Business Baby in de maak.

Baby's leren al spelenderwijs. Dat weten we al decennia.

Maar het is pas onlangs dat - nu ouders meer te besteden hebben en ons leven steeds digitaler wordt - dat baby's niet vreemd opkijken van een mobiel telefoontje, een tabletje, of een gezellig laptopje.

Integendeel, ze weten dondersgoed wat ze er allemaal mee kunnen doen. Beter nog dan wij, verstandige volwassenen.

Kleuters kijken Youtube, peuters kleuren digitale kleurplaten in (keurig binnen de lijntjes), en dreumessen spelen treinjes-spellen online. Kleine kindjes bakken zonder problemen digitaal een taart: hupsaflups, breek een ei in de kom, schud het meel erbij, roeren met die garde, vliegensvlug in de oven en dan... "Mama! Ik heb een cake. Mama! Mamaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!" "Ja, schat, wat mooi," zegt mama verheugd terwijl ze haar gesprek even onderbreekt. "Doe nog maar een keer."

En dan nog een keer. Ik zie ze wel hoor, moeders die hun kinderen mee uit eten nemen, en snel de vislepel, de garnalenvork en het broodmesje vervangen door een Ipad met tekenfilmpjes, want anders WEIGERT kindlief aan tafel te blijven, laat staan een hap door te slikken. Ik zie ze wel, kinderen achterin dikke, dure bakken op de snelweg, hun ogen gebrand op de DVD-spelers die achter de hoofdsteunen van pa en ma hangen. Oh wee dat de kinderen zichzelf even moeten vermaken.

Wat is er mis met "Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet?" Mijn oudste neefje is er sinds kort fan van. "Ik zie, zie, zie, eh, jij, niet, de kleur is..." Grote lol met Oma en Tante Suus. Doet Mama ook mee, dan is het helemaal perfect. Gelukkig maar.

En nu is er Baby. Hij is overduidelijk slim, want hij gaat letterlijk met grote passen vooruit. Met zijn krappe negen maanden wandelt hij al om de tafel, trekt zware borden uit de keukenla, en laat het duidelijk merken wanneer hij er niet van gediend is zijn zin niet te krijgen.

Die krijgt hij vaak niet als het om mijn laptop of mobiele telefoon gaat. Prada, OK: hij mag wat vaker op mijn Prada portomonee knabbelen. Maar mijn laptop? Hij ramt even op het toetsenbord en tadaaa, er popt een sportpagina naar boven. Verbijsterd kijk ik dan toe. En mijn mobiel?

Hij krijgt die niet alleen niet omdat ik van mening ben dat een baby zich prima moet kunnen vermaken met zijn bergen gekleurde blokken, rammelende ringen en pratende Disney loopkar, maar ook omdat ik lichtelijk bang ben dat hij straks achter mijn rug om een aandelenpakket afsluit. Echt, geef hem dertig seconden mijn mobiel, en hij trekt als eerste een balk naar beneden waar de AEX, de DOW JONES en de AAPL melden hoeveel ze omhoog of omlaag zijn geschoten. Baby grinnikt als hij verder naar beneden scrolt met zijn fijne wijsvingertje. Dan valt hij meestal even om van de hevige concentratie, klautert omhoog, pakt de mobiel weer op en opent altijd de app stocks en giert het uit van het lachen als hij de Euronext Delayed Quote onderaan een bepaald aandeel leest.

Laat het duidelijk zijn dat ons spreekwoord, "Een kind kan de was doen" snel moet worden aangepast. "Een kind kan op Wall Street", zou passender zijn.