Deze meneer maakte t verschil.

 Daar kruip je dan, een weg zoekend in de drukte. Je kijkt wat omhoog naar de mensen maar kruipt snel weer verder. Dan ga je staan aan tafel zodat je alles goed kunt zien. Mensen praten tegen je, er is zoveel t zien, zoveel beweging, je oogjes flitsen heen en weer, je weet niet waar je kijken moet. Je wordt onrustig. Een voor jou onbekende mevrouw komt naar je toe, praat tegen je, je kijkt vol verbazing naar haar. Ik zie dat je wil gaan huilen. Maar ineens is daar je broer. Hij komt bij je staan. Hij begint tegen je te gebaren, wat is er? Hoeft niet verdrietig te zijn. Er verschijnt een glimlach op je gezicht. Ik honger, gebaar je, je broer gebaart terug jij altijd honger en begint hard te lachen. Je lacht terug, met die mooie brede vriendelijke lach van je. Je geniet van de aandacht van je broer, je geniet van de gebaren. 

Een meneer komt langs vraagt of je een worstje wil, ik zie je stil vallen, ik zie je weer in jezelf keren. Er is zoveel te zien mannetje, zoveel. Onbekenden mensen, die niet weten dat je doof bent, die de taal van jou niet beheersen. Je zult hier een weg in moeten vinden. De meneer vraagt nogmaals of je een worstje wil, hij lijkt wat geïrriteerd te worden, jij gebaart mama. Ik kom naar je toe, en vertel de meneer dat je doof bent en je hem niet hoort. Je gezichtje staat verward. Maar dan, dan ineens vanuit t niets gebaart deze meneer, jij worstje? En weer is die daar, die lach, je gebaar eten eten, je krijgt een worstje, de meneer gebaar lekker op eten, straks meer. Je maakt t gebaar van meer, en wijst naar worstjes. De meneer snapt je en je krijgt er nog. De rest van de dag hebben jullie een persoonlijke butler gehad die de gebarentaal beheerste omdat zijn vrouw plotsdoof is geworden. Deze meneer maakte voor ons kleinste mannetje t verschil, en voor ons ook. Tis zo fijn om gebaar vaardige mensen te treffen vanuit t niets!