De eerste in het dorp met een kraambedpsychose

Ik voelde me herboren. Al mijn angsten waren weg, ik had eindeloos veel energie, wat was het leven prachtig! Ik wist dat het iets te mooi was om waar te zijn, maar dat waren vast de hormonen. 

Ondertussen zat ik om 4 uur 's nachts te knutselen in de vijfde nacht van mijn kraamweek. Ik kon leven op een uurtje slaap hier en daar. 'ik heb energie gekregen voor een moeilijke baby, maar een makkelijke gekregen' 

De tweede week van mijn zoons leven zat ik in een gesloten inrichting en moest mijn man alleen voor ons eerste kindje zorgen. 

Ik sliep nog steeds niet en had ontzettend veel moeite om de realiteit te blijven volgen. 

Tot mijn zoontje 6 maanden was heb ik iemand in huis gehad om toezicht te houden. De baby knuffel tijd heb ik niet meegemaakt. De slapeloze nachten heeft mijn man alleen moeten doen. Die eerste periode zal vast heel zwaar zijn, maar ik zal het niet weten.

Op dit moment wil ik een tweede kind om de verkeerde reden, om het allemaal wel mee te maken. Toch zal het de tweede keer ook geen normale kraamperiode worden. Ik heb 70% kans op herhaling. Ik moet twee weken in het ziekenhuis blijven ter observatie. Ik ben bang dat ik opnieuw geen borstvoeding mag geven door de medicatie die ik zal moeten slikken. 

Ik heb een hele lieve zoon en het gaat inmiddels prima met ons. Nog steeds kijken ze zielig naar me op het consultatiebureau en wordt er gevraagd hoe het met me gaat. Mijn man zegt dat dat komt omdat ik de eerste in het dorp ben met een kraambedpsychose.