De dag waar je naar toeleeft maar waarvan je hoopt dat hij nooit komt...

Dag 1 ☆ 02-10-2017

Dwight & ik werden al vroeg wakker in het Rijnstate in Arnhem, wakker werd ik eigenlijk elk uur. Naast onze kamer lag een kersvers gezinnetje met een baby die om het uur huilde ‘s nachts. BAM, elk uur een extra klap in mijn gezicht, want onze baby lag niet huilend naast ons. Onze kleine June lag die nacht in een ijskoude koelcel. Het moment dat Dwight en ik wakker waren, belde we gelijk de verpleging of June naar onze kamer mocht. Onwerkelijk en wazig komt er tot onze schrik 10 minuten een babybakje met een doek eroverheen binnen gereden. Dat materialen je tot zo diep in je ziel kunnen raken, dat besefte ik mij toen pas.. Waarom lag er een doek over het bakje van June, wie doet zoiets? Boos en verdrietig pakte wij haar bij ons.. Geen haar op mijn hoofd die haar nog terug zou leggen in dat bakje, dat bakje met die doek erover heen. June heeft zo de hele ochtend bij mij gelegen, de eerste keer dat ik haar pakte vond ik het eng.. Omdat ze een hele nacht in de koelcel had gelegen was ze bevroren en helemaal stijf, maar ze was nog zo knap & zacht.. Haar paarse hoofdje van de bevalling was al weggetrokken en we hadden ons prachtige meisje vast zonder kreukels. Eind van de ochtend moest June naar de patholoog, er zou onderzoek gedaan worden naar de doodsoorzaak. Dwight pakte June en zei tegen de verpleging: “mijn dochter gaat niet meer in dat bakje! Ik breng haar en haal haar ook op, niemand houd me tegen”. En dat gebeurde ook, mijn lieve man deed wat hij nog kon voor zijn prinsesje. Er liepen 4 zusters mee die bij alle deuren de mensen tegenhielden, zodat Dwight met June naar de afdeling kon lopen. Na de onderzoeken mochten wij, met June, niet in een maxicosi maar in een mandje naar huis. Alle spullen werden gepakt en ik werd over de kraamafdeling (langs alle geboortekaartjes en pasgeboren baby’s)over de brug in het ziekenhuis)waar zo ongeveer iedereen je ziet) en over de spoedeisende hulp (waar ik nog een bekende tegen kwam) in mijn rolstoel met June op mijn schoot naar buiten gereden. Ik denk dat ik niet hoef uit te leggen hoe verschrikkelijk dit was.

Dag 2,3,4 ☆ 03/04/05-10-2017

Deze dagen heb ik in een enorme waas beleefd, of eigenlijk geleefd. Want ik werd voor mijn gevoel enorm geleefd. Geleefd op de meest negatieve zin van het woord, ik was alleen maar bezig met dingen waar ik niet mee bezig wilde zijn maar die wel geregeld moesten worden zoals de begrafenis van June. Ik heb deze dagen samen gevoegd omdat ik de volgorde niet precies meer weet en alleen -momenten- herinner. Toen wij thuis waren met June kwam de begrafenis ondernemer om het met ons te hebben over onze wensen voor de begrafenis. Wensen voor de begrafenis van je kind, wij hadden hier echt nog nooit over gedacht en hadden dus ook geen idee! Zij hielp ons de goede richting op en uiteindelijk kwamen er wat “wensen” vanuit ons op tafel. Ook kregen wij de datum van de begrafenis te horen, vrijdag 6 oktober, mijn uitgerekende datum, de datum waar wij 9 maanden naar toe leefde werd nu de datum waarop wij afscheid moesten gaan nemen, definitief afscheid van ons kindje. Zo moesten wij een deze dagen ook naar de begraafplaats, om een plekje uit te zoeken waar we June wilde begraven. Ik moest het huis uit, weg van mijn kind, weg van mijn kind die ik maar 5 dagen bij mij had.. Weg om een “mooi” plekje uit te zoeken op de begraafplaats. Nou ik kan je vertellen, een mooi plekje op een begraafplaats voor je pasgeboren baby bestaat niet, het is allemaal fucking lelijk! Deze dagen werden wij omringt door liefde, zo veel bloemen, kaarten, knuffels, bezoekjes en kadotjes voor June. Zo veel mensen die aan ons dachten, dat heeft ons echt goed gedaan om zo veel liefde voor June te ontvangen. Na 5 nachten zonder slaap besloot de verloskundige om mij slaapmedicatie voor te schrijven om zo bij te kunnen trekken voor de begrafenis, want die wilde ik graag sterk meemaken voor haar. Dat was het laatste wat ik voor haar kon doen. Elke avond tilde Dwight met zijn vader en broer June naar boven in haar co-sleeper aan ons bed, zodat ze altijd bij ons was. Eigenlijk mocht ze niet naast mij liggen vanwege de kou van haar koelplaatje, maar mama trok wel 3 truien aan want ik liet mijn kindje nergens alleen. Verder weet ik niks meer van deze dagen, alleen dat ik uren achter elkaar naar haar heb gekeken. Ik keek naar elk detail van haar lieve lichaampje en gezichtje, ik keek zo lang omdat ik zo bang was om haar te vergeten..

Dag 5 ☆ 06-10-2017

Mijn uitgerekende datum, deze dag had zo anders moeten zijn. Nog steeds als ik hier aan denk dan voelt het zo oneerlijk! De dag waar je sinds de geboorte naar toe leeft maar waarvan je niet wilt dat hij komt. Hoe wij deze dag hebben doorstaan? Ik heb geen idee, dit zal wel de oerkracht van een vader en moeder zijn. We wilde geen cake, maar we hebben een mooie taart voor haar laten maken. Een grote unicorn taart van 3 lagen met de tekst ‘dag lieve June’. Ik wil niet te veel zeggen over deze dag, simpelweg omdat ik hier niks moois over kan schrijven. We zijn op onze benen blijven staan, maar dat betekend niet dat ik net een fijn gevoel terug denk aan deze dag. Om kort samen te vatten hoe wij deze dag hebben ingedeeld: we hadden een open kistje zodat iedereen na het taart eten afscheid kon nemen en dwight en ik hebben zelf haar kistje dicht gemaakt, we zijn met zijn alle naar de begraafplaats gelopen waar wij June zelf in haar grafje hebben gelegd, Iedereen heeft lieve briefjes geschreven die we net helium ballonnen naar haar hebben laten opgaan, het nummer zo mooi zo mooi van Bløf is voor haar gedraaid, we hebben onze laatste woorden gezegd en ook familie van ons en wij hebben er voor gekozen om zelf haar grafje te dichten.

“Dag lieve June Fé. Querida estrella. Hier staan jou vader en moeder die samen lief en nee, geen leed, maar nog meer liefde met elkaar delen en samen met geloof en vertrouwen, met Fé, de toekomst aan kunnen.”