Een bevalling, uit het oogpunt van papa Peter

Hallo lieve lezers.

Een paar weken geleden vroeg Erin mij om een blog te schrijven over hoe ik de bevalling van Senn heb ervaren. Ik ben niet zo'n schrijver maar toch zei ik ja.

Wij wisten na een niet al te makkelijke zwangerschap dat Erin zou worden ingeleid. Dus wij konden zelf een beetje bepalen wanneer ons zoontje op de wereld mocht komen (als hij zelf niet al eerder zou komen).

Al weken wisten we het en zie dan maar eens je mond te houden. Iets wat je eigenlijk tegen de hele wereld wilt schreeuwen, maargoed we konden het voor ons houden en alleen onze ouders wisten wanneer we ons moesten melden in het ziekenhuis.

2 december was het dan zo ver. We moesten ons al vroeg in de ochtend melden in het ziekenhuis in Alkmaar. Erin wist denk ik iets meer wat ze kon verwachten omdat zij de laatste weken iedere week wel in het ziekenhuis was voor controles, maar ik ging er eigenlijk een beetje blanco in. Ja, tuurlijk wist ik wel een klein beetje wat er ging gebeuren maar ik had het nou eenmaal nooit eerder meegemaakt. Al snel werden wij door een ontzettend lieve vrouw naar een kamer gebracht die voorlopig "onze" kamer zou zijn. Ik zag een ziekenhuisbed (best comfortabel) en een stoel staan die blijkbaar ook mijn bed was voor de komende nacht. En toen ging het opeens erg snel: er kwam een vrouw bij ons en vertelde een beetje wat er ging gebeuren, opeens kreeg Erin een ballonnetje geplaatst en was het grote wachten begonnen. We moesten wachten tot het ballonnetje, die de ontsluiting zou verzorgen, los kwam en eruit viel.

We keken een beetje op Facebook of keken even Netflix om de tijd te doden. Het beloofde een lange dag te worden. Een paar uur later bleek de ballon al los te komen en konden we zeggen dat het zou beginnen. Erin voelde weinig dus we kropen die avond lekker tegen elkaar aan in het bed van Erin die een stuk luxer was als mijn tover-mij-om-tot-een-heerlijk-bed-stoel.

Die avond was er een super lieve verpleegster bij ons en ik greep mijn kans om te vragen wat er nou precies ging gebeuren. Ze vertelde.... en ze vertelde..... en bleef maar praten, maar het stelde mij (En Erin ook gok ik) gerust. Ik maakte mijn stoel op, want al vroeg zouden er mensen aan ons bed staan. Ik sliep eigenlijk best goed, alleen Erin deed geen oog dicht. 

Het was zo ver.... om half 8 kwamen ze vragen wat we wilden ontbijten. Ik dacht; ontbijt? Are you f*cking kidding me? Er moet een baby komen en jullie beginnen over eten? Blijkbaar was ik de enige met paniek want we hadden nog wel even de tijd. "We breken even snel de vliezen" zei iemand en toen was de droom van ontbijt voor mij vervlogen. Erin kreeg wat apparaten aangesloten op haar buik om Senn zijn hartslag etc te meten en ik veranderde van een lieve vriend in een mega bezorgde "toekomstige" pappa. Ik maakte me zorgen, zorgen om Senn maar helemaal om mamma. Hoe gaat ze dit doen? Kan ze de pijn aan? Wij hadden namelijk de avond daar voor duidelijk aangegeven geen pijnbestrijding te willen en een ruggenprik was uit den boze. Omdat de weeën niet wilde komen kreeg Erin weeënopwekkers. De apparatuur gaf nog niks aan ook al zag ik dat ze pijn had en dat het toch echt begon. Werkt de apparatuur wel hoorde ik iemand zeggen? Voor de zekerheid zou Senn een dingetje op zijn hoofd krijgen om zijn hartslag te meten. Dat bleek nogal een opgave want Senn had teveel haar om zo'n ding te plaatsen. Maar na 25.000 pogingen lukte het. Erin kreeg wat nieuwe apparatuur en toen bleek dat de weeën op gang kwamen. Mijn ontbijt was in de prullenbak beland en ik had heel andere prioriteiten, maar de verloskundige vertelde mij dat even eten wel een goed idee was dus werd ik naar beneden gestuurd voor een broodje. Ietwat onrustig hobbelde ik naar beneden en pakte ik het eerste wat ik zag. In de lift naar boven maakte ik hem open en nam mijn eerste hap. Al kauwend kom ik in "onze" kamer en mijn broodje moet blijkbaar regelrecht naast mijn ontbijt in dezelfde bak. Het begint nu echt. Erin heeft pijn, weeën om de paar minuten maar na een tijdje houdt ze het niet meer. De apparaten op haar buik geven geen weeën aan dus het zal wel meevallen toch? 

Als de pijn nu al zo heftig is hoe moet dat dan als Senn echt komt? Erin en ik hadden besproken dat als het echt niet meer gaat en zij toch om pijnbestrijding vraagt dat ik de gene ben die goedkeuring geeft. Dus ik zeg volmondig ja. Ze wilt een ruggenprik en die mag ze dan. We volgen blijkbaar de oranje streep op de vloer die ons naar de OK moet brengen. In de lift word ik omgekleed en krijg een pakje aan die precies past bij mijn slaapstoel die er ook zo comfortabel uit zag. Aangekomen op de OK krijgt Erin haar prik en dat was het moment waar ik het meest tegenop zag. Maar ik kon niet opgeven. Ik moest er zijn voor mamma. En wat was ze sterk. Ze deed het beter als ik!! We gaan weer naar onze kamer en daar staan 3 vrouwen. De verloskundige, haar hulpje en de stagiaire die ons de avond ervoor had gevraagd of ze mocht meekijken. Even snel word de ontsluiting bekeken en die bleek al op de max te zitten. Serieus? Ja.... de nieuwe apparatuur die Erin kreeg om weeën te meten bleek ook niet goed te zijn. Dus toen Erin verging van de pijn zagen wij op het scherm niets. De ruggenprik was eigenlijk al te laat omdat ze dus al volop weeën had. Erin mocht beginnen te persen. Dat begon om 13.30 En aangezien ik ook wel een beetje weet hoe een bevalling gaat wist ik dat dit lange uren gingen worden. Net als het hulpje van de verloskundige, die nog even gaat vertellen hoe Mamma dit klusje moet klaren. En de verloskundige? Die zit vast stiekem te kijken of wij Netflix nog op prisonbreak hebben staan..

13:35.... De verloskundige begint zich half klaar te maken want die weet ook, dit kan nog even duren. Haar hulpje is nog volop aan het uitleggen hoe Erin moet persen en we doen een paar "oefen"persen..... Oh jeetje hoor ik, daar komt hij al. De verloskundige moet haar witte jas nog aandoen maar is zelfs te laat. Ik zie dat ze haar jas halfbakken aantrekt met haar ene arm door de verkeerde mouw en haar rechter schoen aan haar linker oor. Snel staat ze erbij en (zoals het voor mij oogt) zie ik haar een beetje aanklooien. Een witte handschoen half om haar hand en die ander nog half uit het doosje waar ze net nog zo geduldig stond te bedenken hoe haar dag zou verlopen....

Paniekerig zie ik de verloskundige mijn zoontje aanpakken en ze zegt nog vluchtig; "Sorry maar ik moet zelf de navelstreng doen". De navelstreng zat om zijn nek en ik kijk toe hoe zij toch iets wat aan zijn nekje trekt. Ergens was ik opgelucht want de navelstreng doorknippen was wel een dingetje voor deze pappa. Het leek me maar niks. Hahaha.

En opeens....

Lig je daar. Bij mamma op de borst....

Welkom lieve Senn Dani Simon.

Liefs, Peter

(https://www.instagram.com/pappa.van.senn/)(https://www.instagram.com/miniliefde/)