De onwetendheid van de mensen op straat over het dragen van je kind in een draagzak

Tijdens mijn zwangerschap werd ik uiteindelijk door cursussen overtuigd om mijn dochter na haar geboorte te gaan dragen. Op dat moment kozen wij voor een draagdoek van het merk Tricot Slen. Na haar geboorte heeft de kraamverzorgende mij geholpen met het knopen, zo. De eerste stap naar het dragen is gemaakt.

Na die keer had ik de smaak te pakken. Voor een klein boodschapje, een wandeling, pakte ik de draagdoek. De eerste weken was ik nog ontzettend gericht op mijn dochter, zat ze wel goed, kreeg ze wel genoeg lucht zo, dat waren meer de dingen waar ik onderweg mee bezig was als ik van huis ging, niet op de omgeving.

Mijn dochter werd ouder en op een gegeven moment vond ik de draagdoek niet erg handig meer, mijn dochter zat meer naar boven, dit voelde voor mij en haar niet prettig, maar ik vond het dragen zo fijn dat ik uiteindelijk een draagzak heb aangeschaft, wel een ergonomische, dat vind ik wel erg belangrijk. Tevens is een draagzak veel makkelijker voor snel gebruik vind ik persoonlijk, baby erin, klik en gaan.

Mijn eerste negatieve ervaring was in het winkelcentrum. Mijn dochter zat in de draagzak en mijn man liep naast mij. We wilde samen even door het winkelcentrum lopen en daarna wat boodschappen doen. Ik merkte op een gegeven moment dat ik werd nagekeken. Ik vond dit zo ongemakkelijk. Om het nog erger te maken keken mensen mij aan, wezen ze naar de draagzak waar mijn dochter in zat en begonnen ze tegen elkaar te smoezen. Dat voelde zo naar. Wat ik zo fijn vond, het dicht bij mij houden van mijn dochter, haar een veilig, geborgen gevoel te geven, vonden de mensen op straat maar raar voor mijn gevoel. Het gekke was dat ik op dat moment probeerde te begrijpen wat er nou zo raar was. Waarom ik nagekeken werd, het leek wel uitgelachen werd, en vooral veel aangestaard werd. Was het omdat mijn dochter zo vrolijk aan het brabbelen was? Of lag het aan mij? Zat mijn haar gek? Of heb ik ergens op mijn gezicht nog achterblijfselen zitten van mijn boterham met chocolade pasta? Met een naar gevoel zijn we naar de boodschappen naar huis gegaan. Hopende dat dit bij een negatieve ervaring bleef. 

Niets was minder waar, of ik nu naar de plaatselijke supermarkt ga, of voor een kleine wandeling. Ik word vrijwel altijd wel een keer aangestaard, net iets langer dan normaal, met focus op mijn dochter in de draagzak. Het (na) wijzen is eigenlijk bijna nooit meer voorgevallen maar het nakijken, ja.. helaas is dat nog altijd aan de orde. Ik blijf vrijwel altijd optimistisch tegenwoordig. Ik vind het namelijk prettig om mijn dochter te dragen, en zij vind het ook fijn. Ergens denk ik dat men het wel mooi vind om te zien, en dat ze daarom iets langer dan normaal kijken. Dat vind ik ook niet erg, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik van het wijzen en het na staren ontzettend ongemakkelijk word en dan de draagzak de keer daarop toch thuis laat liggen. 

Tegenwoordig trek ik mij minder aan van die blikken. Natuurlijk doet het mij nog wel wat, maar minder dan voorheen. Ook zijn we inmiddels weer een draagzak rijker. En we stoppen nog lang niet met dragen, want het belangrijkste is dat wij beide het fijn vinden, en niet wat de omgeving daar van vind. 

Dank voor het lezen van mijn blog! Natuurlijk heb ik de blog uit eigen ervaring geschreven, hoe IK mij voelde als mensen mij op straat nakeken, nawezen, of aankeken. Het hoeft niet te betekenen dat het vervelend bedoeld was, maar op DAT moment voelde het voor mij vervelend. Dat gezegd te hebben ben ik benieuwd hoe jij er tegen op kijkt als mama’s of papas hun kindje dragen. Draag jij of je partner weleens en heb je positieve of minder goede ervaringen met het dragen van je kindje?