9 jaar geleden
Een druk, emotioneel, en zwaar jaar als moeder! Deel II
Ik heb sinds mijn laatste blog veel mee gemaakt. En besloot daarom er maar weer eens over te schrijven!
Als je deel I nog niet hebt gelezen (of het niet meer weet want het is al een tijd geleden dat ik die schreef) dan kun je hem hier vinden. Deel I: http://www.mamaplaats.nl/blog/een-druk-emotioneel-...
Mijn mannetje mocht niet dood gaan! Als je hoort over mensen die werkelijk alles voor hun kinderen doen is dat als tiener soms niet altijd voor te stellen maar ik snapte precies waarom mensen dat deden/zeiden. Mijn kleine mannetje die al zo lang het vol hielt en we konden eindelijk genieten van hem en hij van z'n leven. Zonder steeds ziekenhuis in ziekenhuis uit te gaan. Mijn moeder en ik zijn snel naar het ziekenhuis en daar begint dan het wachten. Mink was al door gebracht de intens of care, of hoe ze het noemde, en wij moesten wachten. Ze gingen hem eerst onderzoeken en doen en we moesten eerst maar even geduld hebben. Op dat moment realiseerden ik me hoe langzaam de tijd gaat. We hebben misschien een kwartier op de gang gezeten maar het voelde als drie jaar! Ik was zo vreselijk bang. Uiteindelijk kwam de dokter met op zich goed nieuws, na de gehoord te hebben heb de rest van zijn verhaal langs me heen laten gaan. Het belangrijkste was, "Hij is buitenlevensgevaar!"
Die avond zijn we in het ziekenhuis gebleven. Is ons alles uitgelegd en verteld wat er gebeurt was en wat er aan konden doen, wat eigenlijk niets was. Dit was nu eenmaal een gevaarlijke bijwerking van Mink zijn hartafwijking. En daar kon niemand iets aan doen. De volgende avond mochten we naar huis en kon ik de volgende dag weer naar school toe. Het zijn bijwerkingen die bij zijn hartafwijking horen. Ik kan er soms zo kwaad om worden. Wij kunnen zo vreselijk veel, we bevechten allerlei ziekte's. Iedereen kan beter worden maar mijn zoon kunnen ze niet helpen. En ik weet zelf maar al te goed dat niet iedereen beter kan worden, maar toch. Soms lijkt het allemaal gewoon heel erg oneerlijk. En ik weet dat er mensen zijn die heel oud worden met Mink zijn afwijking maar ik realiseer me na een dag als vandaag ook dat hij er morgen zomaar niet meer zou kunnen zijn. En die gedachten maakt me banger en verdrietiger dan ik ooit in mijn leven ben geweest!
Anoniem
Wat een heftig verhaal! Hoe is het nu met je zoon? Het lijkt me erg zwaar om tiener moeder te zijn, maar als je dan ook nog een kindje hebt met een zware hartafwijking wordt het nog zwaarder. Knap dat je dat vol houd. Heb je ooit wel eens overwogen om de zorg voor je zoon aan andere over te dragen? Dan ontzie je je zelf wel een beetje. Wat vinden je klasgenoten en vriendinnen hier eigenlijk van. Die zullen vast ook wel trots zijn, en waarschijnlijk helemaal verliefd zijn op je zoontje. Baby'tje en kleine kinderen doen het bijna altijd goed bij tieners. Er zit alleen wel ook een andere kant aan natuurlijk. En die maak jij ook mee. Heel veel sterkte met je zoon en ik hoop dat alles goed gaat en blijft gaan. Groetjes, Mariska