DE TEKENING VAN MIJ ALS KIND VOOR PAPA

Vroeger, rond vaderdag kreeg ik altijd enorm de kriebels. Kriebels, omdat de ellende van vaderdag weer begon. Kriebels, omdat ik geen papa heb. Klasgenootjes maakte altijd een mooie tekening voor papa. Want vaderdag kwam er weer aan. Helaas gold dat niet voor mij. Ik maakte een prachtige tekening voor opa. Ik had geen papa. Dit omdat mijn ouders zijn gescheiden en mijn eigen papa geen papa voor mij wou zijn. Hij heeft mij verlaten toen ik 5 was en wou niet meer van mij houden. Ik stond met mijn rugzakje te wachten tot hij ons (mijn zusje en ik) kwam ophalen. We wachten nu nog steeds. Hij kon de verantwoordelijkheid niet aan en wou geen contact meer met ons. Ik heb dit altijd erg moeilijk gevonden als kind, en als ik eraan terugdenk raakt mij dit nog enorm. Het emotioneert mij tot op het bot. Ik heb jaren later nog tekeningen gestuurd in de hoop iets te horen. Hier heeft hij nooit op gereageerd. Hoe kan je eigen vader zeggen, ik wil je papa niet meer zijn? Hoe kan je nou niet reageren op de tekening van je bloed eigen zoon? Ik kan dit na 20 jaar nog steeds niet begrijpen. Hoe mooi is het nou, als je wordt gewekt, dat je kind er aan komt lopen met een zelfgemaakte tekening en zegt; papa ik hou van jou op vaderdag.... Ik heb dat nooit bewust mogen doen. Ik heb nooit naar dat bed mogen lopen met mijn tekening en kunnen zeggen, papa ik hou van jou. Ik was allen maar boos op vaderdag. Ik was verdrietig en wou het liefste huilen in een hoekje. Ik vond het maar stom tekeningen te maken op deze dag. Vaderdag zou voor mij nooit meer het zelfde zijn. 

In mijn leven heb ik hier best veel last van gehad. Ik dacht dat het aan mij lag. Was ik dan niet leuk genoeg? Was ik het wel waard om van te houden? Mocht ik er überhaupt zijn? Deze vragen hebben altijd enorm gespeeld in mijn leven. Dit omdat mijn eigen bloed eigen papa niet van mij wou houden en geen contact wou hebben. 

Gelukkig had ik wel een enorm lieve stiefvader. Ik ben hem dan ook enorm dankbaar. Hij heeft mij alles gegeven wat ik nodig had. Als ik een nieuwe fiets moest krijgen, dan kreeg ik dat en als ik nieuwe kleren moest hebben, dan kreeg ik dat ook. Bijzonder he, dat iemand dat zo voor je kan doen. Alleen de liefde van een echte vader is niet te vervangen. Dit voel ik dan ook nog altijd. Ik heb niet de echte liefde gehad van een papa. Ik weet niet hoe het voelt, en wat het is. Niet dat mijn biologische vader mij nog liefde zou geven, maar ik weet dat dit gewoon niet vervangbaar is. De liefde van een vader naar zijn zoon… echte pure liefde die ik helaas nooit heb mogen voelen. Die liefde is gewoon niet vervangbaar. Door niemand....

Maar nu lijkt vaderdag mij echt het mooiste wat er is. Ik kijk uit naar die momenten die ik zelf altijd heb gemist. Ik kijk uit naar het moment dat ik papa ben en ontbijt op bed krijg met een zelfgemaakt ontbijt. Een tekening met een glimlach van oor tot oor. Een glimlach hoe trots ze zijn op hun kunstwerken. Een mooier cadeau kan je je toch niet wensen? Een kenmerk van een gelukkig hart is een vrolijk gezicht! Wat droom ik hier van zeg....</p>

Er zijn genoeg papa’s die niet vechten voor hun kind. Niet vechten voor liefde. Kinderen die hun papa moeten missen of geen contact met ze hebben. Voor hun zal vaderdag nooit hetzelfde zijn. Voor hun is het geen feest. Met vaderdag ben ik dan ook bij ze in gedachte. Ik geef ze mijn liefde die ze nodig hebben op afstand. Ik geef ze liefde vanuit mijn papahart… Liefde, die ik zelf nooit heb mogen voelen maar wel graag kwijt wil aan anderen. 

Dus papa’s, geniet van die mooie tekeningen die jullie krijgen als jullie worden gewekt en geniet er nog meer van als ze zeggen “ik hou van jou”. Mooier kan je het echt niet hebben. Ik kijk uit naar die momenten als ik ze zelf mee mag gaan maken in de toekomst. Ik kijk er naar uit om vaderdag te gaan vieren zonder kriebels en een tekening voor opa. Ik kijk er naar uit om ooit een tekening te krijgen van een kindje naast mij bed, die zegt; papa ik hou van jou….