Snap
  • Baby
  • Bevallingsverhalen
  • Grijzewolk
  • Laryngomalacie

Een droombevalling, maar dan...

Volg altijd je moederhart, het heeft gelijk.

13 september 2019. Ik ben 39+2 dagen zwanger. Vorig jaar rond deze tijd besloten Bob en ik dat we zouden stoppen met anticonceptie. Na vier maanden hadden we in januari een positieve zwangerschapstest in handen. We waren ons bewust van het geluk. Deze baby is zo welkom.

Vanaf het begin voelde ik me goed en vol vertrouwen. De echo's waren allemaal in orde en vanaf de 20 weken echo wisten we dat we een jongetje zouden krijgen. Ik ben geen moment misselijk geweest (alleen warme kip smaakte me niet) en voelde me heerlijk. 

Enfin, 13 september 2019. Eergister was ik nog bij de verloskundige en bespraken we mijn bevalplan nogmaals. Een thuisbevalling zonder pijnbestrijding, dat was mijn wens. Deze vrijdag ochtend, vrijdag de 13e, word ik wakker met kramp. En weg. En kramp. En weg. Bob vertrekt naar zijn werk en ik besluit de krampen te timen. Ze duren gemiddeld 40 seconde en komen om de drie minuten. Mijn weeëntimerapp zegt dat ik naar het ziekenhuis moet omdat de bevalling begint. Mooi niet, ik blijf thuis en bel de vk. Intussen is mijn vader er om een koof in de gang te bouwen. Ik laat hem niets merken want ik weet niet zeker of het weeën zijn en wil mijn man eerst inlichten, mocht het zover zijn. 

Terwijl ik mijn vader de boormachine aangeef sta ik (denk ik) weeën op te vangen. De vk belt aan. Boven in de slaapkamer voelt ze even of er al iets gebeurt maar helaas, geen ontsluiting, het zullen we oefenweeën zijn. Ze vertrekt weer, net als mijn vader. Een uurtje later word ik misselijk en bel ik mijn man. 'Kom maar naar huis, ik voel me niet goed.' Ook bel ik de vk of ze aan t eind van de dag nóg een keer wil komen. De krampen blijven en ik ben inmiddels mijn slijmprop verloren. 

17.30 is de vk er en ze voelt.. 6 cm ontsluiting. Zie je wel. Ik ben nog steeds rustig. Ik zit lekker met mijn man op bed en zucht de weeën weg. Hoera voor zwangerschapsyoga. Om 22.00 uur breekt ze mijn vliezen en om 22.30 mag ik persen. Een klein uurtje later wordt Oscar geboren. Mijn man 'vang hem op'. 52 cm en 3960 gram. Een prachtig kindje. 

Een droombevalling, thuis, zonder pijnbestrijding. 'Zo wil ik er nog wel 10!' riep ik. Inmiddels denk ik daar anders over en weet ik niet of er überhaupt een tweede komt. Het is namelijk een heel zwaar eerste jaar voor ons. De volgende keer zal ik schrijven hoe onze roze wolk op zaterdag 14 september al in een grijze veranderde.