7 jaar geleden
De Operatie - deel 1
En toen na een paar weken was het zover. De operatie. Je weet dat het komt, maar toch blijft het een schok.
In de behandelmethode hoort na 4 tot 6 weken gipsen dat er een operatie volgt. (bij klompvoeten is dit niet altijd nodig, bij een verticale Talus wel). Bij deze operatie klieft de chirurg de achillespezen door zodat deze kunnen verlengen en de Talus (het grote botje) wordt gefixeerd met een stalen pen.
Na de 4e keer gipsen mochten we direct door naar anesthesie om de verdoving af te spreken en Guido te laten wegen en meten. Dat is dan wel meteen heel spannend. De maandag erop mochten we inchecken. Omdat het een kleine baby is (<1 jaar) werd Guido opgenomen in het Emma Kinderziekenhuis. Dat is een bijzondere gewaarwording. Guido’s aandoening is intensief en het is vreselijk dat een 5 weken oude baby geopereerd moet worden, mar verder is hij volledig gezond en was hij ook een hele gezonde, volle, Hollandse baby. Voor de co-assistentes was het dan ook bijzonder om eens een ‘normale’ baby te onderzoeken ter voorbereiding.
We werden opgenomen en kregen een gedeelde kamer met een slaapbank waar ik kon blijven. Niet comfortabel, maar het zou maar voor 2 nachtjes zijn. Als alles goed ging, dan konden we het einde van de dag na de operatie weer naar huis. Er was ook een RonaldMacDonald woonkamer met keukentje en magnetron, dus ik kon ook redelijk goed eten. De eerste avond sliep Guido ook prima.
Jonge baby’s worden als eerste geopereerd ’s ochtend, dus we hoefden niet lang te wachten. Ik mocht helemaal meelopen en kreeg dan ook een mooi operatiepak mee. De operatiekamer was volgepakt met allemaal mensen. Twee anesthesisten; de orthopeed, de co-assistnet, 2 verpleegkundige voor Guido, de gipsmeester en nog een verpleegkundige om mij te begeleiden. Ik mocht Guido vasthouden tijdens het aanprikken van het infuus. Dan zit je op een stoel in het midden van de kamer met alle doktoren en verpleegkundige om jou en je baby heen. Dat is vrij intimiderend!
Daarna krijgt je baby een kapje op zijn gezicht om het slaapmiddel in te ademen. Guido bleef te rustig, dus het duurde even voor hij genoeg slaapmiddel/spierverslapper binnen had, maar dan voel je je baby helemaal slap worden in je armen. Ik heb er nog kippenvel en nachtmerries van. De volgende stap is heel onnatuurlijk. Dan moet je je baby op een grote operatietafel leggen en weglopen. In vertrouwen dat de artsen alles goed regelen (vooral Anesthesie).
Anoniem
Mama wat moet je door een hel zijn gegaan! Paar weken terug moest ik mijn zoontje ook op die tafel leggen, en zag hem in slaap vallen en moest toen weglopen. Vreselijk. Na 5 minuten was hij dit keer al terug. Net maar even een infuus want op de normale manier was niet gelukt. Toen hij 10 weken oud was moest hij ook onder narcose voor een operatie van 6 uur. Je brengt een gezond kind naar de ok en krijgt een heel zwak poppetje terug met heel veel pijn en allerlei toeters en bellen. Na een week herstellen mocht hij (al) naar huis. Was heel moeilijk, zag er vreselijk tegenop en het was net zo erg als ik dacht. Zo sneu zo vreselijk sneu. Hoe gaat het met de kleine? En met jou als mama? Ik weet hoe moeilijk het is helaas.. doet nu nog pijn als ik er aan terug denk