8 jaar geleden
De eerste nacht samen! (23)
Het eerste nachtje samen met Yvar op de ziekenhuiskamer. Dit loopt niet zoals ik had gedacht en gehoopt!
Vannacht voor de eerste keer samen met Yvar op de kamer, ik vind het toch wel spannend. S avonds om 22:30 uur voed ik Yvar nog. Hij drinkt super goed, gelukkig heb ik genoeg melk. Nog steeds flink last van stuwingen maar volgens de verpleegsters hier gaat dat vanzelf over. Morgen komt de lactatiedeskundige even langs dus ben wel benieuwd wat zij zegt. Na de voeding nog even knuffelen en dan leg ik hem lekker in zijn bedje. Ik zet zijn muziekje aan en maak de lamp uit. Natuurlijk hoor ik elk zuchtje en elk kreuntje van Yvar. En als ik niets hoor maak ik de lamp aan om te horen of hij nog wel ademt. Dit word nog wat vannacht flits door mijn gedachte......
Ik schrik wakker van Yvar..... ik maak snel de lamp aan en ik zie dan hij een beetje spuugt. Ik wrijf zijn mondje schoon en Yvar maakt zijn oogjes weer dicht. Ik maak de lamp weer uit en ga liggen. Ik concentreer mij volledig op de ademhaling van Yvar en niet lang daarna hoor ik weer iets. Ik maak weer de lamp aan en ik zie dat hij aan het spugen is. Deze keer meer als net en ik raak helemaal in paniek en ik ben bang dat hij stikt. Ik haal hem meteen uit zijn bedje en ik druk op de knop. Al snel komt er een verpleegster binnen lopen en ik huil. Yvar spuugt en ik ben bang, bang dat hij stikt en ik vind het ook eng. De verpleegster stelt mij gerust en ze zegt dat kinderen met een boogje spugen en dat ik mij niet zo zorgen moet maken. Pfffffff, ik weet het ook allemaal niet. De verpleegster maakt het bedje van Yvar schoon en ze legt hem weer terug in zijn bedje. Inmiddels is het al 23:30 uur en ik heb nog geen 5 minuten geslapen. Ik veeg mijn tranen af en ik maak het lampje weer uit maar slapen lukt mij niet. Ik ben te veel bezig met het luisteren naar Yvar maar dat is logisch toch......?! Nog geen 10 minuten later komt er een verpleegster binnen en ze trekt het gordijn dicht. Wat is dit nou denk ik?! Het bed wat er staat nemen ze mee. Er zou toch niemand naast mij komen liggen? Ik hoop van niet, dan kan ik helemaal niet meer slapen.
En ja hoor, daar komen ze aan. Ik krijg een buurvrouw. Nee dit wil ik niet..... nu heb ik helemaal geen privacy meer! Het is een vrouw die nog zwanger is. Ook vervelend voor haar dat ze langs iemand ligt die net een kleine heeft. Niet veel later zijn de lampen uit en dan hoor ik Yvar weer en meteen vlieg ik recht op. Hij is weer aan het spugen en ik raak alweer in paniek. De rode knop heb ik snel ingedrukt en de zelfde verpleegster als net komt binnen. De verpleegster stelt voor of het misschien een idee is om Yvar op de babykamer te zetten. Dit is een kamer die tegenover mij kamer is en hier liggen alle baby's die niet bij de moeders op de kamer slapen. Je mag zelf kiezen of je dit wilt of niet maar bijna iedereen heeft de baby op de kamer. Op dat moment kies ik ervoor om Yvar op de babykamer neer te leggen en meteen voel ik mij een slechte moeder. Waarom ben ik toch zo bang? En is dit wel de juiste beslissing? Ik weet het niet.......... Als Yvar wakker is en moet drinken dan maken we jou wakker en dan brengen we hem. Dat is goed. Inmiddels is het al middernacht en ik ben ontzettend verdrietig als Yvar weg is en ik huil mijzelf in slaap.
Om 02:00 uur maken ze mij wakker, Yvar heeft honger. Samen met de verpleegster verschoon ik Yvar en daarna voed ik hem. Na 45 minuten ben ik klaar en druk ik op de knop. De verpleegster neemt Yvar weer mee naar de babykamer en ik voel mij nog steeds slecht. Maar ik weet dat als Yvar op mijn kamer is dat ik helemaal niet slaap. Ik val toch in slaap en rond 06:00 uur komen ze mijn weer wakker maken omdat Yvar honger heeft. Weer doen we eerst Yvar verschonen en daarna voed ik hem weer. Als ik klaar ben om 06:00 uur geef ik de verpleegster aan dat ik Yvar nu wel op de kamer wil houden. Dit word meteen geregeld en ik probeer nog even wat te slapen maar dit lukt niet. Yvar maak geluidjes die ik nog nooit gehoord heb want ja, het is tenslotte ook de eerste keer voor mij dat er überhaupt een baby langs mij ligt en ik niet weet hoe of wat!!! Overdag ben je hier niet zoveel mee bezig want je hoort dan toch constant mensen praten. Maar nu is dat heel anders vind ik. Bij elke geluidje wat ik hoor moet ik kijken, ik ben overbezorgd. En het enige wat ik kan doen is huilen. Het is 07:00 uur en ik bel mijn moeder. Ze heeft gezegd dat ik haar altijd kan bellen dus dat doe ik dan ook en ik gooi alle emoties eruit. Mijn moeder luistert naar mij en al snel zegt ze tegen mij: dit zijn nou de kraamtranen. Oh shit..... daar had ik zelf niet eens meer aan gedacht. Wel van alles over gelezen maar de link was ik even kwijt. Ik lucht mijn hart bij mijn moeder en ik vertel haar alles waar ik mee zit. Natuurlijk die vreselijke bevalling die ik maar niet kan vergeten. Dat het zolang duurde voordat ik Yvar voor het eerst kon zien en vasthouden. Dat ik zo bang ben als Yvar langs mij slaapt. Hoe moet dat als ik over 3 dagen naar huis ga?! Hoe zit het nog met de kraamhulp als ik zaterdag naar huis mag?! Schrijf die dingen even op zegt mijn moeder en overleg even met de verpleegsters. Komt de psycholoog nog? Ja vrijdag komt zij nog mam. Praat nog maar eens goed met haar en misschien heeft ze nog wel wat tips voor jou.
Na een telefoongesprek van een uur ben ik toch wel iets opgelucht maar de tranen blijven komen. Als Yvar huilt huil ik ook. Als Paul komt begin ik de huilen en zo gaat het de hele dag wel door. De beruchte "kraamtranen" zijn het! S' middags als ik wil gaan slapen dan zet ik even wat muziek op om te ontspannen en dan komt het liedje van Mr. Probz met Nothing really matters. Ik luister naar de tekst en ik maak van she een he. De tekst van het liedje is niet meer dan de waarheid. Als het goed met hem gaat dan gaat het ook goed met mij. Als hij wakker is dan ben ik het ook. Het is duidelijk dat hij alles is wat ik nodig heb!
When he's ok
Then I'm alright
When he's awake
I'm up all night
And nothing really matters
Nothing really matters
I see his face
And in my mind
I sieze the day
Whenever he's nearby
It's like nothing really matters, no
Nothing really matters
He completes me
Like he's reads me
Right or wrong
It's so clear he's
All that I need
I know what it feels like
Swimming through the stars when I see him
And I don't need air because I breathe him
I know what it feels like
I breathe him
When I'm lost
And need a sign
He leads the way
And I'll be fine
And nothing really matters
Nothing really matters
Anoniem
Herkenbaar die eerste nacht. Mijn oudste kwam 9 weken te vroeg dus eerst een aantal weken in het ziekenhuis gelegen. Eenmaal thuis de eerste nachten niet geslapen. Thuis heb je natuurlijk geen monitor die alles registreert. Nu 3,5 jaar later ,en nog een zoon rijker, kijk ik nog iedere avond bij beide jongens of ze nog lekker slapen. Zelfs als ik snachts wakker word ga ik nog even kijken. Jammer dat je zo'n nare ervaring hebt gehad. Hoop dat t nu allemaal beter gaat en dat je t plekje kan geven.
Ilona0903
Op dat moment voelde dat slecht. Achteraf een goede keus :-)
Ilona0903
Ik ga ook nog steeds kijken als ik zelf naar bed ga. Dit heb ik nog nooit overgeslagen :-)
Lindsy83
mooie tekst inderdaad! Wat jammer dat het niet zo is gelopen als je gehoopt had... Ik ken dat gevoel van niet durfen slapen heel goed. Wel heb ik een totaal andere belevenis in het ziekenhuis gehad de eerste dagen met ons zoontje en daar ben ik nog steeds ontzettend dankbaar voor. Ik heb nu ruim een jaar later nog steeds dat ik bij hem ga kijken of hij wel ademt, maar dat zal ik altijd wel een beetje blijven houden denk ik. ik ben wel ebnieuwd of het na deze eerste nacht beter of juist slechter ging...