik ben hen hier heel erg dankbaar voor. 

Inmiddels weet ik dat niet in elk ziekenhuis de bezoekregels op de NICU afdeling zo streng waren. Het ziekenhuis waar ik ben bevallen is een groot ziekenhuis met een grote NICU afdeling. Doorgaans liggen hier heel erg vroeg geboren kindjes, hele zieke pasgeboren kindjes en kindjes met aangeboren afwijkingen zoals onze zoon. 

Uiteindelijk heeft onze zoon 'maar' 7 dagen in het ziekenhuis gelegen. 7 dagen waarin ik hem 5 uur heb kunnen zijn en mijn partner 3 uur. 7 dagen waarin zijn grote zus hem niet mocht zien. De langste 7 dagen ooit. Al realiseer ik mij heel goed dat er vele ouders zijn die hier veel langer last van hebben gehad.  

Waarom ik precies zo boos ben? Ik kan geen herkenning vinden. Ik lees en hoor heel veel verhalen van kersverse mama's die het - net zoals ik - heel erg vinden dat ze geen kraambezoek hebben kunnen ontvangen. Die - net zoals ik - het gevoel hebben dat hun pasgeboren baby is vergeten. Die zich - net zoals ik - eenzaam hebben gevoeld. Maar de groep ouders waarvan hun kindje op de NICU afdeling heeft gelegen wordt compleet vergeten. Niet gehoord, niet erkent. Er zijn nieuwsberichten dat er minder vroeggeboren baby's zijn en de NICU afdeling minder vol ligt. Dit is een positieve ontwikkeling natuurlijk, maar hoe zit het met de ouders die wel een baby op de NICU afdeling hadden. Er zijn tal van nieuwsberichten van ouderen in verzorgingshuizen die zich verschrikkelijk eenzaam hebben gevoeld - wat ik ook vreselijk erg vind, begrijp me niet verkeerd, maar hoe zit het met de ouders die hun eigen kindje amper hebben kunnen zien? Waarom lees ik daar niets over? Waarom kan ik daar niets over vinden? Was ik dan de enige? De afdeling lag vol. Ik was niet de enige. En ik hoop dat ik ouders die iets vergelijkbaars of nog erger hebben moeten mee maken een hart onder de riem kan steken. Je bent niet alleen. Je wordt niet vergeten. Ik denk aan je. En ik duim voor je dat alles goed komt met je baby of baby'tjes. 

Nu de tweede complete lockdown nadert krijg ik opmerkingen als 'jij hebt de lockdown nog niet echt zo mee gemaakt' en 'je was precies de goede periode met verlof'. Ik begrijp deze reacties en neem niemand iets kwalijk. Toch word ik hier vanbinnen erg boos om. Ik zou alles doen om de eerste week van mijn zoon terug te krijgen en 24/7 bij hem te kunnen zijn. Al is het naast zijn couveuse. Dat dit niet kon, komt door de lockdown. Hoezo heb ik de lockdown dan niet mee gemaakt? Wat is precies de goede periode met verlof zijn? De kersverse papa's en mama's van kindjes die in juli zijn geboren hebben een iets 'normaler' verlof gehad dan ouders van kindjes in maart/april. Wat is daar goed aan? Is er in dit geval een goed of slecht? Iedere ouder wil toch zijn/haar kindje aan geliefden showen. Knuffels ontvangen van ouders, familie en vrienden. Helaas kan dat op dit moment voor niemand zoals die het wellicht in gedachten had. Ik hoop met heel mijn hart dat tegen de tijd dat mijn zoontje 1 jaar wordt corona een afgesloten hoofdstuk is. Dat het goed gaat met zijn gezondheid en we zijn eerste verjaardag op zo'n manier kunnen vieren dat ik nooit meer het gevoel moet hebben dat mijn zoontje vergeten wordt.