De week naar het afscheid (Deel 1)

De nacht na het overlijden van Bo hebben we op zich goed geslapen. De spanning en onzekerheid was weg.

Bo lag ’s nachts in een andere ruimte. De volgende morgen werd ze weer bij ons gebracht.

Voordat de foto’s gemaakt werden door stichting Make a Memory was Bo zo ver mogelijk van alle draadjes verlost en wondjes afgeplakt met doorzichtige pleisters. Ik zat er met mijn neus bovenop. Elke centimeter wilde ik van mijn kindje zien.

We hadden geen kleding voor Bo, wat we thuis hadden was veel te groot. Op zaterdag kwamen mijn moeder en zusje en hadden op mijn verzoek het jurkje thuis opgehaald die Bo aan zou krijgen op de bruiloft van mijn zusje in juni 2016. Hoewel ik wist dat deze te groot zou zijn, moest ik dat toch nog bevestigen.

Met alle lieve bedoelingen hadden zij ook het knuffeltje meegenomen die bedoelt was voor Bo, haar aapje. Dit was een misser. In de weken daarvoor had ik een aap knuffeltje gekregen van iemand waar ik in het ziekenhuis mee ben gaan slapen om mijn geur erin te krijgen. Die bleef bij Bo, voor altijd.

De aap die ik voor haar bedacht had, moest meteen mee terug naar huis en terug in haar bedje. Die aap was voor mij. Die aap gaat overal mee naar toe, zo heb ik Bo altijd bij me. Mijn andere kinderen weten het ook; dat is mama’s aapje.

Gelukkig begrepen mijn moeder en zusje dit goed en namen ze het aapje meteen weer mee terug.

Op zaterdag hebben we beneden in het cadeauwinkeltje een rompertje gekocht, maat 44. Vooraf riep ik altijd dat mijn dochter geen roze suikerpop zou worden. Uit het winkeltje haalden wij een roze rompertje inclusief roze mutsje. Vanuit huis kwam een roze fleecedeken mee. Volledig in roze lag Bo, nadat ik haar heb mogen wassen, in mijn armen.

Er werd aangeboden om Bo in bad te doen maar helaas door de wond op haar stuitje waardoor de luier eraan vast geplakt zat, kon dit niet. We waren te bang dat we wonden open zouden maken en alles erger te maken in plaats van beter.

Er kwamen nog wat vrienden op bezoek en maakten kennis met Bo.

De gynaecoloog kwam ook elke dag nog kijken hoe het met ons ging. Volgens mij deden we het wel oké. ’s Avonds voerden we een gesprek met een arts en werd ons verteld wat het vervolg zou zijn.

Ik was ondanks mijn keizersnede goed aan het opknappen en werd ik steeds mobieler. Zorg van het ziekenhuis had ik niet meer nodig. Maandag zou ik naar huis mogen. Daarna volgde het gesprek over het herstel van de keizersnee en wat de “regels” waren waar we ons tot op zekere hoogte aan moesten houden. Het was verstandig om zeker het eerste half jaar niet opnieuw zwanger te raken. Het liefst het eerste jaar niet maar ze begrepen goed dat een jaar misschien wel heel lang was. We vonden het grappig dat ze erover begonnen. Niet lang daarvoor hadden we het er samen over gehad. Ik maakte duidelijk dat ik voor geen miljoen opnieuw aan de pil zou gaan, we waren anderhalf jaar bezig geweest om zwanger te raken dus geen troep meer in mijn lichaam. Mijn vriend was het met me eens en samen wilden we het liefst de dag ervoor weer opnieuw zwanger zijn. We wilden een kindje van ons samen!

In het weekend kwam ook de uitvaartverzorger. Een fijne man die precies in ons plaatje paste. We moesten nadenken over een kaartje en hij kwam al snel zelf met een optie; een schot in de roos. We hebben niet lang hoeven nadenken, hij had meteen het juiste kaartje voor ons gevonden.

De verpleegster van zaterdag had, toen Bo niet bij ons was, afdrukjes gemaakt van haar handen en voeten. Een blijvende herinnering. Deze afdrukjes zijn verwerkt in het geboorte- en rouwkaartje.

Praktische zaken werden besproken. Op vrijdag 12 februari zou de crematie van Bo plaatsvinden.

Wij moesten bedenken hoe we het uur zouden willen vullen. Welke muziek willen we draaien, wie wil er iets zeggen.

Ik dacht alleen maar; hoe weet ik nou welke muziek ze mooi had gevonden, wat kan er gezegd worden? We hebben haar zo kort bij ons gehad. Hoe moeten we een UUR vullen? In een half uur staan we buiten, dacht ik.

De keuze voor de liedjes kwam snel. Van 1 nummer was ik snel zeker. Ik ben fan van de 3J’s en zij hadden net een nieuw album uit. Daar stond een nummer op wat me aansprak. Deze heb ik zorgvuldig beluisterd of het een optie was. Ondanks dat de tekst in de coupletten niet helemaal op onze situatie aansloot, was het refrein mooi genoeg om hem toch te draaien.3J’s met Dan ben jij weer hier.

Een goede vriendin van mij stuurde een link met een nummer dat zij eens gehoord had. Het was een idee van haar maar we hoefden ons niet verplicht te voelen om hem te draaien.Met zijn tweeën hebben we het liedje opgezet en nog voordat er een woord gezongen was zaten we al te huilen. Niet wetende wat er nog aan tekst overheen kwam.

Paul de Leeuw, Toch hoor jij er altijd bij. Tranen met tuiten, nog zonder de tekst volledig geluisterd te hebben wisten we al zeker dat dit lied gedraaid ging worden.Verder hebben we nog gekozen voor Andrea Bocelli, Time to say goodbye. Marco Borsato, Niemand weet. Ruth Jacott, Leun op mij en Michael Jackson, you are not alone.

Met de begrafenisondernemer werd besproken dat als we Bo op de dag van de crematie nog wilden tonen, en zelfs nog thuis wilden hebben, zij goed gekoeld moest worden. Op maandag mocht ik het ziekenhuis verlaten en werd er geadviseerd om Bo tot woensdag in het mortuarium te houden waar ze diep gekoeld kon worden zodat ze de twee en halve dag thuis nog toonbaar zou zijn.

Omdat het grootste deel van mijn familie aan de andere kant van het land woont en zij niet voor een ontmoeting/condoleance naar ons toe konden komen wilde ik heel graag dat zij mijn trots op de dag van de uitvaart konden zien, als zij daar zelf de behoefte aan hadden. Ik wilde er veel voor doen om haar toonbaar te houden. Dat betekende dat ik Bo op maandag achter moest laten in het ziekenhuis en zonder kindje naar huis zou gaan.

Die maandagochtend, de uren naar het afscheid toe deden misschien nog wel meer pijn dan het moment van overlijden. Gelukkig had ik steun van een lieve vriendin die op die maandag toevallig in hetzelfde ziekenhuis moest zijn. Ze kwam bij me langs, knuffelde me en trof me op mijn meest breekbare moment aan. Zij is de engel in mijn leven. Zij is er op mijn moeilijkste momenten.

Op maandag 8 februari ging ik met lege handen naar huis. Mijn kindje achter gelaten in het ziekenhuis.