Combinatie test

Bij de afspraak bij de verloskundigenpraktijk werd ons de mogelijkheden verteld over het kunnen testen van sommige aandoeningen en afwijkingen bij je kindje. Ik ben iemand die dit graag zou willen weten van tevoren, dus ik liet me samen met mijn vriend hier goed over informeren!

Uiteindelijk lag onze keuze bij de combinatie test; dit is een combinatie van een bloedonderzoek en een nekplooimeting. In het lokale ziekenhuis werden er buisjes bloed bij mij afgenomen en bij de echoscopiste werd de nekplooi opgemeten. Ze zei dat alles er goed uitzag, maar dat ze op de resultaten van het bloedonderzoek moest wachten. Ze zou me 2 dagen later bellen met de uitslag.

Eigenlijk gingen we met een goed gevoel weg, want alles zag er goed uit en in onze familie is iedereen redelijk gezond. Na behoorlijke misverstanden (zo zal ik het maar netjes noemen) kregen wij pas na 1,5 week de uitslag. Niets vermoedend nam ik de telefoon op, maar daarna kreeg ik een soort kortsluiting in mijn hoofd...

Uit deze test komt een gemiddelde, je bent verplicht verder onderzoek uit te voeren als je kans 1:200 is, of als je misschien 1:199 bent etc. Aan de telefoon kreeg ik te horen dat ik kans had op een kindje met het Edward Syndroom, deze kans was 0,5%.

Klinkt weinig misschien, totdat het over je kindje gaat, dan is dit al te veel!

Onze wereld stortte in, maar ik moest me rustig houden, stress was immers ook niet goed voor de baby. We werden al snel uitgenodigd in het Erasmus in Rotterdam. Hier werd ons veel uitgelegd over de verdere procedure. Ik had een keuze te maken, uiteindelijk hebben mijn vriend en ik (na veel moeite) gekozen voor een vlokkentest. Deze is 99% betrouwbaar, en binnen een week heb je de uitslag. 

Zelf ben ik iemand die als de dood is voor alles wat met naalden en ziekenhuizen te maken heeft, dus je raad het al; ik was mega bang! De test zou direct worden uitgevoerd, dus ik had niet veel tijd om me voor te bereiden... Misschien maar beter ook, kon ik er niet te veel over denken! 

Het is een pittige ingreep vond ik zelf, en erg pijnlijk. Ik heb een lange tijd het beeld voor me gezien hoe die lange naald mijn buikwand doorboorde. 

Die week moest ik rust houden, mijn vriend moest voor werk naar Manchester. Het was lastig om zonder hem te zijn, maar anders zouden we elkaar die week toch alleen maar gek maken. Vrijdag kwam mijn vriend 's ochtends vroeg thuis en 's middags zouden we uitslag krijgen.

Om 12:00 uur werd ik gebeld, door de zenuwen durfde ik niet op te nemen. Mijn vriend nam de telefoon op en er werd hem verteld dat wij een gezond kindje kregen! Wat een opluchting!!!! Ook kregen wij het geslacht gelijk te horen; een meisje!