Daar zitten we dan....

Daar zitten we dan. In het ziekenhuis in de wachtkamer bij de afdeling gynaecologie. Iets meer dan vier jaar na de geboorte van ons prachtige mannetje Finn. Bij hem hadden we het ongelofelijke geluk dat we meteen zwanger waren. Gestopt met de pil, ongesteld geworden en daarna niet meer. Na vier weken had ik al een positieve test in handen. Besefte meteen dat we heel veel geluk hadden. Had van dichtbij mee gemaakt dat het zeker niet altijd vanzelf gaat en we waren dan ook enorm dankbaar dat het ons wel zo snel gegund was. Negen en een halve maand later beviel ik van een kerngezond jongetje. 

Toen we afgelopen november besloten voor een tweede te gaan ging ik er niet vanuit dat het weer zo makkelijk zou gaan. Ik ben ondertussen 36 en heb flink overgewicht. Beide niet bevorderlijk voor een zwangerschap. Toch begonnen we vol goede moed en om het lot een beetje te helpen begon ik meteen met Ovulatietesten. Al gauw bleek dat mijn cyclus niet was zoals hij zou moeten zijn. 34 dagen, 43 dagen, 56 dagen, 63 dagen en zo werd hij steeds langer. Aan mijn laatste cyclus kwam helemaal geen eind. 30 dagen gingen voorbij... 50, 60, 80 dagen, maar nog geen druppeltje bloed of 2de streepje op een zwangerschapstest te bekennen.... uiteindelijk had ik na 90 dagen op 11 juli een positieve test in mijn handen... IK WAS ZWANGER! Ik was euforisch! Wat een verassing en opluchting. Dat had ik niet meer verwacht na 90 dagen. Helaas verloor ik een kleine week na de test het vruchtje. Ik was pas vier weken en het was net een ongesteldheid alleen dan met het verlies van een klein propje bloed wat het vruchtje was. En dan gebeurd er ineens veel met je! In de eerste instantie verdriet. Gelukkig ben ik vrij nuchter ingesteld en besefte ik meteen dat het een ziek vruchtje was en dat wil je ook niet.... Een ziek kindje. Toen was er opluchting. In die zin dat ik wel zwanger was geweest en het dus nog wel kon. Dat was echter van korte duur.... Toen kwam de onzekerheid. De alles overheersende onzekerheid. Mijn gedachten: "Dit was onze laatste kans", "Nu lukt het vast nooit meer", "Ik krijg vast alleen nog maar miskramen" "kan mijn lichaam het nog wel" enz, enz. 

Gelukkig heb ik een fijne huisarts die al vanaf mijn burn out/depressie iedere 3 maanden contact met me opneemt om te kijken hoe het met me gaat. Ze was dus ook al vanaf het begin op de hoogte van het feit dat we voor een tweede kindje gingen proberen. Toen mijn cyclus zo lang en onregelmatig bleek te zijn stelde ze zelf na een half jaar voor een verwijzing te schrijven om naar de gynaecoloog te gaan. Gezien mijn leeftijd wilde ze daar niet te lang mee wachten. Zo gezegd, zo gedaan. 

En daar zitten we dan, negen maanden en een miskraam verder. Gelukkig heeft het gesprek met de gynaecoloog me heel goed gedaan. Ik blijk gelukkig kerngezond met meer dan genoeg eiblaasjes en dus nog alle mogelijkheden om zwanger te worden. Behalve dan het feit dat de eitjes niet zo vaak willen springen... Waarschijnlijk komt dat door je overgewicht, zegt de gyn. Daar was ik al bang voor. Ik word doorgestuurd naar een vertaliteitsart die me hierbij kan helpen en ik moet op de 3de dag van mijn volgende ongesteldheid bloed laten prikken om uit te sluiten dat er niet toch stiekem iets anders aan de hand is. Ik loop met een blij gevoel de kamer van de gyn uit. Opgelucht dat er tot dusver niks met me aan de hand is, we waarschijnlijk gewoon nog een kindje kunnen krijgen en het enige opstakel dat er nu is iets is dat ik zelf kan oplossen! I got this!