Donkerblauwe wolk

Daar was hij dan, onze lang verwachte prachtige zoon,  optijd en gezond geboren! Laat de roze wolk maar komen dacht ik. Ik had er zo lekker over gefantaseerd, me kleine  vriendje naast me,  papa aan de andere kant en de kraamhulp die de kraam visites van koffie voorzag. Ja ik zag het al helemaal voor me, kraamtranen? Dacht het niet, ondanks dat ik moe was zou ik vooral huilen van geluk. 

Maar dat viel vies tegen, er kwam een wolk, een hele donker blauwe als je het mij vraagt. Het viel me zwaar, ik kreeg een ontzettend benauwd gevoel bij de gedachten dat dat kleine afhankelijke jongetje in de wieg naast mij, onze verantwoording was. Stel dat mijn moeder gevoel helemaal niet zo sterk was, en van alleen die gedachten al raakte ik volledig in paniek. Want dat moedergevoel zou er toch direct zijn als je je kindje zou zien? Je zou toch precies weten wat je moest doen? Alles zou op zijn plek vallen werd mij verteld.  Zodra kleine Jef begon te huilen, huilde ik met hem mee, ik snapte er geen zak van, van hem niet en van mezelf niet. Ik schaamde me, ik was vast en zeker de enige mama die niet direct de huiltjes van haar baby begreep. En dan nog de kraamhulp, die geen idee had van mij, mijn man en ons kind, het is de liefste van de hele wereld en ze heeft ons perfect verzorgt, maar het maakte me verschrikkelijk onzeker dat zij precies wist wat ze moest doen. Waarom huilde hij niet bij haar als ze hem verschoonde? En als zij hem op bed lag sliep die direct. 

4 dagen lang voelde ik me, tja hoe zal ik het omschrijven, moe? Uitgeput? Onzeker?  Eigenlijk gewoon als een "newborn mom". Na 4 dagen rond te hebben gezweefd op een donkerblauwe wolk werd ik wakker met een wat rustiger gevoel, vandaag zou de verloskundige langs komen.  Ze controleerde mij en Jef en constateerde dat hij voor het mooie wat te geel was, ze was er niet van geschrokken maar toch nodig om even te checken. Zowel zij als de kraamhulp stelde me gerust dat alle babys wat geel worden en dat er waarschijnlijk niks aan de hand was, hij groeide goed en was alert. Vol goede moed ging ik de dag beginnen, ik had er zin in! Jef mocht vandaag in bad en ik mocht dat doen. Na het badje strompelde ik ( want ja je strompelt nog steeds 4 dagen na je bevalling) naar de douche en genoot er van. De verloskundige belde met de uitslagen van Jef en ik nam vrolijk  de telefoon op, binnen 1 minuut was mijn beetje zelfvertrouwen maar de grond gekletterd, Jef zijn bilirubine was te hoog en we werden binnen 20 minuten in het ziekenhuis verwacht.  De hele wereld stortte in, waarom had ik niet gezien dat hij te geel was? Had ik hem dan  niet genoeg in het licht gezet? Allerlei spook gedachten schoten door mijn hoofd. 

In het ziekenhuis aangekomen werden we in een flex kamer gezet, een zuster die duidelijk geen zin had in haar werk vertelde ons plan van aanpak. Manlief sliep thuis, borstvoeding? Kolf het maar af hier krijgt hij de fles, trek ze kleertjes maar uit hij gaat de couveuse in onder de speciale lampen. En je raad het al... dit emotionele wrak storte in, ik wilde hem geen fles geven, en ik wou zeker niet dat mijn man naar huis ging. Na een hoop tranen en een man die goed kan praten hadden we het voor elkaar dat Jef bij  elke voeding een kwartietje onder de lamp vandaan mocht en dat mijn man mocht blijven slapen.  Ons kleine mannetje ging de couveuse in en heeft daar 24 uur in gelegen, elke 5 uur prikte bloed uit zijn hieltje. op dag 3 mochten we gelukkig weer naar huis, maar wel met de boodschap dat ze waardes wel weer iets gestegen waren dus dat hij door de verloskundige nog 4 dagen geprikt zou worden. Mijn mama hart brak, dat arme kind nog meer prikjes, die stomme hormonen namen direct weer de overhand, ik heb de hele dag naar hem zitten staren. Werd hij nou weer geler? Hij was vandaag wel erg rustig... zou er iets zijn? 

Gek werd ik er van, was dit nou moederschap? Zou dit voor altijd zo blijven?  Deels... ja het blijft, elke dag wil ik alleen maar het beste voor hem, maar het word beter, uit Eindelijk begrijp je elkaar wat beter en lukt alles wat makkelijker.