De geschiedenis die zich herhaalt.

Vorige keer was ik gebleven bij mijn positieve zwangerschapstest. En man, wat was ik van slag. Ik kon het niet geloven, compleet in shock. Ik was er ook heilig van overtuigd dat het mis zou gaan. En hoe gaan we dit in hemels naam aan mijn schoonmoeder vertellen? Daarover zo meer.

Meteen heb ik huilend mijn moeder gebeld. Dat ik het kindje wilde houden was zeker, Ivar en ik hadden al vaker besproken dat als het ooit mocht gebeuren dat we alles er aan zouden doen om het te doen slagen, maarja. Zou Ivar wel bij me blijven nu het echt zo was. Mijn moeder vroeg mij of ik huilde van geluk of verdriet. En eerlijk is eerlijk. Ik wist het niet. Mijn moeder maakte er meteen een grapje van, 'YES, jonger oma dan mijn oudste zus! 46 en oma, geweldig.' 

Ivar heb ik het doormiddel van een rompertje verteld. 'Papas kanjer' stond er op. Lekker cliche. Het grappige was dat hij zo enthousiast was, ik maakte me alleen maar druk. En heb staan huilen als een kind die haar ijsje net op de grond liet vallen.

De onzekerheid of ik de zwangerschap wel kon voldragen, het werd vast een miskraam. En de angst om mensen teleur te stellen. 

Ook angst, want er komt een kind aan. 

Mijn zorgen werden waarheid, mijn schoonouders reageerde niet mega enthousiast. Begrijpelijk, het was al een zware periode. Als je ernstig ziek bent wil je niet denken aan nog iemand waar je heel veel van gaat houden die je misschien achter moet laten. Zorgen om onze financiën, hoe we dit gingen doen, hoe het kon etc, etc, etc. Nu eigenlijk heel pijnlijk om op terug te kijken. Dit is totaal niet hoe wij ons hadden voorgesteld om te vertellen dat we ons eerste kindje verwachten. Ze wilde meer voor ons. Een goede start. Zij zag dit als een herhaling van de geschiedenis. Oma worden en ernstig ziek zijn.. ­­­­­­­­­­­­­

In het volgende blog schrijf ik over de geslachtsbepaling die erg gevoelig lag op verschillende fronten en het verzoek om naar huis te komen.