De eerste paar weken zonder jou..

De weken na het overlijden en afscheid nemen van onze zoon, waren moeilijk. De kerstdagen konden me gestolen worden, mocht gauw voorbij zijn. Bij iedereen gaat alles gezellig en vrolijk door, maar bij ons.. Bij ons stond de wereld stil.

Kerst, zoals we in gedachten hadden om met z’n 3tjes te vieren, is ons afgenomen. Wat hadden we graag kerst met ons ventje willen vieren, als gezin zijnde, de eerste kerst doorbrengen met zijn 3tjes.Wat had Daley genoten als hij dit had mogen meemaken. En dan oud en nieuw nog. Dat vond ik helemaal vreselijk. Na klokslag 00.00 ben ik nauwelijks tot niet buiten geweest, alleen even mijn ouders gezien, geknuffeld. Zij wonen gelukkig fijn dichtbij, aan de andere kant van de straat. Wel hebben mijn man en ik op nieuwjaarsdag een wens ballon samen opgelaten in de achtertuin. Voor ons lieve ventje.

Tussen al het verdriet door moest ik opzoek gaan naar ander werk. Ik werkte voor mijn verlof in ging als gastouder, maar omdat ik er een paar maanden uit zou zijn door mijn verlof, werd ik uitgeschreven( dat was protocol). Ik kon wel weer aan werken als gastouder, maar dan moest ik weer een ander gezin aangewezen krijgen, en moesten dan veel gesprekken en controles vooraf komen. Ik besloot om te gaan kijken voor ander werk. En al gauw kon ik op gesprek komen. En ik was aangenomen, bij een kinderdagverblijf. Dit was wel even een lichtje puntje, dat ik weer werk had gevonden. En al gauw kon ik ingewerkt worden.

Ik was zo bang dat ik het moeilijk zou gaan krijgen bij mijn inwerk dagen, maar integendeel. Het was fijn weer aan het werk te mogen, en ja.. werken met kindjes, nadat ik net zelf een kindje verloren ben. Vele zeiden mij, is het niet te vroeg om weer te gaan werken, en een enkele zei, word het niet tijd dat je weer eens gaat werken( een maand na overlijden). Waarop ik dacht.. Seriously?? Zeg je dit nu echt?? Wat een zeer ongepaste opmerking, je moet je schamen!

Ik doe het op mijn tempo, en waar ik mij goed bij voel.

Dus houd lekker je opmerkingen voor je!

Snappen mensen dan niet, dat zulke opmerkingen verrekte pijn doen, en kwetsen?

Maargoed, de eerste week van februari ben ik rustig begonnen, en het voelde fijn, fijn om mijn werk te mogen doen, fijn om weer onder de mensen te zijn ,en mijn wereldje weer wat groter te maken. Ik haalde veel voldoening uit mijn werk. En ik begon weer wat te lachen en proberen mijn gewone leventje op te pakken. Tuurlijk heb ik mijn zwakke en moeilijke momenten ook veel gehad, dit was meer ’s avonds toen ik thuis was. En lekker op de bank zat, of onder de douche/in bad. Dat ik de hele boel vervloekte. En de tranen van mijn wangen stroomden. En alle herinneringen weer na boven komen, en wenste dat mijn kleine schatje bij ons was. En dit alles gewoon een enorme nachtmerrie was. En iemand mij zo snel mogelijk wakker kon schudden.. Maar nee…