De eerste keer ziek.

Onze kleine meid wilde de afgelopen dagen al niet zo goed eten en drinken. Verder was ze heel vrolijk en voelde ze niet warm aan. Maar vrijdag's bleef ze maar moeilijk drinken en voelde ze ook wel warm aan. Dus ik haar getemperatuurd en inderdaad ze had verhoging. Bij mij sloeg meteen de paniek toe. Want wat moest ik doen? Het was warm, ze wilde niet echt drinken en ze had ook nog eens verhoging. Ik gelijk mijn man en moeder gebeld en deze hebben mij enigzins gerustgesteld.

Met mijn man had ik afgesproken dat ik de huisarts zou bellen, omdat we een lang pinksterweekend tegemoet gingen. Ik mijn verhaal gedaan en afgesproken dat we het nog even zouden afwachten en dat de huisarts later op de dag mij terug zou bellen. Ik was enigzins weer gerust gesteld.

Rond 4 uur belde de huisars mij op en ik had net geprobeerd om Eline de fles te geven, maar ik kreeg er echt niks in, zelfs het fruithapje waar ze zo dol op is niet. Dus de huisarts wilde haar meteen zien. Ik haar goed aangekleed, in de maxi-cosi gedaan en naar de huisarts gereden. Ondertussen mijn man ook opgebeld en deze is gelijk naar huis gekomen. Hij maakte zich namelijk ook veel zorgen en kon zich toch niet meer concentreren op zijn werk.

Bij de huisarts aangekomen is ze helemaal onderzocht. Zelfs haar vlekjes zijn allemaal onderzocht, maar de huisarts kon niks vinden. Afgesproken met de huisarts dat we het nog een dag aan zouden zien en mocht het hetzelfde blijven of verslechteren dan moesten we naar de huisartsenpost gaan.

Maar gelukkig werd het 's avonds al wat beter. Haar temperatuur zakte en ze werd weer wat levendiger. Het begon allemaal toen ze haar papa weer zag. Was ze dan echt ziek, of had ze gewoon haar papa heel erg gemist? Tegen haar papa zeg ik gewoon het laatste, je weet het immers nooit...

Maar wat vond ik het erg dat onze kleine meid ziek was. Het is zo vervelend dat je niet weet wat er is en ze kunnen ook nog niet praten... hopelijk duurt het nu weer een tijd voordat ze ziek is...