Een baby, helemaal zo leuk nog niet!

Eigenlijk durfde ze het helemaal niet te zeggen of te vragen. Heel voorzichtig begon ze ‘Heb jij ook wel eens gedacht dat je een baby hebben helemaal niet leuk vindt?’ Het was niet de eerste keer dat ik deze vraag kreeg en dat ik een open gesprek had met een mama in mijn omgeving en waarschijnlijk ook niet de laatste.

Een heleboel gedachten gingen door mij heen terwijl ik haar vraag probeerde te beantwoorden. ‘Ik vind baby’s eigenlijk ook niet zo heel leuk. De mijne zijn zeker leuker dan die van een ander en ik wil er heel graag goed voor zorgen, maar ik vond het eigenlijk pas echt leuk worden toen de communicatie echt op gang kwam. Ik hou van mijn kinderen, baby of niet, maar het leukst vind ik kinderen met wie ik kan praten en dingen kan ondernemen.’ Zoiets moet mijn antwoord geweest zijn.

Ik voel me daarin wel eens tekort schieten. Zeker als ik met mama’s praat die helemaal op en top genieten van het verzorgen en knuffelen van een baby en die bij verbaasd aankijken als ik zeg dat ik niet kan wachten tot ik een gesprekje kan voeren. Of samen kan knutselen of samen een tripje plannen. Dan denk ik wel eens dat ik raar ben. Net als mijn zusje dat dacht.

Ik ben helemaal niet raar en mijn zusje ook niet. Wel afwijkend van de mama’s die helemaal op kunnen gaan in de hulpelozekleinebabytijd. Ik vind die tijd enorm pittig. Fysiek, emotioneel, voor je relatie. Wat betekent dat huiltje, doe ik het wel goed, begrijp ik je wel? Dat speelt zeker parten in mijn voorkeur iets oudere kinderen.
Ik geniet op mijn manier van mijn kleine jongen die, ondanks mijn drang om met hem te kunnen praten en actief te kunnen zijn, toch veel te snel groot lijkt te worden. Ik ben aan het plannen voor de toekomst en geniet nu van de kleinste stukjes communicatie. De momenten dat ik het wel relaxt vind gaan –en dat zijn er genoeg- en het samen ontdekken van de wereld.

Er komen nog genoeg momenten dat ik –waarschijnlijk- ga denken: ‘Waren ze maar weer zo hulpeloos en klein. Kon ik ze nog maar in mijn armen nemen en zo het probleem wegnemen.’ Of: ‘Waarom hebben ze ooit leren praten? Mijn oren kunnen het geluid niet meer aan.’ Maar toch hoop ik nu dat de jongste ook gaat kletsen zodat we samen kunnen praten over de wereld om ons heen.

Ben jij een babymama? Of herken jij je wel in mijn verhaal?