Snap
  • Baby
  • kraamtijd
  • Mamavan2
  • kleinhummeltje
  • mooimaaroverweldigend

De kraamtijd

Vandaag gooi ik het over een andere boeg; namelijk de kraamtijd van ons eerste manneke. Want jeeeeeeeetje!!! Wat is dit toch bijzonder!

Vorige week nam ik jullie mee in mijn openhartige blog over het taboe; je mag als moeder die twee gezonde mannen heeft niet voelen dat je verdriet of een hoop te verwerken hebt.

Vandaag gooi ik het over een andere boeg; namelijk de kraamtijd van ons eerste manneke. Want jeeeeeeeetje!!! Wat is dit toch bijzonder!

Op 16 juni werd Stado zoals jullie in één van mijn blogs hebben kunnen lezen geboren.

Om 06.06 uur lag hij op mijn buik.

En rond 06.30 uur zei mijn moeder: ik moet er vandoor om naar mijn werk te gaan. Met een beetje tegen zin heb ik haar terwijl ik het huid op huid moment had, laten gaan.

Ik genoot tenslotte erg van dat hele kleine 2650 gram wegende mannetje op mijn buik en sprak af dat als ze had geslapen na het werk dat ze dan wel echt haar kleinzoon moest komen vast houden.

Ik koos voor borstvoeding en de kleine man werd aangelegd met hulp van de kraamhulp die rond 05.15 uur binnen was gekomen tijdens de bevalling.

Na het uur huid op huid was het eindelijk het moment van zijn papa. Man!!! mijn hart liep vol met alleen maar liefde!

Niet heel veel later werd er al op de deur geklopt en stonden daar de andere opa en oma. Ik weet niet of ik hier heel veel blijdschap bij voelde of dat ik baalde omdat wij zo’n heerlijk moment beleefde (en okeeeee ik vond mijzelf er nou na een bevalling er niet echt lekker bij liggen zonder de douche nog aangeraakt te hebben). Dat gevoel verdween vrij snel omdat ik zag wat het deed met oma en vond het wel even prima zo, er kwamen vast nog meer momenten aan met zijn drieëtjes.

Rond 08.45 uur gingen wij naar de auto. Wat een spannend moment, je baby in de Maxicosi bij jou op je schoot in de rolstoel, duwend naar de uitgang om vervolgens dat kleine hummeltje in de auto te zetten!

Op dat moment reden wij nog in een auto met 3 deuren. Achterin zitten was geen optie om er dan weer uit te klimmen. Ik heb wel 5 keer onderweg (het was 10 minuutjes rijden) wel gekeken/uitgesproken; “gaat het goed denk je?” Het mannetje was heerlijk stil en al lekker in slaap gedommeld door het gebommel in de auto.

Eenmaal thuis was de kraamverzorgster er al snel.

Die dag ontvingen wij niet zoveel visite. Zaterdag 17 juni 2017 zal ik ook niet snel vergeten want toen stonden alle gezinsleden op de stoep, dit was achteraf wat ik eigenlijk vooraf al had aangegeven veel te veel.. totaal heb ik die dag 20 mensen over de vloer gehad, ik dacht gelijk dit doe ik nooit meer! De kraamverzorgster had het ook afgeraden maar doordat vriendlief zo graag iedereen de kleine wilde laten zien heb ik het laten gebeuren.. 

De rest van de kraamweek hebBen wij het rustig aangedaan. De oma’s mochten veel komen de rest hield ik liever even op afstand want al die eerste keren wilde ik zelf ervaren zonder dat er mensen met hun neus bovenop alle gebeurtenissen zaten. Ik vond en dat vind ik nog steeds heel veel momenten fijn om als gezin te beleven en daar hoeft niet iedereen van mee te genieten... een stapje achteruit doen is belangrijk, dit heb ik nu zelf gemerkt en zal ik altijd doen als er ergens anders een kleintje geboren word.

Je kan het egoïstisch noemen maar ik voel mij hier prettig bij.

Eigenlijk ging alles lekker en genoten wij volop.mijn vriend ging al wel snel aan het werk maar ook dit was prima want het waren maar een paar dagen die week. Hij zal per 1 juli 3 weken vakantie hebben.

Eigenlijk wilde hij wel op vakantie naar Frankrijk. Omdat hij toen zo druk was met werken heb ik de keuze gemaakt om er mee in te stemmen(dit zal ik nooit meer doen). De dag voor wij gingen rijden had onze kleine man een verkoudheid en koorts. Wij zijn toen bij de huisartsenpost geweest en de dag daarna was het over. Ik heb de “vakantie”spullen bij elkaar gezocht en zijn op maandag 10 juli rond het middag uur in de auto gestapt. De rit zal normaal 8 uur duren.

Wat een drama! Van een bijna herstellende vrouw na een bevalling leek het na het avond eten bij een big Mac met baby en stromende regen alsof ik overreden was door een trein en wilde ik echt niet meer tot de camping rijden waar de caravan van mijn vriend zijn moeder en haar man stond te wachten.

Ik wilde niet meer met een doorreisde baby doorrijden. Ik wilde een fatsoenlijk bed en geen auto stoeltje meer voor mijn 3 weken oude baby.

Dat fatsoenlijke bed viel erg tegen en de doorreisde baby heeft het krakkemikkige hotel lekker bij elkaar geschreeuwd waardoor we maar 3 uurtjes sliepen.

Nou fijn zo’n “vakantie”.

eenmaal aangekomen bij de caravan op het plekje waar mijn partner in crime fijne herinneringen heeft en waar hij zich prettig voelde, voelde ik steeds meer dat ik dit echt voor hem deed en eigenlijk hoopte dat het snel een week later was waar we de auto weer zouden inladen en zouden parkeren voor onze garage en op de bank kon ploffen met mijn pasgeboren baby.

Mijn vriend was die week ontzettend lief en heeft er alles aangedaan om mij te verwennen en op mijn gemak te laten voelen. En toch zat ik vaak zonder dat iemand het door had met borstvoeding in een caravan waar het 30+ graden was met tranen die over mijn wangen rolde.

Jeetje wat was ik blij dat deze (hel)vakantie voorbij was. Ik vond dat plekje daar vaak ook fijn maar na deze belevenis, is dat compleet omgeslagen.

Dit voelt heel dubbel want ik weet hoe fijn mijn vriend het hier vind en zal daarom altijd weer meegaan voor hem, maar dan op doorreis en niet meer als vaste vakantie plek.....

de weken daarna heb ik prima genoten, ik liep veel met de wagen en we beleefde veel mooie eerste momenten. Genoot van het heerlijke ventje maar moest wel langzaamaan herstellen van de reis die mijn bekken en stuitje behoorlijk de kop hadden gekost.

Af en toe even langs mijn fijne werkgever, lekker winkelen, ballonvaarten bekijken, neefjes en nichtje bezoeken en vooral; lekker veel eten bij zijn papa.. scheelde mij koken en hij zag zijn zoon. Top combinatie! Borstvoeding gaf ik nog niet in het openbaar en deed dit in een aparte ruimte of thuis. Het was een bijzondere tijd waarin wij een hoop leuke en mooie herinneringen hebben gemaakt.

Tot volgende week!