De dag waarop ik geen mama werd

18 juli 2020 was de dag dat wij eindelijk een positieve zwangerschap test  in handen hadden. Na een moeilijk jaar waarin telkens de zwangerschap op zich liet wachten, was het bij de laatste poging raak. Vol ongeloof hebben wij uren naar de test gekeken. Mijn vrouw geloofde het eigenlijk wel meteen. Tuurlijk, want wij hadden al 2 testen die het positieve nieuw vertelde. Toch moest ik echt meer overtuigd worden, en na een paar extra testen, 1 dag later kwam het besef ook echt bij mij binnen. Wij worden 2 geweldige mama's! Na een paar weken hadden wij dan onze eerste echo. Dit gebeurde in eerste instantie nog bij de kliniek waar wij onder behandeling waren. Wat een blijdschap toen wij het hartje zagen kloppen. Hierna mochten we een afspraak maken met een verloskundige bij ons uit de buurt, dit scheelde gelukkig 1,5 uur reistijd. We hebben tot aan de 12 weken al verschillende echo's gehad, en ons kindje  groeide goed, het hartje klopte met goede regelmaat. Niks om ons zorgen over te maken dus en de toekomst lacht ons toe. We plannen een pretecho bij de 15 weken, want we zijn ontzettend nieuwsgierig of het een jongetje of een meisje wordt. We hebben verder zeker geen voorkeur, maar zijn wel benieuwd. 

Bij de 15 weken mogen we ons om 17:00uur melden  bij onze verloskundige, ze zet de kop op de buik van mijn partner, na een paar minuten geeft ze eigenlijk meteen aan dat de beentjes er voor liggen en dat we het vandaag niet gaan zien. Dat hadden we ergens al een beetje verwacht omdat de beentjes bij elke echo eigenlijk nog in de weg lagen daar. 

De verloskundige spreekt hierna meteen uit dat ze iets gezien heeft wat er in ieder geval niet hoort, en dat ze zelf niet weet wat het is. Wij schrikken ons meteen kapot, want een verloskundige die iets ziet, en het niet weet wat het is, is ons ogen heel slecht nieuws. Dat wordt bevestigd zodra ze aangeeft dat ze er iemand anders moet bij halen. De schrik sloeg ons om het hart. De verloskundige die normaal de 20 weken echo's doet, ziet meteen wat er aan de hand is: ons kindje heeft een omphalocele, een open buikje waarbij de inhoud buiten het lichaam ligt. In eerste instantie ziet het er vrij ernstig uit. We worden doorverwezen naar Maastricht, waarin de eerste 3 weken in het teken staan van afspraken, onderzoeken, controles en een vruchtwaterpunctie. Bij de eerste afspraak word al vrij snel duidelijk dat ons kindje een zeer ernstige vorm van de omphalocele heeft. Een Giant in dit geval, de ergste  vorm, en komt nauwelijks voor bij kindjes uit Nederland. De waarom vraag zal altijd blijven, zeker als uit de vruchtwaterpunctie komt dat die helemaal goed is. En dit was een belangrijke uitslag voor het vervolg van de zwangerschap. De arts die wij hiervoor hadden gesproken had enigszins hoop, mits er uit de punctie geen andere ernstige afwijkingen aan het licht kwamen. Als dat was, was het nog wekelijks op strenge controle en dan nog was dat geen garantie op een goed vervolg. Bij onze kleine meid was er al tractie aan het hart geconstateerd. Hierbij werd het hartje al een beetje uit zijn vorm getrokken. Daarin tegen klopte het hartje nog wel goed. Maar of ze ooit de zwangerschap ging overleven zou altijd per week bekeken moeten worden. Vol goede moed zouden wij er samen voor gaan, met onze oooh zo sterke dochter! De intense blijdschap die we hadden toen ze vertelde dat de vruchtwaterpunctie helemaal goed was, met het nieuwtje dat het een meisje is! 

Nog voor wij echt konden genieten, moest er nog een echo plaats vinden. Onze wereld stortte in toen de verloskundige vertelde dat ze zich zorgen maakte. Mijn vrouw vroeg nog waarom dan? De verloskundige vertelde ons dat ze twijfelde of het hartje nog wel klopte. Met 4 grote ogen naar het echo scherm, vertelde ze ons al gauw dat ons meisje was overleden..

Wat een verdriet! Geluk & verdriet lag in eens weer zo dicht bij elkaar. Het ene moment hoor je dat de vruchtwaterpunctie goed, een minuutje later vertellen ze je dat het hartje niet meer klopt.

We belde onze moeders, die ten alle tijden mee naar Maastricht zijn gereden, dat ze snel onze kant op moesten komen!  We vertelde het nieuws, en we stortte alle 4 gelijk in. Waarom in godsnaam? Waarom gebeurt dit ons!? De waarom zullen wij helaas nooit weten!  Achteraf werd in ieder geval bekend dat we vooral pech hebben gehad. In hoeverre je in deze situatie de juiste woorden kan vinden. 

We hadden na deze afspraak meteen een gesprek met de verlieskundige. Mijn vrouw en ik hebben in deze onzekere periode overal al over nagedacht, we werden natuurlijk in eerste instantie ook voor de keus gezet, of wij nog wel de zwangerschap wilde voortzetten. Wij hebben veel gepraat, alle scenario's hebben wij gehad. wat als dit, wat als dat gebeurt. We waren er stiekem altijd wel op voorbereid. Het gesprek met de verlieskundige viel daar in tegen dan ook wel mee. 

4 dagen later moesten we ook nog gaan bevallen. Maar niet alleen bevallen, we moesten in de tussentijd ook in eens een crematie regelen, over dingen nadenken zoals muziek en een geboorte rouwkaartje. Wat hebben wij deze week als extreem uitputtend ervaren. Je leeft tegelijkertijd in een overlevingsstand, niet alleen voor je zelf, maar voor elkaar! Het enige wat we niet konden was eten en slapen.. De stress, de zorgen, het overheerste alles. 

Op vrijdag 30 oktober 2020, moeten wij ons om 08:45 melden in het MMC Veldhoven. Vandaag wordt mijn vrouw ingeleid. Een gek idee, want normaal zou dit de mooiste dag van je leven moeten worden, nu weet je overhand al wat er gaat komen. Aangezien wij nu op 19 weken zwangerschap zitten, kan de bevalling lang duren. +/- 24 uur. Hier bereiden wij ons dan maar gewoon op voor.

In deze vervelende corona tijd, mag er ook geen bezoek komen. Om 10 uur krijgt mijn vrouw de eerste weeën opwekkers. Om de 4 uur zouden deze herhaald moeten worden. Tussentijds proberen wij, voor zover dat dat lukt onze gedachte een beetje te verzetten, in de zin van een filmpje kijken, spelletje spelen, lunchen tussendoor. Wat doen wij het ongelofelijk goed samen! 

Tussendoor hebben wij ook korte gesprekken met de arts, en de verpleegkundige. We bespreken hier onze angsten uit. Ik was vooral bang dat ik buiten het verlies van mijn dochtertje, ook nog eens mijn vrouw zou verliezen. Waarom? Complicaties? veel bloedverlies? geen idee! Alles ging door mijn hoofd! Ze stelde ons gerust. 

Om 14:00uur kreeg mijn vrouw de 2e gift medicatie. Kort hierna kreeg ze al wat krampen, maar gezien het feit dat dit nog maar de 2e gift is, en we nog vroeg in de zwangerschap zaten, verwachtte ze dat het van de medicatie kwam. Dit was overigens een normale bijwerking. We hebben nog normaal kunnen kletsen tot een uurtje over 15:00uur. Daarna werd het met de minuut heftiger, en kwamen tot de conclusie dat dit toch echt weeën waren. 

Ik zat gestrest langs haar bed, hield haar hand vast, en praatte veel tegen haar: Puf het weg liefje, puf het weg, je doet het zo goed! Zo stoer als dat ik praatte zo kapot ging ik van binnen. De pijn die ze had, die wil je het liefst wegnemen! Buiten het feit dat je het gevoel hebt dat je zo weinig kan doen, merk je hoe heftiger de weeën hoe moeilijker jou woorden ook bij je partner binnen komen. Op een gegeven moment vragen we om morfine, maar voordat dit helemaal geïnstalleerd kan worden, mag mijn vrouw al een keer persen. Na 1x persen wordt onze lieve dochter genaamd Juul Hoeymans om 16:04 uur stil geboren. 

Op dat moment heerst zoveel trots,  trots op onze dochter, trots op mijn vrouw! Ik mag zelfs de navelstreng doorknippen, en je leeft op dat moment in een waas. Je verwacht dat je dochtertje elk moment kan beginnen met huilen. Dat je haar mag vasthouden, mag knuffelen. Juul is helemaal compleet, klein maar alles zit er op en er aan. 10 teentjes, 10 vingertjes. Alles is al ontwikkeld, het was een kwestie van alleen nog maar groeien.

Dezelfde avond nog besefte we nauwelijks dat ze niet meer leefde. Er waren nog zoveel momenten van trots. 

Rond 21:00 mochten we het ziekenhuis verlaten. We namen Juul uiteraard mee naar huis. Die nacht lig je samen continu wakker. Het besef komt binnen, de roze wolk is voorbij. Onze Juul leeft niet meer. We liggen nu wakker van verdriet, terwijl we wakker zouden moeten liggen van het feit dat je haar voeding moet geven. 

In de dagen die volgde hebben wij zoveel warmte en liefde aan haar gegeven. Knuffelen, verzorgen, wassen, zoveel met haar praten. Het is een week waarin je in een achtbaan leeft, telkens denk je dat je droomt. Je hoopt dat je droomt. Familie komt en gaat, het zijn vermoeiende dagen waarin je iedereen de kans en de tijd wil geven om afscheid te kunnen nemen van Juul. 

Op 04-11-2020 nemen we afscheid van haar met onze directe familie. Bij de ceremonie hebben mijn vrouw en ik beide wat verteld. We vertelde dat de korte tijd wie met zijn 3e hadden zo kostbaar voor ons was. Dat we zo ontzettend veel van haar houden, en dat onze lieve Juul altijd onderdeel van ons leven zal blijven. 

30-10-2020: de dag waarop geen mama werd. Want zonder warme, wriemelende babylijfje die ik in mijn armen kon sluiten, voel ik me geen mama. 

De dagen, weken en maanden nadien zijn een emotionele rollercoaster. Vaak lijkt het alsof we dit verdriet, deze pijn, nooit te boven zullen komen. Maar wij zullen onze weg hierin vinden. En ook al is het een torenhoog cliché; de tijd zal de wonden helen. Of beter: de tijd zal de scherpe kantjes weg nemen. Verdwijnen zal dit nooit. En dat hoeft ook niet, dat willen wij niet. Juul is en blijft altijd een deel van ons, van ons leven! 

Juul zal altijd een grote sterrenzus zijn voor onze kindjes die zeker nog gaan komen.