De Ponseti Methode als behandeling

vorige blog

Tijdens de zwangerschap hebben we al uitgebreid met de orthopeed gesproken over klompvoeten en de mogelijke behandelmethodes. We hadden onze voorkeur voor de Ponseti-methode dan al uitgesproken.

Dit is een methode die nog niet heel lang bestaat, maar waarbij het succespercentage wel 95% is. Afhankelijk van de ernst van de situatie. Doordat onze zoon geen klompvoeten heeft, maar Talus Verticalus en ook nog in zeer ernstige mate, werd bij ons alleen aangegeven dat de orthopeed ging proberen ervoor te zorgen dat de voeten in ieder geval redelijk normaal gebruikt kunnen worden.

De behandelingsmethode verder is wel praktisch hetzelfde. De behandeling houdt in dat er vanaf zo vroeg mogelijke leeftijd (in ons geval 4 dagen oud) er gestart wordt met masseren en gipsen. In de gipskamer masseert de orthopeed de voetjes net zo lang totdat ze zoveel mogelijk in een spitsstand komen te staan (zoals ballerina’s dat doen als ze op hun tenen staan). Bij een baby is alleen de Talus een echt bot. Zie het tekeningtje voor verduidelijking.

Verder bestaat het voetje nog voornamelijk uit kraakbeen. Dit gipsen wordt wekelijks herhaalt voor 4 tot 6 weken lang. Daarna volgt een operatie waarbij de achillespees wordt doorgesneden en de talus gefixeerd met een stalen pin. Die blijft dan ongeveer 4 weken in waarna de pin verwijderd wordt. Dan volgt er weer 4 weken gips, zonder de wekelijkse wisseling. Dat sluit de eerste, intensiefste, periode van de behandeling af.

Doordat ik pas 4 dagen geleden bevallen was en wel zelf de hele route door het AMC naar de röntgenafdeling had gelopen voelde ik me al niet zo lekker. Het horen huilen van mijn baby tijdens het masseren was toch even voldoende om bijna van mijn stokje te gaan. Gelukkig was mijn man erbij en waren de verpleegkundige/gipsmeester en orthopeed een grote steun. Ik mocht gelukkig bij mijn zoon op de behandeltafel liggen om hem een zo comfortabel mogelijk gevoel te geven. En zo snel mogelijk na de behandeling ook borstvoeding.

Na het masseren worden de beentjes gegipst. Ondanks dat het alleen om de voetjes gaat, worden de beentjes tot aan de bovenkant van de dijbenen gegipst. Dit omdat die babyvoetjes zo soepel zijn, dat ze anders het gips uit floepen…

Het voelt heel raar om met een paar dagen oude baby met beide beentjes in het gips uit het ziekenhuis te lopen. Alles in je vecht ertegen. Het voelt onrechtvaardig. Dat gevoel was bij zelfs echt fysiek, in mijn buik, mijn borst en mijn benen en armen. Het liefste zou je het helemaal overnemen van je kindje. Gelukkig was mijn zoon na de borstvoeding weer volledig rustig. In de loop van de weken blijkt dat een baby zich prima aanpast aan de situatie en zich niet tegen laat houden in de ontwikkeling door zoiets als gegipste beentjes. Bij thuiskomst was de kraamverzorgster al aanwezig. Die dag heb ik uitgeput samen met mijn baby verder in bed doorgebracht. Bijkomend van de ervaring. 

volgende blog