Een kinderwens met PCOS

Vanaf al heel jong wilde ik graag mama worden. Ik zag het helemaal voor me: een boerderij, tien kinderen en een hondje. Nu, jaren later, ben ik getrouwd, maar niet met een boer. Ik woon in een rijtjeshuis, heb één kind en twee katten. Nog steeds is mijn kinderwens groot en zou ik dolgraag nog broertjes en zusjes voor ons meisje krijgen. Toen ons dametje bijna één was, besloten we dat we klaar waren voor nog een kindje. Ik was dolblij, enthousiast en kon mijn geluk niet op. Nog een kindje, daar keek ik wel naar uit!

Dat was vorig jaar September. Ongeveer rond die tijd begonnen mijn cycli te rommelen. Erg onregelmatig, weken over tijd en vreemde menstruaties. Ik vond het vervelend, omdat dit het zwanger raken (en het bijhouden van mijn cycli) moeilijker maakte. Het werd erger en erger. Nu is het eind mei en ben ik al een maand ‘ongesteld’. Tussen aanhalingstekens, omdat we nu inmiddels weten dat ik geen echte menstruaties heb gehad de laatste tijd. Hoe dat kan?

Begin mei ben ik naar de gynaecoloog gestapt om meer te weten te komen over deze vreemde cycli. Die dacht aan PCOS, maar voor de zekerheid moest ik twee keer bloed laten prikken met minstens twee weken tussen de afnames. Zo gezegd, zo gedaan. Vandaag mochten we terugkomen op gesprek om meer informatie te krijgen over de uitslagen en het ‘hoe nu verder’. De uitslagen van mijn bloed waren allemaal goed. Geen problemen met de waardes of hormonen. Er is wel PCOS geconstateerd. Dat is niet zo zeer iets waar je iets aan kunt doen, je hebt er lomp gezegd aanleg voor: pech.

PCOS houdt in dat je teveel eitjes aan je eierstokken hebt zitten, die allemaal zin hebben om de race te winnen en bevrucht willen raken. Maar omdat ze allemaal willen, weerhouden ze elkaar ervan om dominant te worden en rijp genoeg te worden voor de bevruchting. Ze blijven hangen aan de eierstokken, waardoor er in de cyclus (elke cyclus) geen eitje loskomt: geen eisprong. Dat deed me wel pijn. Mijn grootste wens is om kindjes te hebben. En ik weet dat ik helemaal niet mag klagen, want ik heb al een prachtig meisje, waar ik verzot op ben. En er zijn zoveel vrouwen die een enorme kinderwens hebben, maar (nog) geen mama mochten worden. Maar het is een vrouwelijk iets, kindjes krijgen. En als je dan te horen krijgt dat het moeilijk gaat worden, geeft dat wel even een steek. Alsof er een stukje vrouwelijkheid bij me werd weggenomen.

Het fijne is wel, dat er direct actie genomen wordt. Over minder dan een maand mag ik terugkomen en wordt er meer informatie gegeven over wat er nu verder gaat gebeuren. We weten al wel wat de opties zijn, namelijk: tabletten of injecties krijgen die een spontane eisprong opwekken. Dat betekent niet dat het meteen weer goed zit en er meteen een zwangerschap op volgt. Het kan maanden duren. Bij iedereen gaat dat anders.

Mocht er een zwangerschap op gang komen, dan zal dit regelmatig onder de loep genomen worden. Mede omdat ons dochtertje veel te vroeg (uiteindelijk met 33 weken) ter wereld kwam. Bij een tweede willen ze dit voorkomen. En omdat ik tijdens de zwangerschap van Roos suiker had (dit staat schijnbaar ook in verband met PCOS) willen ze dit ook in de gaten houden.

Door het nemen van de tabletten of injecties, is de kans op een meerling ook lichtelijk verhoogd. Mocht dit gebeuren, wil het ziekenhuis me ook met regelmaat hierop controleren.

Maar ik wil niet op de zaak vooruit lopen, want het is nog helemaal niet zover. Voor nu is het wachten op de volgende afspraak.

Xx