7 jaar geleden
De uitslag...nu weet ik nog niets.
Om 3 uur 's nachts staan we, 2 volwassenen, te proberen om een oogje van een baby open te krijgen om te druppelen.
Eindelijk mogen we naar binnen. Snel pak ik Nienke over van dr. Krul. Ze huilt nog hartverscheurend. Haar oogje is helemaal rood. Langzaamaan bedaart ze wat en ik besluit haar aan te leggen. Jammer dan voor wie er niet op zit te wachten, mijn meisje heeft het nodig.
Ondertussen begint dr. Scharrelei te praten. Ze vertelt hoe jammer het is dat we nu pas mochten komen. Dat het geen staar is en ze hoopt dat Nienke weer volledig hersteld. (Hoezo: hoopt?!) Ik voel Nienke ontspannen aan mijn borst. Gelukkig, nu ik nog. Dr. Scharrelei gaat verder en ik vang eigenlijk maar flarden op. Ze zegt dat bij baby's al snel de verbindingen in de hersenen worden afgesloten wanneer iets niet werkt. Dat is nu het geval met Nienkes oog, die werkt even niet. Ook daar zou straks dus nog schade in kunnen zitten, maar dat moeten we afwachten. Voor nu is het onduidelijk wat de oorzaak is van de ontsteking. Het vermoeden is een bacterie. Het zou ook nog een herpesvirus kunnen zijn, maar daar lijkt het dan eigenlijk weer niet genoeg op. Alleen is de besmetting al zo lang geleden dat het niet zeker is of de testen nog iets uit gaan wijzen.
Eigenlijk weten we dus nog niets. Het is inmiddels half negen 's avonds. We worden naar huis gestuurd met oogdruppels. Deze moeten we elke 3 uur inbrengen en dan morgenmiddag weer terug.
Thuisgekomen zijn we allemaal gesloopt. We knuffelen nog even flink met Nienke, zetten de wekker en gaan naar bed.
Dan gaat opeens al de wekker. Tijd om te druppelen. We leggen Nienke op de commode en proberen het oogje open te krijgen...echt niet dus. 3 weken terug vonden we het al lastig om de 1e de luier om te doen...nou, dit is even andere koek. Uiteindelijk lukt het, denken we.
Om 3 uur 's nachts staan we weer. Opnieuw werkt Nienke niet mee, ze wil dit niet en ik snap het helemaal. Waarom hebben ze haar niet in het ziekenhuis gehouden...dit kunnen wij helemaal niet. De dokters kregen het al niet voor elkaar in het ziekenhuis, hoe kunnen ze dit nu van ons verwachten. Alledrie zijn we overstuur. Maar ja, het moet.
Uitgeput staan we de volgende dag weer aan de balie van de oogpoli...