Consequent zijn en blijven

De prakrijk blijkt echter veel lastiger dan de theorie.  Al sinds haar eerste weken slaapt onze dochter overdag slecht. In het begin waren het de krampjes en harde ontlasting.  Ze had zoveel pijn dat ze echt niet kon slapen.  Maar 's nachts sliep ze met 5 weken al door, wat een makkelijk kind hadden we, heerlijk!  Maar na een half jaar ging ze dan toch echt niet meer zonder morren slapen en ook midden in de nacht stonden we regelmatig aan haar bed.  Flesjes, schone luier, liedjes of haar handje vasthouden het hielp allemaal, eventjes. Na nachten heen en weer geloop en slaapgebrek vervagen om 3 uur 's nachts je grenzen. En dan plof je met kind naast je in bed. Allebei slapen we tot de ochtend.  Heerlijk, die nachtrust, maar niet echt de bedoeling.  Na een tijd een kind in bed wil je toch ook wel weer wat privé.  En ze kan ook gewoon doorslapen ze wil alleen niet alleen slapen. Na 2 dagen kiezen op elkaar hadden we het voor elkaar.  Ze sliep in haar eigen bed en de hele nacht. Zelfs overdag deed ze haar slaapjes! 

Maar dan komt er weer een periode van nachtelijke onrust. De consequente aanpak van een paar maanden geleden ben je inmiddels vergeten. En het hele riedeltje begint weer van voor af aan. Gisteravond waren we geïrriteerd en waren na zoveel avonden en nachten de weg kwijt. Net als onze dochter.  Die wist ook niet meer waar ze aan toe was. Uiteindelijk stonden we te discussiëren met een nog nasnikkend kind op de arm over wat te doen en consequent zijn. Ik realiseerde me maar al te goed dat we deze discussie al veel eerder hadden moeten voeren en dit niet het moment was. Ze was helemaal over haar toeren en slapen in haar eigen bed ging ze echt niet meer.  Op opgewekte toon vertelde ik haar, vandaag is het feest, je mag voor de laatste keer bij ons in bed. Lekker knuffelen en dan vanaf morgen in je eigen bed.  

Vanochtend werd ze vermoeid wakker en na haar ontbijt dacht ik, ik ga ervoor. Natuurlijk ging ze jammeren en proberen overeind te komen. Maar na een aantal keer op haar rug leggen werden de pauzes tussen het gejammer steeds langer. En uiteindelijk was het stil. Slaap! Ze slaapt! In haar eigen bed! Ik zei tegen mijn man, dit ga je vanmiddag ook doen hè, als ik er niet ben?  Ja natuurlijk, maar dan moet jij het vanavond en vannacht ook consequent volhouden als je alleen bent, zei hij. 

Ik ga ervoor, op naar nachtrust voor iedereen!