De kraamweek, een rollercoaster aan emoties

De kraamweek is normaal gezien de leukste week na je bevalling, overspoeld door emoties maar vooral lekker in de watten gelegd worden denk ik. Ik neem jullie in deze blog mee naar mijn kraamweek, hoe was deze en wat wil ik hierover kwijt?

In mijn vorige blog schreef ik over de bevalling, onze heftige bevalling waar de noodknop werd ingedrukt en de kamer vol liep met artsen. Benieuwd naar dit verhaal klik dan even hier. Maar in deze blog neem ik jullie mee naar de kraamweek, hoe die is verlopen en hoe ik me voelde. 

Na twee dagen ziekenhuis mochten Joes en ik naar huis, heerlijk. Maar niet zonder slag of stoot ik mocht namelijk naar huis met een katheter omdat ik van onder zo'n klap had gekregen lukte het mij niet om zelfstandig te plassen wat inhield dat ik dus naar huis moest met dit ding. Eenmaal thuis kwam Jessica langs om foto's te maken van de ontmoeting met de drie broertjes. Wat was dit een prachtig moment. Ik merkte dat ik na deze foto's erg vermoeid was en klom al snel de trap op om naar bed te gaan. Eenmaal in bed ging de bel en stond daar de opstart voor de kraamweek. Een opstart is dus iemand die even het gezin opstart om vervolgens weer weg te gaan. In mijn ogen heb je hier precies niks aan want wat doet zo iemand nou... jou een bakkie koffie geven en verder... juist ja verder precies niks. Dus dit had voor mij weinig nut. 

De volgende dag kwam er een nieuwe kraamhulp, zij zou gewoon de gehele week blijven dat is iets wat ik wel prettig vond. Rond 8.30 uur belde ze aan en maakte we kennis met elkaar. Best gek zo want ik moest een uurtje later alweer terug naar het ziekenhuis voor die katheter. omdat ze wilde zien dat mijn blaas weer het juiste signaal gaf moest ik een half uur tot uur voor de afspraak de katheter zelf thuis verwijderen, best gek om dit zelf te doen maar als verpleegkundige wist ik wel hoe of wat. Voor iemand die totaal niks met de zorg heeft vind ik het best wel heftig om dit zelf te moeten verwijderen. 

Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik vrij snel de aandrang om te plassen alleen plaste ik niet erg veel, bij het checken van mijn blaasinhoud kwam ook naar voren dat ik nog veel urine in mijn blaas had zitten dus de blaasretentie nog niet voorbij was. Ik moest nog even blijven en hopen dat ik snel weer moest plassen. Dit gebeurde ook maar wederom bleef er voor het mooie net teveel in mijn blaas achter. Gelukkig had de verpleegkundige wel hoop en heeft me naar huis laten gaan. Heel erg fijn want anders zou er weer opnieuw een katheter geplaatst moeten worden voor vijf dagen. Ik mocht dus zonder slang naar huis en vanaf nu konden we echt gaan genieten, tenminste dat dacht ik echt. 

Tijdens iedere kraamweek heb ik wat last van emoties zeker na het verlies van Skye merk ik soms dat dat me ineens naar de keel grijpt. Bij de kraamweek van Foss was dit nog heftiger omdat ik toen veel vergeleek met Skye en me iedere keer afvroeg wat als... Gelukkig had ik toen een enorm lieve kraamzuster waar ik echt mee kon lezen en schrijven die me precies de juiste vragen stelde of stil was wanneer ik dat eigenlijk het liefste had. 

Die emoties kwamen deze keer ook, alleen een stuk minder heftig de scherpe randjes waren iets minder scherp en dat betekent niet dat ik niet aan Skye gedacht heb, integendeel ik heb juist enorm veel aan haar gedacht maar op een andere manier. Juist hoeveel Joes op haar leek, hoe ik haar neusje terugzag bij al mijn kinderen en dus al mijn kinderen iets van haar met zich mee dragen,

Ik merkte wel dat ik deze kraamweek wat meer verdoofd was, dus niet alleen qua gevoelens omtrent Skye maar ook alles met Joes. De hele bevalling heeft me verdoofd, ik was een soort van leeggezogen. We hebben een gesprek gehad met de gyn die de bevalling uiteindelijk begeleiden en ook zij vertelde ons dat we echt het goede lootje getrokken hadden want anders was Joes er niet meer;. Maar die klap voelde ik niet, ik voelde eigenlijk niets. Ik zei heel stoer ik ben blij dat hij hier zo 'levend' naast mij ligt en dat is het belangrijkste. Uiteindelijk is dat natuurlijk ook het belangrijkste maar tijdens die kraamweek begonnen er langzaam dingen te dalen, dat hij dus daadwerkelijk zo tussen mijn vinger weg had kunnen glippen en we dus ook gewoon een begrafenis hadden kunnen plannen. Ja tijdens de kraamweek en ook nog de weken daarna kreeg ik steeds vaker die gedachtes tussendoor voelde ik me vooral leeg, lamgeslagen en leeg. Bijzonder wel want dit herkende ik eigenlijk helemaal niet bij Senn en Joes, zelfs niet bij Skye. Bizar dat je emotionele gesteldheid dan dus een eigen leven gaat leiden en ik dat helemaal niet verwacht had. 

Door de bevalling en al die emoties die dat met zich meebracht denk ik ook dat ik niet zo heb kunnen genieten van de kraamweek. Ik was hoe stom het misschien ook klinkt best wel blij dat het erop zat en hoopte dat ik snel weer wat meer mezelf kon worden. Niet wetende welke ellende ons eigenlijk allemaal nog stond te wachten want als ik dacht dat de bevalling het ergste was had ik het mis dat was pas het begin van de rollercoaster waar we in terecht waren gekomen maar dat bewaar ik voor de volgende keer. 

Heel veel liefs van mij.