Dag Mojo...

Gisterenochtend was er nog niets aan het handje... Denvy en ik kwamen beneden, we groeten de beide honden en beginnen aan een nieuwe dag. Zoals elke dag gaan de honden eerst even in de tuin en krijgt Denvy een lekker flesje, terwijl ik even bijlees op het wereldwijde web. Het leek een normale dag te worden, maar niets was minder waar...

Na het aankleden zijn Denvy en ik de stad in gegaan. Ik had wat leuke stofjes gezien om een jurkje van te maken. Vervolgens nog even naar de supermarkt en toen weer terug naar huis. Bij binnenkomst zag ik dat Mojo (één van onze honden) een hele dikke opgezette buik had en terwijl mijn verstand gelijk zei dat het foute boel was, wou mijn gevoel er nog niet aan. Ze kwam gewoon vrolijk en kwispelend op ons af getrippeld, dus ik hield mezelf voor dat het gewoon ff een beetje gas was ofzo. Omdat ik eters zou krijgen ben ik de keuken ingedoken. Denvy kroop lekker rond in de kamer en Mojo lag te snurken in haar mand. Zo af en toe kwam Denvy richting keuken gekropen en terwijl ze langs de mand van Mojo kroop zei de ineens (en voor het eerst) "MOJO!" Een bijzonder moment. Tegen het eind van de middag zag ik dat de buik van Mojo aan de linkerkant zo dik was als een voetbal en toen wist ik het helemaal zeker. Een maagtorsie... :(

Vervolgens moest er heel wat geregeld worden. De dierenarst bellen, oppas voor Denvy regelen en de eters afbellen. Na een half uurtje kwam Oma, zodat ik met Mojo naar de dierenarts kon. Bij de dierenarts was al heel snel duidelijk dat de maagtorsie in een vergevorderd stadium was. Haar functies waren het al aan het opgeven en als ik niets zou doen dan zou ze uiteindelijk in shock raken. Ik moest afscheid van haar nemen...

Nu ben ik een behoorlijk stoer wijf met een hele grote mond, maar ik heb liggen janken als een klein kind. Mojo is een groot deel van mijn leven bij mij geweest en voordat Denvy er was zei ik altijd dat mijn honden mijn kinderen waren. Tel daarbij op dat het ook echt een bijzondere hond was.. Ze is heel vredig ingeslapen en dat geeft wat troost, maar wat had ik haar graag nog even langer bij mij gehad. Ik heb haar meegenomen naar huis en begraven in de tuin. Vandaag ga ik een boompje planten op de plek waar ze begraven ligt en dat was het dan...

Vanmorgen bij het opstaan was er nog maar 1 hond in plaats van 2 en het eerste dat Denvy zei toen we beneden kwamen was 'MOJO!' Maar Mojo is er niet meer en mijn hart brak... Voor nu ben ik eventjes intens verdrietig, maar ik troost mij met de gedachte dat ze een fijn en lang leven heeft gehad.

Dag Mojo, dag mooiste Sharpei van de hele wereld, dag mijn once in a lifetime and one of a kind dog, dag snurkiedojojo, dag lief kind van mij... Potver wat ga ik je missen!