drink nu toch kleintje, je wordt zo stil!

Na je geboorte heb je maar 1 keer bij je gedronken. Ik weet wat er mis is met je. En als ik gelijk heb staat ons nog een hele weg te wachten. Maar voor nu bid en hoop ik dat je gaat drinken. Je wordt zo stil, zo rustig. Je slaapt veel, heel veel. Steeds meer.

Die morgen wordt er een röntgenfoto van je buik gemaakt. Is alles wel aanwezig? Alles wel aangelegd? Ik weet zeker van wel, want ik weet wat er mis is met je. Helemaal geloven doen ze het kennelijk nog niet. Maar hier in het streekziekenhuis doen ze net maar wat ze kunnen.

Daarna wordt je naar boven gebracht, naar de kinderafdeling. Ik wordt terug naar de kamer gestuurd om te gaan douchen. Even tot rust te komen en daarna zal er overleg met de artsen zijn. Voor nu lig je rustig in je blote pampertje in de couveuse zodat ze je goed in de gaten kunnen houden. Je slaapt, tja wanneer niet?

Ik bel mijn man lichtelijk overstuur. Waar hij is, ons kindje is uit 'voorzorg' naar de kinderafdeling gebracht en hij is ergens thuis? Hij blijkt op het werk te zitten (terwijl hij vrij is) even koffie doen met de jongens en het een en ander regelen (dat niet nodig was) Ik hang op, gun hem nog even zijn ontkenning. Hij weet niet wat er met jou is, en dat gun ik hem nu nog even. De realiteit zal snel genoeg waarheid worden. Ook voor hem. Ik voel me alleen, heel alleen. Mijn toekomstbeeld ligt in duigen. En op dit moment ben ik de enige die het zeker weet. De dokters moeten nog gaan beginnen met alle onderzoeken maar ik WEET de uitslag al. Als enige..

De zuster vraagt hoe het gaat als ze me huilend in de douche ziet zitten. Het is net maar uit voorzorg he. Jaja voorzorg. Het is bittere ernst. Ze zegt nog dat ze me zo terug ziet op de afdeling. Met hem. Die middag worden onze spullen over verhuisd naar de kinderafdeling. Je komt niet meer terug op de kraamsuites. 

Manlief heeft inmiddels toch wel door dat het iets serieuzer is en voordat ik klaar ben om naar boven te gaan is hij er al om me te helpen. Ondertussen is hij al bij ons kereltje geweest.

Eindelijk zie ik je weer, wat ben je klein en stil in die grote couveuse. Je hebt nu een sonde die op drip staat. Maar de hoeveelheid die je krijgt is eigenlijk te klein en daardoor werkt de pomp niet goed. Je krijgt te veel en te weinig binnen. Het ding doet maar wat. Maar die middag gaat hij al uit. Na de tweede keer bijvullen gaat alles er al uit, inclusief gal.

Je krijgt een klisma, want mama blijft maar aandringen op het feit dat je nog geen ontlasting hebt gehad. Hun vinden dat nog geen probleem, na 48 uur gaan ze daar pas wat aan doen normaal gesproken. Maar omdat mama daar zo op aandringt beginnen ze maar vast. Na 2 klisma's alleen een spoortje bloed als resultaat.

De angst slaat me om het hart. Alles wat er gebeurt maakt mijn vermoeden steeds zekerder. Het is mis goed mis..

Ondertussen blijven ze maar bezig over je voeding. Maar dat is het probleem niet. Ze zoeken op de verkeerde plek. Uiteindelijk besluiten ze je een infuus met vocht te geven en je maag met rust te laten. Gelukkig maar, er past niks aan voeding in jou, je zit al vol. 

Die avond gaan ze je darm spoelen, ze wilden eigenlijk niet dat ik mee zou gaan met je. Het was daar te warm en de behandelkamer te ver weg. Maar mama komt er in haar eigen tempo wel achteraan. Mama had namelijk al getraind om weer een beetje uit de voeten te kunnen. Geen tijd voor een kraambed. Ik moet bij jou zijn! Niet in bed. Je gaat me nog heel erg nodig hebben de komende dagen. 

Daar sta ik dan, bijna een half uur zijn ze bezig. En mama staat aan je bedje. Het voelt niet zo lekker aan mijn buikwond maar het voelt fijn er voor je te kunnen zijn. Als ze stoppen hebben ze de meeste meconium uit je kunnen bevrijden. Bloed geprikt en nagekeken want je leek wat geel te gaan zien. Deze nacht krijg je rust. Geen voeding. Morgen weer proberen.

Die morgen ging de eerste voeding goed. Eindelijk, zou dit dan de oplossing zijn? De tweede voeding (alle via sonde om je zo veel mogelijk te ondersteunen) komt er uit. En daarna gal, nog meer gal. De arts komt bij me en zegt dat hij zo spuugt omdat hij had gepoept in het vruchtwater. Helemaal gelukkig ben ik, het is dan geen gal maar ontlasting. Dat zal het zijn!

Mispoes, door een wat onduidelijk dialect zei hij het niet, maar vroeg hij het aan mij. Nee helaas, je vruchtwater was mooi helder. Ik herinner me nog dat ze dat zeiden. Wat voelde ik me toen opgelucht. Nu weet ik wel beter. Laat ze voortaan maar gewoon in het vruchtwater hebben gepoept. Dat kun je uiteindelijk toch beter hebben..

Een andere kinderarts komt bij me. Ze verteld wat ze allemaal hebben geprobeerd. Dat de foto goed was. Dat je een twijfelgeval bent. Ze gaat overleggen met het kinderziekenhuis. Het is inmiddels vrijdag 13.00 uur. Over 6 uur mag mama met ontslag... 

Ik besluit in bed te gaan liggen, even rust. Ik weet al wat er besloten gaat worden, wat ze bedoelde met twijfelgeval. Mijn man komt binnen en staat even te kletsen tegen dat kleine mannetje in de couveuse. Dan opeens hoort hij mij huilen, helemaal verbaasd loopt hij om het bed heen (hij dacht dat ik sliep) Ik vertel wat de kinderarts zei, en ook nu begrijpt hij het niet. Hij is zich niet bewust wat er met jou is.

Ik besluit zo lang mogelijk te blijven liggen, ik weet dat de komende uren en dagen veel van mijn lichaam gaan eisen. Nog voor ik heb uit kunnen leggen dat ik denk dat er besloten wordt je in te gaan sturen naar het kinderziekenhuis komt de kinderarts al binnen met haar gevolg. Iemand begint achter haar al in te pakken. De ambulance is al onderweg, papieren liggen al klaar. Je gaat naar Utrecht. Weer alleen uit voorzorg. Maar als moeder gelijk heeft kunnen wij hier niets voor hem betekenen. Alle chirurgische dingen bij zulke kleine kindjes mogen ze in het streekziekenhuis niet doen. Voor nu is het belangrijker dat je voedingstoffen binnen gaat krijgen. Je bent 3 dagen oud en hebt nog nooit voeding binnen gehouden!

Mama is in tranen, papa nu ook. Het breekt mijn ziel. Je man zien huilen, hij die altijd sterk is, we troosten elkaar. Maar er is geen tijd. Mama mag mee als patient naar Utrecht. De ambulance zal er zo zijn. We moeten spullen pakken, dingen regelen, zorgen dat alle gegevens mee zijn. Het is hectisch. Gaat papa met jou mee, mag mama mee als patient? Niemand weet het eigenlijk. Opa en Oma worden gebeld, ze waren onderweg maar rijden nu gelijk naar Utrecht. Tante wordt gebeld of we de spullen bij haar kunnen laten, maar die begrijpt er niks van en wenst een hele uitleg. Er is geen tijd, ze zijn er zo. Ik herpak mezelf en we besluiten nu eerst dingen te regelen, huilen moet maar later komen, nu geen tijd. 

De brancard wordt binnen gereden, opeens is het echt. Het volgende hoofdstuk begint. Mijn hart gebroken, en jij? Jij slaapt, steeds een beetje stiller.