De rest van mijn kraamweek lekker in mijn eigen bed… of toch niet?

Op dag 5 werd ik dan eindelijk wakker in mijn eigen bed! Ik had een onrustige nacht gehad want het was toch allemaal heel spannend, maar ik vond het zo fijn om met z’n 4en thuis te zijn! Voor het eerst echt samen wakker worden en ’s morgens knuffelen in bed! De kraamverzorgster kwam om 8.30, toch altijd weer even spannend of het klikt. Het klikte gelukkig direct. Ze nam echt de tijd voor ons en ons verhaal. Die ochtend vertelde ik het hele verhaal en pas toen besefte ik een beetje wat wij allemaal in die eerste dagen hadden meegemaakt. We werden geleefd in plaats van dat wij zelf leefden. Dat ging nu even stoppen en ik wilde weer het heft in eigen handen nemen, in ieder geval tot donderdag. Vanwege de coronamaatregelen mocht er geen bezoek komen en voor ons kwam dat nu heel goed uit! Ik zou het echt iedereen adviseren! Echt tijd om elkaar te leren kennen en van deze bijzondere tijd te genieten in alle rust! Marco ging ’s middags boodschappen doen, ik ging even slapen met Chez en onze lieve kraamverzorgster ging even met Jayda spelletjes doen en wat wasjes draaien. Ik merkte dat ik moeilijk mijn slaap kon vatten, ik voelde een soort onrust. Ik was er toch allemaal niet helemaal gerust op. Op dat moment wist ik mij gerust te stellen met de gedachte dat dat nog even moest groeien en tijd nodig had. Ik besloot dan maar lekker naar Chez te kijken en even van het moment te genieten, zonder dat ik gestoord werd. Even de rust opzoeken waar ik zo naar verlangde.

Voordat de kraamverzorgster weg ging wilde ze toch nog even alle controles nogmaals doen. Ze vond hem toch een beetje geel zien en we zetten de wieg een tijdje voor het raam. We besloten samen om het nog even aan te kijken.

‘s Nachts moesten wij Chez elke 3 uur wakker maken voor een voeding. Gelukkig sliep hij lekker naast mij in de co-sleeper. Chez had totaal geen zin om wakker te worden en het kostte ons veel moeite om hem te laten drinken. Koude washandjes, aan/uit kleden, kietelen, tussendoor verschonen we haalden alles uit de kast maar het bleek een hele opgave. Ook overdag ging dit trouwens niet vanzelf, Chez sliep over het algemeen gewoon echt heel veel. Hij was eigenlijk vrijwel nooit ‘echt goed wakker’.

Inmiddels was het zondagochtend en kwam de kraamverzorgster weer. We kregen heerlijk ontbijt op bed en ook Jayda genoot volop van dit moment, wij deden dit voor die tijd eigenlijk vrijwel nooit, want al die krummels in bed vond ik nooit zo een succes. Ik zag dat Jayda dit moment zo fijn vond en vanaf die tijd zijn wij dat vaker gaan doen en dan verschoon ik achteraf gewoon lekker ons bed!

De kraamverzorgster vond Chez toch wel echt geel zien en ze besloot de verloskundige te bellen. Het was erg druk met bevallingen dus over de telefoon werd besloten dat wij maar even naar het ziekenhuis moesten om zijn milirubine te meten via een hielprik. Opnieuw moesten we Jayda weer ergens onderbrengen, gelukkig was mijn nicht thuis. Haar zoontje is Jayda haar beste vriend dus waarschijnlijk vond zij dit alleen maar heel leuk en vond mama dit een stuk lastiger.

We mochten ons direct melden bij het lab. Opnieuw ik in een rolstoel en Chez in de maxi-cosi op mijn schoot, begaven wij ons door het ziekenhuis opzoek naar het lab. Eenmaal aangekomen bij het lab drukte wij blijkbaar op de verkeerde bel en hebben we heel lang staan wachten. Er stond een telefoonnummer bij dat Marco belde en gelukkig kwam toen snel iemand ons halen. We moesten aan de andere kant van het lab zijn en doordat het op zondag was, was er voor de rest niemand. Ik vond het wel interessant om een lab eens vanbinnen te zien. Eenmaal aangekomen in een kamertje achteraf deed Marco Chez zijn sokken uit, verwarmde zijn voetje en ging in mijn gezichtsveld staan want mijn kraantje ging alweer open. Ik kon na al die dagen in het ziekenhuis geen naald meer in de buurt van mijn kleine man zien en hij wist dat. Chez gaf wederom geen kik en het was zo gedaan. De laborant wist mij iets af te leiden en vertelde dat er jongen meeuwen op het dak zaten waardoor wij op dat moment allemaal uit het raam keken en wij even genoten van de rust en het uitzicht. Hierdoor kregen mijn ogen even de rust om weer wat minder rood te worden en mijzelf weer een beetje toonbaar te maken. We zouden binnen 1,5 uur de uitslag krijgen via de telefoon maar wij moesten wel even binnen het ziekenhuis blijven. We besloten even in bij de koffiecorner te gaan zitten om daar Chez te voeden. Het was voor mij wel een lange zit terwijl het ‘daar onder’ nog helemaal niet goed ging, maar natuurlijk alles voor mijn kind. Na een uur wist ik niet meer hoe ik moest zitten maar gelukkig belde op dat moment de verloskundige met goed nieuws, het viel binnen de norm! Misschien zouden wij het de volgende ochtend nog even moeten herhalen maar dat moest ze nog berekenen. Yes, eindelijk naar huis! Inmiddels was het alweer 16 uur, moesten wij nog eten halen en was deze dag ook alweer voorbij. Een dag die ik zo totaal weer niet had gepland, maar ja morgen weer nieuwe kansen!

Maandag ochtend kwam de kraamverzorgster weer. We hebben die ochtend Chez samen in bad gedaan, voor hem zijn eerste bad op dag 7. Jullie zullen wel denken pas op dag 7 maar hij had alle energie nodig voor het drinken en hierdoor werd een badje nog afgeraden.

Jayda mocht natuurlijk helpen en was zo ontzettend trots! Chez moet je door zijn slapte heel specifiek en goed vastpakken, wij vonden dit toch heel eng en lieten het voor deze keer aan de kraamverzorgster over. Chez vond het niet zo fijn en hierdoor was het een heel kort badje. De rest van de dag was hij weer heel moeilijk wakker te krijgen en dit liet wel zien hoeveel kracht het hem kostte. Ik besloot die dag heel veel met hem te buidelen. Ik wilde hem dicht, heel dicht bij mij. Ik had dit zo nodig dat iedereen om mij heen dat ook toeliet, Marco ontfermde zich over Jayda, de kraamverzorgster ging lekker in huis rommelen en hielp mij waar nodig. Mijn lichaam had het namelijk zwaar na weer een halve dag in het ziekenhuis van die dag ervoor.

Dinsdag ben ik eigenlijk de hele dag met Chez boven gebleven. Ik had weinig geslapen door de stuwing en was even klaar met alles. De kraamverzorgster adviseerde mij witte kool. Marco stuurde mijn schoonmoeder op pad, opzoek naar witte kool, wat bleek… niet te krijgen, het was er het seizoen niet voor…oeps. Toen maar nat kraamverband in de vriezer, paracetamol in en proberen wat slaap in te halen. Chez heeft de hele dag lekker bij mij gelegen, Jayda ging spelen met een vriendje en Marco en de kraamverzorgster begonnen aan de geboortekaartjes. Er moest namelijk nog heel wat geknutseld worden voordat de kaartjes op de post gedaan konden worden, hier had ik even niet over nagedacht, normaal zou onze familie hier mee kunnen helpen, maar daar waren de Coronamaatregelen weer. Gelukkig wilde de kraamverzorgster met alle liefde helpen!

En toen was het alweer woensdag, één dag voor de ó zo belangrijke afspraak in het ziekenhuis. Zou Chez voldoende vooruit zijn gegaan of zouden we nu echt de medische molen ingaan. Die ochtend stond ik al op met een knoop in mijn maag. Ik probeerde mijn zinnen te verzetten en begon aan de talloze kaartjes die wij binnen hadden gekregen. Zo fijn, wetende dat zo veel mensen je willen feliciteren en aan je denken! Naast alle kaartjes hebben we ook veel ballonnen, bloemen en cadeautjes gekregen. Het was echt een feestje wanneer de post kwam of er een bezorger aanbelde! De rest van de dag heb ik, zoals elke dag, lekker veel met Chez op mijn borst gelegen. De zenuwen werden alleen met het uur erger en de daaropvolgende nacht heb ik niet veel geslapen. Als het eerst maar eens donderdag middag was en we de afspraak achter de rug zouden hebben, met goed nieuws dacht ik.

Onbewust maakte ik mij natuurlijk niet voor niks zorgen en je leest hoe die donderdag verliep in mijn volgende blog…  

Onze rollercoaster is één van de lange adem en wij zitten er op dit moment nog steeds in, daarom beschrijf ik ons pad wat wij hebben afgelegd in verschillende blogs. Het is voor mij ook een stukje therapie en ik schrijf wanneer ik er behoefte aan heb en de energie voor heb. Het kan dus zijn dat het soms wat langer duurt...