Een keizersnede in Corona-tijd

Op donderdag werden mijn vriend en ik s’ochtends vroeg in het ziekenhuis verwacht. Met een valies vol kleren en andere dingen die we dachten  nodig te hebben de komende dagen! Vol spanning, allebei slecht geslapen liepen we over de parking. Ik keek er hard naar uit, want vandaag ging ik mijn baby kunnen vasthouden! Maar tegelijk zag ik heel hard op tegen wat ging komen!

Bij de ingang moesten we eerst onze mondmaskers aandoen voor we naar binnen mochten. Eénmaal op de afdeling, kregen we direct een kamer. Er werd ons uitgelegd dat we onze mondmaskers mochten uitdoen op de kamer, maar telkens als er iemand binnenkwam, moesten we ze terug opzetten. De vroedvrouwen kwamen me snel voorbereiden voor de keizersnede en dan was het nog een paar uur wachten geblazen. Ik was namelijk niet de enige geplande keizersnede die dag.

Eindelijk was het zover. Ik moest afscheid nemen van mijn vriend en in mijn eentje verder. Met mondmasker natuurlijk. In de operatiezaal duizelde van het aantal mensen die rond me liepen! Ze waren wel heel vriendelijk en maakte me klaar voor de operatie door onder andere de ruggenprik te steken. Het duurde niet lang of ze konden eraan beginnen. En daar lag ik dan, vastgebonden aan de tafel, helemaal alleen. Terwijl ze begonnen was er een heel vriendelijke vroedvrouw die aan mijn hoofd bleef staan. Zij vertelde me wat er gebeurde, wat de gynaecoloog aan het doen was en vroeg regelmatig nog hoe het ging. Ik ben deze vrouw nog steeds ontzettend dankbaar. Hierdoor voelde ik me een stuk minder eenzaam.

Ineens hoorde ik een klein schreeuwtje en iemand zei me ‘u zoon is geboren.’ Ik moest lachen en tegelijk een snik onderdrukken. De vriendelijke vrouw naast me liep weg om voor mijn baby te zorgen. Ze namen mijn baby uit mijn buik en gingen er direct mee naar de zijkant van de zaal. Daar verzorgde ze hem. En ik had hem nog niet eens gezien, ik kon er alleen maar liggen met mijn buik opengesneden... Na een paar minuten kwamen ze tot bij mij met mijn zoon. Ik mocht hem welgeteld 20 tellen zien. Er werd me gezegd dat hij het goed maakte, maar dat hij toch even in de couveuse moest, omdat hij veel vruchtwater binnen gekregen had. En weg waren ze weer met hem.

Ik had me verheugd op het eerste contact, ik wou eigenlijk dat de baby op mijn lichaam werd gelegd. Zo kon ik hem troosten bij zijn overgang van mijn geborgen buik naar onze grote boze wereld, maar niets daarvan. Gelukkig kon ik mezelf wat troosten bij de gedachten dat ze eerst met hem naar mijn vriend zouden gaan en dan pas door naar de couveuse. Ondertussen lag ik daar, te wachten... Met mijn mondmasker op.

De hele tijd kon ik alleen maar ongeduldig aan mijn zoon denken. Ik had het geluk dat ik in de uitslaapzaal vlug mijn benen kon bewegen. Maar doordat het ondertussen middag was, moest ik nog wachten tot een aantal verpleegsters hun pauze gedaan was. En ondertussen bleef dat mondmasker maar jeuken! De verpleegster vertelde me dat ik er zelf wat uitslag van kreeg. Gelukkig mocht ik het afdoen op de momenten dat ze ver weg van mij was. Ik lag er ook zo eenzaam: op een grote uitslaapzaal, met wel plaats voor twintig bedden, lag ik helemaal alleen. Nog zo’n corona gevolg.

Naar mijn gevoel duurde het eeuwen eer ik dan terug naar de kamer mocht. Ze reden me tot aan mijn kamer, om dan te bedenken dat mijn babytje daar niet was. Dus haalde we mijn vriend op en mocht ik direct het zaaltje met de couveuses binnen met mijn bed. En hier kon ik eindelijk mijn baby voor het eerst vasthouden, een paar uur nadat hij geboren was... Er was een vroedvrouw die me hielp hem voor het eerst aan te leggen, zodat mijn mannetje kon drinken. Dit verliep vlot en ik genoot van hem zo dicht bij mij te hebben. Na een klein uurtje moest ik dan naar de kamer. Mijn baby deed het wel heel goed en er was me beloofd dat hij ook naar de kamer mocht komen zodra hij terug wakker werd. 

Op de kamer stond wat vloeibaars te eten en een uurtje of twee later, reden ze een klein bedje in de kamer met mijn mannetje erin. Eindelijk! We mochten in het ziekenhuis geen bezoek, dus dan begon het bellen en videochatten naar de familie om hen het goede nieuws te melden: Lukas was geboren! De eerste dag was het best gezellig om alleen met ons drietjes elkaar te leren kennen. Ik was ook aan bed gebonden door een pijnpomp enzo, dus wat rust was welkom. Alleen mijn vriend had het wat moeilijk. Hij rookt en ook hij mocht eigenlijk de kamer niet verlaten. Af en toe glipte hij wel eens naar buiten om een sigaretje op te steken.

Onze eerste nacht als gezinnetje verliep niet zo vlot. Lukas moest zijn draai nog vinden, net als zijn kersverse ouders natuurlijk. Hij sliep niet veel en wij nog minder. Ik denk dat we die nacht allebei minder dan twee uur slaap gehad hebben. De dag erop, vond ik het zwaarste. Ik was doodmoe en dan werd alle medicatie ineens afgebouwd. Dus ook de pijn kwam dan pas piepen. S’ochtends al werd mijn blaassonde en pijnpomp losgemaakt, dus hing ik niet meer vast aan mijn bed. In de loop van de voormiddag kwam er een kinesist langs en zij raadde me aan om te blijven liggen tot mijn benen helemaal niet meer sliepen. Door een kleine verschuiving van de ruggenprik voelde ik namelijk al van de avond ervoor mijn ene been niet meer. Ik kon hem ook niet meer bewegen, dus moest echt aan mijn vriend vragen om mijn been te verleggen indien nodig. Ik wou haar raad wel opvolgen, maar mijn blaas werkte niet mee... Een uurtje later kon ik me echt niet meer inhouden. Samen met een vroedvrouw mocht ik voor het eerst staan en kon ik naar de wc schuifelen. Man, dat was afzien! En dat was eraan te zien: op de terugweg werd het ineens zwart voor mijn ogen... Gelukkig was mijn vriend in de buurt en samen met de vroedvrouw hebben ze me op het bed gekregen voordat ik op de grond flauwviel. 

Hierdoor kreeg ik wel nog wat extra pijnstilling aan het infuus. De rest van de dag moest ik in bed blijven, buiten om naar de wc te gaan indien nodig. En ook voor de CT scan werd een uitzondering gemaakt. Zo deden ze nog een tweede corona screening. Maar mijn vriend bleef ook de hele tijd en hij moest niets van onderzoek ondergaan. Tegen de avond mocht dan ook mijn infuus eruit. Ik voelde me ook een klein beetje beter en gelukkig verliep ook de tweede nacht een stukje vlotter.

De derde dag begon al wat routine te worden: s’ochtends veel volk op de kamer van dokter, gynaecoloog, vroedvrouwen, ... en in de namiddag een heel rustig ziekenhuis, zonder iets van bezoek. Eenzame uren waar de verveling soms toesloeg. Ondertussen probeerde we iedereen van de familie tevreden te stellen met foto’s en video’s. Opstaan en stappen ging nog steeds moeilijk, ik had het regelmatig benauwd. Natuurlijk hielpen de mondmaskers hierbij niet, ademen is toch nog wat moeilijker met dat op je gezicht. Ik voelde me wel elk uur iets sterker worden. In de namiddag kon ik zelf met de kinesist tot op de gang stappen. Dat was iets waar ik zelf ook van opvrolijkte! Ik was ondertussen de kamer beu gezien. Mijn vriend liep helemaal de muren op en kwam stekezot van de stopcontacten die scheef zaten! We genoten allebei van ons klein wonder, maar toch wouden we zo snel mogelijk gewoon naar huis.

De dag erop was het dan eindelijk zo ver! Ons mannetje was oud genoeg om de hielenprik te krijgen en alles ging goed met hem. Hij zag een klein beetje geel, maar dat viel wel mee. Ook ik kon een klein beetje rondstappen en in een stoel zitten. Een gynaecoloog gaf haar goedkeuring voor mij en een kinderarts voor Lukas, dus we mochten naar huis. Twee dagen eerder dan normaal bij een keizersnede. Het waren niet onze artsen, door de corona hadden de artsen een beurtrol on het ziekenhuis. Zo voorkwamen ze dat ze elkaar zagen en was het risico dat ze allemaal tegelijk zouden kunnen uitvallen kleiner. Ik had dus mijn eigen gynaecoloog niet meer gezien sinds de dag van de keizersnede. De vroedvrouw waar ik normaal bij zou gaan, was nog in zwangerschapsverlof, dus vanuit het ziekenhuis regelde ze een andere voor mij. Deze ging dan twee dagen later mijn hechtingen komen verwijderen.

Daar gingen we dan, ik zittend in een rolstoel en mijn mannetje in zijn maxi cosy die zo groot leek. Mijn vriend deed zijn best om ons allebei op een goede manier naar buiten te manoeuvreren. Op weg naar het grootste avontuur van ons leven. Als prille ouders van een eerste kind dat die dagen oud is. Zonder dat we  ervaring hadden met baby’s, onze baby is de eerste van zijn generatie in beide families. Op weg naar dagen waar we onze plan samen moeten trekken, zonder hulp of met hoogstens een telefonisch contactmoment met de vroedvrouw... En op weg naar dagen vol liefde voor ons kleine mannetje! ❤️