Dag maatje 50/56...

Yes! Mijn eerste blog hier op mama plaats!

Al een tijdje geleden had ik me hier aangemeld, maar  wat moest dan m’n eerste verhaal worden? Over m’n zwangerschap? M’n bevallingsverhaal? Of meteen beginnen met het heftige verhaal over hoe ik m’n huis uit vluchtte met drie kinderen, weg van mijn gewelddadige ex-man? 

Ik besloot daar later op terug te komen en liet m’n profiel nog maar even leeg...

Tot vandaag. 

Het was al meer dan eens voorgekomen dat Jonathan Eden had aangekleed in een véél te klein rompertje met daaroverheen een (naar mijn idee), te kort broekje en een t shirtje waarin ze meer op een klein rolladetje leek dan een baby.

Ik geïrriteerd en hij verontwaardigd. Wat was nou het probleem? Hij had de baby toch met alle liefde in die kleertjes gepropt..?! 

Hij had gelijk, het was ook niet zijn schuld. Het werd hoog tijd dat ik de kleinste maatjes er tussenuit zou halen en netjes op ging bergen. En zo nam ik gisteren met tegenzin een opbergbak mee bij de action, waar ik toch moest zijn nu al het gekleurde papier opgeknutseld was en al het witte printerpapier volgetekend tijdens de regenachtige dagen van afgelopen vakantie. 

Daar stond ik dan net, in Edens kamertje. Kleertjes overal. Het leek wel of álles te klein geworden was in de afgelopen twee weken! En plots was daar het besef... dit was hoogstwaarschijnlijk de aller, állerlaatste keer dat ik met die schattige kleine kleertjes in m’n handen zou staan. Eden is baby nr. 4 en een vijfde..!? Nee toch. Plots stond ik te snotteren en de tranen uit m’n ogen te wrijven. 

Ik draaide me om naar Eden die tevreden in haar bedje lag te slapen. “Ja.. je bent toch nog wel klein, gelukkig. Maar niet meer zo heel klein...” dacht ik. “Niet meer die slanke mini vingertjes en dat kleine lijfje, maar kleine knuistjes, spekbeentjes en hamsterwangetjes”. 

Toen Jonathan net op dat moment zn hoofd om de deur stak hield ik het echt niet meer. De tranen stroomden over m’n wangen. “Ik kan niet uitleggen hoe dit voelt” snifte ik. “Het is gewoon zo... nooooít meer.... zo klein... dit had ze aan toen ze uit het ziekenhuis kwam en dit....en....”.

Jonathan sloeg z’n armen om me heen en ik huilde Eden wakker. “Weet je wat, ik schenk een kopje koffie voor je in” zei hij. Zo gezegd, zo gedaan. En nadat Eden haar flesje had gehad, ging ik, uitgehuild en opgelucht weer verder. Ik stond niet meer 5 min met ieder rompertje in m’n handen en hield het netjes droog bij de wieglakentjes en boxpakjes. 

Dit heeft me echter wel aan het denken gezet. 

Ben ik er dan tóch nog niet helemaal klaar mee, wil ik ergens in m’n hart nog een vijfde kindje? Of is dit normaal, en blijft het altijd een beetje bitterzoet als je die pasgeboren periode afsluit? Herkenbaar? Of waren er ook mama’s die bij het inpakken van maatje 50 wisten dat het “klaar” was zo, of mama’s die zo hard hebben gehuild dat ze diezelfde avond nog de bom bij manlief hebben gedropt? “Schat, ik weet niet hoe het met jou zit, maar... ik wil er nog eentje”. 

Laat die van mij het maar niet horen, want als het aan hem ligt...! :)