Donkergrijze wolken

Het gesprek wordt er in de minuten daarop niet beter van. Met de geitenmelk-flesvoeding die we geven heeft ze geen ervaring. Haar advies is op dag vijf acht voedingen van 90cc per keer te gaan geven, want hij heeft misschien wel meer nodig. Tegen mijn moedergevoel in volgen we die avond het advies en Boefke drinkt dat braaf op. Door de (te) grote hoeveelheid voeding krijgt hij enorme krampen.

Mijn kraamtranen komen los en na een aantal rondjes door de woonkamer, ren ik de tuin in. In de avondschemering zit ik achterin onder de overkapping. De tranen lopen over mijn wangen heen. Over de schutting hoor ik ineens: ‘Lieverd, gaat het?’ De buurvrouw steekt haar hoofd om de hoek en ziet mij met een betraand gezicht zitten. ‘Mag en zal ik langskomen?’ vraagt ze. Na wat geregel met een babyfoon voor hun slapende kinderen, staat ze naast me in de tuin. Wat voel ik me opgelucht dat we even niet alleen zijn met onze arme Boefke en dat er een extra iemand is die mee kan denken. Na ons verhaal aangehoord te hebben, geeft onze buurvrouw haar advies. “Volg je moeder gevoel. Als je denkt en ziet dat het te veel is, niet meer doen. Misschien dan elke 2 uur een beetje? En trek aan de bel als je je zorgen blijft maken.”

Met dat advies proberen we wat te slapen en besluiten vanaf de volgende voeding te starten. Boefke ligt uitgeteld, maar inmiddels rustig in zijn bed. In de donkere slaapkamer kan ik mijn draai niet vinden. Naast me hoor ik twee mensen ademhalen en dat stelt me iets gerust. Om middennacht maakt mijn vriend een fles klaar en pak ik Boefke uit zijn bedje. Wat lijkt hij ver weg te zijn! Hij ligt slap in mijn armen en reageert nauwelijks. Zo gretig als hij eerder was voor zijn fles, is er nu geen beweging in hem te krijgen. Ik leg hem tegen me aan en wieg hem zachtjes heen en weer. Een paar minuten daarna schokt zijn lijfje, gevolgd door een grote golf zure melk uit zijn mond.

We bellen weer de verloskundige. De toon is helaas niet veranderd. Nors hoort ze ons aan. Ze luistert niet naar onze zorgen en onze vragen, maar blijft erbij dat ze morgen wel langs komt en we niet moeten zeuren. Wij hebben zelf ons kind overvoerd (al was dit op haar advies, maar dat terzijde). “Dus kijk het nog maar even aan” en ze hangt op. Ik wil schreeuwen en schelden van boosheid en frustratie maar mijn vriend blijft rustig en mompelt zelfs een soort van sorry.

Slapen lukt niet meer en ik waak over onze kleine man. Er komt iets meer beweging in, maar drinken wil hij niet. In het donker lig ik naar hem te kijken. Na een half uur woelen en draaien sta ik op. Boefke moet bij mij liggen, zodat ik hem kan voelen. Rond 3 uur drinkt hij een klein beetje en kalmeert hij iets. Mijn moederinstinct draait inmiddels overuren. Het klopt niet, ik weet niet wat. Maar iets is er niet oké.