De onrustige baby die kon rollen

En zo kwam het dat ik, samen met mijn moeder, binnen tweeënhalve week op de poli van de kinderarts zat samen met een meisje dat heel veel geluid produceerde. 

Iedere vezel van mijn lijf stond strak gespannen. Bij iedere zucht of scheet was ik bang om Femm wakker te maken. 

Een huilbaby is echt vreselijk. Uitputtend, onzeker, en vooral heel verdrietig. 

Een meisje dat alleen maar vuurrood aanloopt en gilt, een meisje dat je niet kunt helpen, en al helemaal niet kunt troosten.  Heel mijn hart zei er is iets mis. En daarom was ik blij dat ik bij de kinderarts terecht kon. 

In het kamertje werd Femm gewogen en gemeten, ze was bijna weer op haar geboorte gewicht en 1cm gegroeid.  Super goed!

Maar ze bleef wel gestrekt als een plank gillen!

De kinderarts keek wat, drukte wat, luisterde en kwam tot de conclusie dat ze het niet echt wist. Het was een huilbaby. En meestal ging dat na 6 weken wel beter. 

Ze maakte zich geen zorgen. Ze groeide en haar vitale functies deden het prima. 

Mocht ik het niet meer kunnen verdragen dan moest ik direct bellen. Verder kon ze niet helpen. 

Dus met een geprikkelde baby en een niet gerustgestelde mama weer naar huis. 

Femm bleef ontroostbaar en doodop liep ik op mijn tenen door het huis. 

Mees kwam ook niet meer tot spelen omdat ik iedere stap die hij wilde zetten stopte. Niet doen fluisterde ik dan.  Achteraf natuurlijk zo sneu. Maar ik was alleen nog maar bezig met het slapen en stil houden van Femm. 

Iedereen die Femm zag vond haar mooi en lief. Totdat ze wakker was, dan waren ze in no time weer buiten.  Voor buitenstaanders lijkt het dan niet zo zwaar als het is. Je ziet een baby even huilen en gaat gauw naar huis. Maar deze baby stopte niet. Huilde niet maar gilde. Lag gestrekt en rolde over de bank heen en weer. 

Ondertussen had ik al voor honderden euro's uitgegeven aan spullen om haar stil te krijgen. Puckababy sleep, draagzak, wiebelenwieg, trilstoel.... maar niets kon femm behagen. Aankleden en uitkleden was helemaal vreselijk. En zodra ze sliep maaide ze haarzelf wakker. 

Daarom nam ik niet eens meer de moeite om Femm in bed te leggen. Haar optillen , verplaatsen,  verandering van temperatuur in huis het was allemaal reden tot wakker worden en gillen. 

Zo kwam het dus dat ze rustig achter mij op de bank lag. Mees zat naast haar en femm lag in haar puckababy op de bank. Ineens gebeurde er iets in haar waarna ze verstijfd omrolde en zo plat van de bank op haar gezicht landde.

Ik greep haar van de grond, en gek genoeg hoorde ik niets!

Geen gillend krijsend kind, maar een met open gesperde ogen en mond. Ze keek mij angstig aan, hapte als een vis op het droge naar lucht maar kreeg geen lucht. 

In paniek rende ik met haar onder mijn arm naar de buurvrouw, drukte mijn niet ademende, niet gillende niet krijsende kind in haar hand. Ik zei ze gaat dood ze gaat dood en rende weg van haar. Bij de overbuurvrouw belde ik ook aan om hulp te regelen en tegelijk belde ik met de 112. 

Van de pure paniek kon ik geen vraag beantwoorden en gilde alleen maar dat mijn kind niet ademde. Gelukkig kwamen andere buren op mijn gegil af en namen de telefoon over. 

De buurvrouw wist met enkele keren blazen mijn dochter weer tot ademen te krijgen en met loeiende sirenes schoot de ambulance onze straat in om voor de deur te stoppen. Ze namen femm over . Mees bleef bij de buren en ik ging met loeiende sirenes richting de SEH.