Snap
  • Baby
  • Afscheidnemen
  • beademing
  • Mortuarium
  • daley
  • onsvechtertje

De nacht dat we afscheid moesten nemen van ons zoontje.

De artsen konden niks meer voor ons betekenen, geen enkele medicatie sloeg aan.

20 december 2019, kwamen wij 's avonds met spoed in het Wilhelmina kinderziekenhuis weer terecht, weer een opname. We kwamen op de afdeling , waar Daley net was binnen gebracht.

Mama schok toen ze na je toe kwam lopen, want ze zag jou al vanaf een afstandje liggen, aan enorm veel infusen, in totaal wel een stuk of 10, misschien wel meer.

Je lag er levenloos ,stil bij. Ze hebben jou een medicijn gegeven dat jou in slaap hield, zodat jij geen pijn had/ zou hebben. Je had veel moeite met zelf ademen, daar was jij te moe voor.

Je was ondertussen al aan betere beademings apparatuur gelegd. De beademing stond op zijn hoogst, en dan zou je denken dat het je zou helpen. Maar nee…

Je saturatie bleef ook een hele poos laag, en af en toen ging die eventjes omhoog, en kregen we een beetje hoop dat alles goed zou komen, omdat je zoveel medicatie al had gekregen, en we dus hoop kregen omdat het iets beter ging.

Papa en mama zaten aan je bedje, nouja bed want je lag gewoon in een een persoons bed, zodat de artsen er beter bij konden en wij makkelijker bij jou konden zijn.

Papa ging geen seconde weg bij jou, die verloor je niet uit het oog. Mama vond het erg moeilijk jou zo te zien liggen, en op het moment dat je weer een grote dip kreeg in je saturatie, kreeg mama het benauwd, en begon bijna te hyperventileren, mama barstte in tranen uit, en raakte in paniek. Ze was zo bang dat dit het einde was, dat jij ons zou verlaten. Papa hield jou stevig vast en hield je handje vast, gaf jou kusjes, ging tegen jou praten. Je voelde dat papa bij jou was, want je reageerde op papa, je liet een paar traantjes toen jou papa ging kletsen tegen jou , en je vertelde hoe veel hij van jou houd, en je zijn allerbeste vriendje bent. Alles voor jou zou doen, en jij alles voor hem bent. Die traantjes van jou Daley, dat zegt alles. Zo liet je papa weten dat je wist dat wij bij jou zijn, en jou nooit maar ook nooit alleen zouden laten. Samen gingen wij vechten om dit grote gevecht ook te kunnen verslaan.

Mijn man belde mijn ouders op, en zijn moeder, of ze naar ons toe wouden komen. Mijn moeder en schoonmoeder zouden zo snel mogelijk komen, maar vader kon helaas niet mee, hij was net zelf geopereerd. Wat vond ik het erg dat mijn vader niet mee kon, had hem zo graag bij mij gehad, want ik ben een echt papa’s kindje.

Mijn zussen waren een weekendje weg, die hadden we gebeld. Maar wat miste ik mijn zussen op dat moment. Ze waren allemaal geschrokken en verstuur. Hun kleine neefje, die zo hard aan het vechten is voor zijn leven. Mijn moeder kwam eindelijk de afdeling op en liep naar ons toe. Oh mama, wat heb ik jou hard nodig nu, en ik viel mijn mama huilend in de armen.. Mijn moeder bleef gelukkig de rest van de nacht bij ons, ook mijn schoonmoeder trouwens.

Het werd helaas niet beter , je saturatie werd slechter ( ging alleen maar omlaag) en jij was op, je lichaam was op. De beademing hielp niet meer. Ze konden niet veel meer voor jou betekenen, maar toch wouden ze nog iets proberen, een medicijn waarvan ze in het hele ziekenhuis nog maar 1 van hadden liggen. De artsen hadden ook overleg gehad met andere ziekenhuizen, zoals Rotterdam. Daar zouden ze je aan een open hart machine kunnen leggen, en zou jij voor de rest van je leven aan moeten blijven. Wel zei de arts tegen ons, dat als wij daar voor zouden kiezen dat de kans enorm groot is dat Daley in de ambulance zou te komen overlijden. En ze dus op de snelweg zouden moeten stoppen. En wij dus zo helemaal geen afscheid konden nemen. Deze optie zagen wij niet zitten en besloten voor het ene medicijn te gaan, zijn laatste redmiddel. We bleven hoop houden, dat dit nog wel eens zou kunnen werken. Want weer ging zijn saturatie ietsje omhoog. Maar dat was helaas voor korte duur. De artsen kwamen naar ons en vertelden ons dat ze niks meer konden doen voor onze kleine vent, dat hij keihard gevochten heeft om bij ons te blijven. Maar dat geen enkele medicatie aansloeg, zijn lichaam te zwak is en hij op is..

Papa en ik vlogen elkaar in de armen, en konden alleen maar huilen. We hielden elkaar stevig vast, en vielen naast Daley, op zijn bedje neer.. We hielden zijn handje vast, tranen bleven maar komen, en stroomden onze wangen af.

Ons sterkte ventje, waar wij afscheid van moeten nemen. Zo dapper hij was, en keihard vocht om bij ons te blijven, zoveel doorstaan had, iedereen versteld liet staan. Waarom nou jij lieve Daley? We besloten de beademing te stoppen ,en je van alle slangetjes af te halen zodat we jou gezichtje nog konden zien zonder alle slangen en plakkers.

Papa en mama konden alleen maar huilen, huilen, en nog meer huilen. We waren ook boos, boos dat jij dit gevecht niet heb kunnen winnen. Je knokte zo zo hard.

De artsen vroegen of wij met Daley op de bank wouden zitten ,en nog voor het laatst wouden knuffelen, kusjes geven, tegen hem kletsen. Mijn man pakte Daley, en ging met hem zitten, en kon alleen maar huilen. Wat vond ik dit erg zeg, en zo moeilijk om mijn man te zien, vol met verdriet, pijn. Zat hij dan, met zijn zoon die elk moment kan komen te overlijden. We zaten samen, ik had Daley nu ook vast. Heb hem enorm veel gekust, geknuffeld. Hij lag in mijn armen, alsof hij sliep, lag er rustig bij. Maar ik kon ook zien dat hij op was. Hij voelde slapjes aan, werd steeds witter, en verkleurde een beetje. Zo heeft Daley dit nog 2 uur lang volgehouden, bij ons in de armen, en om 07.50 op 21 december stopte zijn hartje, en overleed hij in de armen van ons.

Ik en mijn man hebben nog een hele poos zo gezeten, in tranen. Knuffelend. 2 uur na overlijden hebben wij Daley gewassen en schone kleertjes aangetrokken, en daarna zijn er nog voet en hand afdrukjes gemaakt en een lokje haar afgeknipt. Daarna mochten we nog even met hem zitten. Tegen 11 uur wikkelde mijn man Daley in een grote deken, en liepen wij samen naar het mortuarium. Wij hebben Daley daar zelf heen gebracht en neergelegd, en nog voor een laatste keer afscheid genomen.

Jezus wat moeilijk dit! Je kind daar moeten achterlaten, in een koud hokje. Ik viel mijn man weer in de armen, en gaf hem een kus. En liepen daarna weer terug naar de afdeling om jou spulletjes op te halen, en mee te nemen naar huis. Daar gingen we, met een lege maxi cosi, bepakt en bezakt met alles wat we van jou hadden. In plaats van met z’n 3e , liepen mijn man en ik samen de afdeling af, zonder onze prachtige zoon. Pfff ik schrijf dit met enorm veel tranen in mijn ogen, want ook is het alweer bijna een jaar geleden, dat jij ons verliet. Wat missen wij jou Daley!

❤❤❤❤❤❤

2 jaar geleden

Verschrikkelijk wat jullie hebben doorgemaakt en nog steeds.. Tranen rollen over mijn wangen bij het lezen van jouw verhaal. Zo dapper dat je dit hebt geschreven♥️

3 jaar geleden

Ik huil mee! Wat een heftig verhaal, maar wat zijn jullie ook een sterk team. Daley zal voor altijd bij jullie blijven 💙

3 jaar geleden

Heel veel sterkte de komende tijd, want oh wat doen al die eerste keren extra veel pijn! Liefs D xxx