Dag lieve kleine Viking

Donderdag 22/10/2020

Om 10u was het dan zover, Svenne kwam even thuis. Ik had al een mooi plekje voor hem klaar gemaakt. Zijn mandje paste precies op de kast. 

Samen met Synne gingen we het mandje openmaken. Synne dacht eigenlijk dat ze een cadeautje kreeg... En daar lag hij dan. In de mooie rode doek. Zo klein, zo mini. Zijn gezichtje was wat minder mooi dan na de geboorte, maar nog steeds onze Svenne. God, wat deed dit pijn. We hebben zo goed mogelijk geprobeerd uit te leggen aan Synne dat dit haar broertje was. Dat hij niet meer leeft. Dat hij alleen vandaag even thuis is. Maar echt snappen deed ze het niet. 

Niet lang hierna kwam de fotograaf van Make a Memory. Een heel aardige vrouw, die echt fantastische foto's heeft gemaakt van ons. Precies zoals ik ze wilde hebben. Zowel voor mijzelf als voor Synne. Mijn vader, Ruud zijn ouders, mijn zus met kids zijn even langs geweest. Eigenlijk was het een fijne dag. Zo thuis, in onze eigen omgeving, is de dag voorbij gevlogen. En dan ineens is het tijd om echt afscheid te nemen. Ik had ineens besloten dat ik zijn mandje wilde houden. Als herinnering, misschien als herinneringsmandje of misschien zelfs als poppenbedje. De begrafenis ondernemer had een ander mandje geregeld waarin hij weg zou gaan. Ze heeft hem daarin gelegd en toen was het tijd. Tijd om dag te zeggen, tijd om hem te laten gaan. 

We hadden een mooie ballon voor Synne, om op te laten.  Nadat Ruud Svenne in de auto gezet had, ging de begrafenis ondernemer heel rustig rijden. Terwijl wij de auto na keken, mocht Synne de ballon oplaten. En die hebben we minutenlang kunnen volgen. Of in ieder geval leek het minuten te duren. 

En dan ga je naar binnen, naar een leeg huis....

De dagen erna zijn in een soort roes voorbij gegleden. Functionerend, maar meer niet.